Το νεότερο μέλος των Wu Tang Clang ενηλικιώνεται. Αυτός θα μπορούσε να είναι ο υπότιτλος για τον τρίτο δίσκο του Shyheim που πλέον στα 23 του έχει ήδη συμπληρώσει 9 χρόνια δισκογραφικής παρουσίας. Το Manchild είναι άλλη μια τυπική Wu κυκλοφορία, με τον RZA πίσω από την κονσόλα, και τον ‘μικρό’ Shyheim να ξεδιπλώνει έξυπνες ρύμες σε όμορφα τυπικά hip hop beats.
Η θεματολογία είναι επίσης η συνήθης για την underground hip hop κοινότητα και περιλαμβάνει τα προβλήματα των ghettos (ειδικά για ένα παιδί), την επιθετικότητα (Furious Anger), την σκοτεινή πλευρά της ζωής (Crime Story), την λάθος στροφή του mainstream rap (Club Schene) και πολλά αλλά που μας είναι μεν γνωστά, αλλά δεν μας ενοχλεί να ξανακούμε όταν είναι εκφρασμένα με όμορφο τρόπο.
Έτσι απλά κυλάνε τα πράγματα από την αρχή ως το τέλος του δίσκου, με ευχάριστες εκπλήξεις τις συμμετοχές των Big L και Method Man όπως και της Tekitha στο πολύ καλό ομώνυμο track. Ο Shyheim στέκεται χωρίς κανένα πρόβλημα απέναντι στους υπόλοιπους Wu, δείχνοντας ότι αξίζει τελικά το κομμάτι της πίτας που του αναλογεί (και μάλλον δεν του έχει δοθεί).
Εν τέλει αξίζει το Manchild; Η απάντηση είναι ότι η οπαδοί του hip hop θα μείνουν ικανοποιημένοι αλλά οι υπόλοιποι μουσικόφιλοι δεν θα το βρουν αρκετά πρωτότυπο ώστε να το ευχαριστηθούν. Με το δίκιο τους άλλωστε, γιατί το hip hop είναι ένα μουσικό στυλ εκ φύσεως προοδευτικό (μια και είναι εξ ορισμού ανοιχτό σε κάθε είδους προσμίξεις) και ο Shyheim δεν φαίνεται να πονοκεφαλιάζεται και πολύ για το μέλλον του είδους. Ας μη του ρίχνουμε όμως και πολλές ευθύνες, μικρός είναι ακόμα άλλωστε…
