Δεν είναι και τόσο εύκολο να αντιληφθείς τι είχε στο μυαλό του ο Matt μαζί με την παρέα του όταν έφτιαχνε ένα album σαν το "Origin Of Symmetry"... Το σίγουρο είναι ότι είχε χαθεί κάπου στα προοδευτικά ροκ ακούσματα, στους Savatage -χωρίς να παραλείπει να ακούει το "The Bends" των Radiohead -έτσι για να κρατά ζεστή τη φωνή του.
Τι ρόλο, επίσης, έπαιξε ο John Leckie, ο άνθρωπος που έχει κάνει την παραγωγή σε album όπως το ομώνυμο των Stone Roses, το 'Dark Side Of The Moon' των Pink Floyd, το 'Plastic Ono Band' του Lennon και το 'The Bends' των Radiohead, δεν μπορούμε να ξέρουμε ακριβώς. Το μόνο σίγουρο είναι ότι προς την κατεύθυνση που ήθελαν να κινηθούν οι Muse το δρόμο τον έδειξε καλά, των φώτισε και τον έστρωσε τόσο ώστε να μιλάμε για υποδειγματική για το είδος της παραγωγή. Με άλλα μεγάλα ονόματα να βοηθούν, όπως ο David Bottrill (Tool, Deus) και ο John Cornfield (Supergrass), το μόνο που αρκούσε ήταν η σκέψη της τριάδας.
Αλλά ας τα πάρουμε με τη σειρά. Τα singles 'Plug In Baby' και 'New Born' ανήκουν αναμφισβήτητα στις κορυφαίες στιγμές τους, όπως και το το 'Bliss'. Τα 'Space Dementia' (που αρχίζει με ένα μεγαλειώδες πιάνο στου οποίου τη βάση πέφτουν δυναμικές κιθάρες), στο 'Hyper Music' (όπου ένα in-your-face noisy μπάσο κυριαρχεί), στο 'Citizen Erased' (και πάλι οι κιθάρες στο full) είναι αρκετά συμπαθητικά εκ πρώτης όψεως, αλλά κάτι δεν πάει καλά... Στο 'Micro Cuts' τα πράγματα αρχίζουν να γίνονται βαρετά, το (ό,τι πιο κοντά εδώ σε μπαλλάντα και με ισπανικά αρώματα) 'Screenager' κάνει τα πράγματα ακόμα πιο δύσκολα, το 'Darkshines' διατηρεί τις μυρωδιές του 'Screenager', αλλά ροκάρει κατά βούληση και ακολουθεί μια συμπαθητική -στο ίδιο μελώ ύφος του album- διασκευή στο 'Feeling Good', ένα κομμάτι των Leslie Bricusse και Anthony Newley που έγινε πολύ γνωστό από τη φωνή της Nina Simone. To 'Megalomania', που κλείνει το album είναι πράγματι τόσο βαρετό και πομπώδες, όσο ο τίτλος του...
Κλασικές πιάνο μελωδίες ξεδιπλώνονται ανάγλυφα στα ηχεία, fuzzαριστές κιθάρες κρατούν σε ένταση τα νεύρα, σύγχρονα μουσικά εργαλεία υπόσχονται μια 2k έκδοση του prog rock, αλλά χωρίς πολλά πολλά δικαιώματα στο θέμα να αναπνεύσει. Μελοδραματικό, άκρως θεατρικό και πομπώδες, οπερετικό και metal είναι το Origin Of Symmetry. Ο Matt -κρατώντας το falsetto αλα Thom Yorke- υπερβάλλει στην ερμηνεία και τα αποτελέσματα της έπαρσης είναι ορατά παντού. Αφήστε που η μεγαλομανία τον αφήνει εκτεθειμένο από το αποτέλεσμα. Οι στομφώδεις τόνοι του και το μελώ σκηνικό από κάποιο σημείο και μετά κουράζουν, τα μπάσα διαλύουν τα ηχεία για να τραβήξουν την προσοχή και οι διαρκείς ακροβασίες από τον αλά 'Bohemian Rhapsody' ήχο στις σκληρές και απότομες κιθαριστικές πινελιές βγάζουν μια μεγαλομανία για τον ...απόλυτο δίσκο.
Ίσως οι τεχνοτροπικές αναλύσεις να μην είχαν νόημα αν πίσω απ'όλα αυτά δεν κρυβόταν το άγχος των Muse να δημιουργήσουν κάτι πραγματικά μεγάλο που θα τους έβγαζε από τη σκιά μιας μπάντας που στεκόταν με δέος σε κάθε δίσκο των Radiohead και μεγάλωσε ρουφώντας κάθε νότα των Nirvana... Το σίγουρο είναι ότι η νέα τους, prog rock, κατεύθυνση τους διαχωρίζει, αλλά σε καμία περίπτωση δεν τους ξεχωρίζει...
