Μια θηλυκιά και άγρια Al Green για τη νέα χιλιετία είναι η Macy Gray και ήταν ευνόητο ότι μετά το πολυπλατινένιο On How Life Is, θα αποτελούσε ένα χαρτί που θα έπρεπε να στηριχθεί δεόντως από την εταιρία της. Αν κρίνουμε από τις παρουσίες του δεύτερου album της (Rick Rubin, Erykah Badu, ?uestlove, Angie Stone, John Frusciante και Mos Def, μεταξύ άλλων), το The Id προσέχτηκε ιδιαίτερα. Πολλές φορές, όμως, η παρουσία και μόνο μεγάλων ονομάτων δίπλα σε ένα νέο αστέρι -με έντονη μουσική και μη προσωπικότητα- δεν εγγυάται απολύτως τίποτα, αν η μαγιά δεν δέσει και κυρίως αν οι κατευθύνσεις από τους δημιουργικούς συνεργάτες δεν μετουσιώνονται σε απολαυστική μουσική...
Το "The Id" περιέχει ξεχωριστές στιγμές. Το "Sexual Revolution", που ανοίγει χαλαρά με βιολί και κόρνο και καταλήγει σε disco θρίαμβο, το "Relating to a Psychopath" που κινείται στα χνάρια του Beck, το "Give Me All Your Lovin' or I Will Kill You", για την ευχάριστη διάθεση και το χιούμορ του (ή μήπως δεν είναι;), με την Macy -όντας προδωμένη και παρατημένη- να απειλεί τον πρώην 'καλό' της με ένα πιστόλι απαιτώντας ...σεξουαλική ικανοποίηση (!), το πρώτο single-μπαλλάντα, "Sweet Baby" (με την συμμετοχή του John Frusciante των Red Hot Chilli Peppers) με τα απαλά φωνητικά της guest Erykah Badu και φυσικά το ξεχωριστό, σκοτεινό και περίεργο "Oblivion" με το σύνθημα ...''Everybody in my underwear!''
Τέσσερις είναι οι βασικοί άξονες του The Id: Retro ατμόσφαιρα, soul κατευθείαν από τα 60s, disco και ευχάριστη διάθεση ακόμα και όταν περιγράφει ψυχοφθόρες καταστάσεις... Είναι φανερό ότι η Macy Gray κινείται πλέον πολύ περισσότερο προς περασμένες δεκαετίες -δεν είναι μόνο ότι εμμένει (και καλά κάνει) στο φυσικό παίξιμο, τις ορχήστρες, τα σαξόφωνα κτλ., αλλά το ίδιο το κλίμα παραπέμπει χωρίς αναστολές και υπεκφυγές κατευθείαν εκεί. Ελάχιστες φορές δεν δίνει την αίσθηση ότι προσπαθεί να φτιάξει ένα 'κλασικό' album, με 'κλασικά' συστατικά, soul, funk, τα κατάλληλα φωνητικά και γλυκιές ορχηστρικές συνοδείες. Mόνο που το υλικό δεν μπορεί με τίποτα να χαρακτηρίσει το "The Id" ως κλασικό -πρόκειται για ένα καλοφτιαγμένο album, με άριστη παραγωγή (με τη βοήθεια του γνωστού και μη εξαιρετέου Rick Rubin), πανέμορφη ατμόσφαιρα, καλές ερμηνείες, αλλά χωρίς ούτε τις υποσχέσεις του ντεμπούτου, ούτε και τις ξεχωριστές στιγμές που περιείχε, αλλά ούτε (κατά διάνοια) και την ποιότητα της εποχής που "νοσταλγεί".
