Ίσως δε χρειάζεται να μακρυγορήσει κανείς, αλλά μόνο να περιγράψει το βασικό εκφραστικό άξονα του Jason Kay από τις επιρροές του, τις οποίες και αναπαράγει σε κάθε μουσικό σκηνικό που στήνει και στο πέμπτο του album. Bee Gees, Earth, Wind & Fire, Gap Band και φυσικά Stevie Wonder...
Και πάλι, δηλαδή, δεν λοξοδρομεί ούτε στο ελάχιστο από τις εμμονές και τις μανιέρες του και ίσως η δισκογραφική του δουλειά βρίθει ειλικρίνειας: Funky ακούσματα χωνεμένα, ατμόσφαιρες με ντισκο-μπάλλες, 70s και λίγο σύγχρονο μπιτάκι για να μην είμαστε εκτός εποχής, μπλέκονται στις ίδιες ακριβώς αναλογίες, χωρίς καμία διάθεση / πρόθεση ανανέωσης. Aν και αυτή τη φορά μαζί τους είναι ένα νέο μέλος, ο Rob Harris, γράφει, αλλά και παίζει ριφάκια που εξυπηρετούν το ήδη προκαθορισμένο σύνολο... Μόνο στο "Corner of the Earth", με το bossa nova groove του, τα ψιθυριστά γυναικεία φωνητικά και την υπέροχη τρομπέτα, ξεφεύγουν...
Τώρα τι να σας πω -γνωρίζω πόσο αγαπητό είναι το cool και γκρουβάτο retro κλαμπάκι στο οποίο κλείνει κάθε φορά τον ακροατή, σε πολλούς από σας. Πόσες, όμως, φορές θα ακούσουμε το ίδιο κομμάτι από τα 70s, με τα soulίζοντα, αλά Stevie Wonder φωνητικά του Jay Kay; Αφήστε που και οι συνθέσεις δεν είναι δα και τόσο δυνατές για να κρατήσουν το ενδιαφέρον σε ένα εξ αρχής προβλέψιμο album -κάτι που σε ένα επαναλαμβανόμενο (από album σε album) μοτίβο χτυπά πιο άσχημα. Όλα αυτά, βέβαια, για όσους δεν έχουν κολλήσει το ίδιο μικρόβιο που στοιχειώνει τους Jamiroquai. Κανείς από αυτούς δεν θα νοιαστεί (και καλά θα κάνει, αφού τα κολλήματα είναι το πιο ερωτικό στοιχείο για τους μουσικά παθιασμένους), αντιθέτως το "A Funk Odyssey" θα προστεθεί με ιδιαίτερο καμάρι στη δισκοθήκη τους και θα φτάσει τα όριά του από τα απανωτά παιξίματα... Περί ορέξεως...
