Όταν πριν μερικούς μήνες διαβάζαμε για τις επικείμενες συνεργασίες των Sparklehorse για τον καινούργιο δίσκο, το μόνο που μπορούσαμε να κάνουμε ήταν να περιμένουμε με θαυμασμό και αγωνία. Ονόματα όπως P.J. Harvey και Tom Waits δεν είναι μικρά, και όλοι είμαστε σίγουροι ότι το It’s a wonderful life θα μας εντυπωσιάσει. Ο δίσκος λοιπόν έφτασε και μπήκε στα players μας με ταχύτητα αστραπή. Αν επαληθεύθηκαν οι πόθοι μας ? Με το παραπάνω.
Καταρχήν οι διάφοροι guests είναι σαφώς ενισχυτικά στοιχεία, αλλά η ιδιοφυϊα του Mark Linkous (ο οποίος είναι το μόνο βασικό μέλος του group) είναι αξιοζήλευτη. Ο Αμερικάνος τραγουδοποιός έχει γράψει 12 κομμάτια, τα οποία είναι πιο ώριμα και πιο σταθερά με ό,τι προηγούμενο έχει φτιάξει. Η ωριμότητα τόσων μουσικών χρόνων και η εμπειρία η οποία κερδίθηκε, ξεδιπλώνεται στα τραγούδια και το αποτέλεσμα είναι ανατριχιαστικό, λατρευτό και κατακτητικό. Η βοήθεια που δόθηκε στον Linkous, κατά πρώτον από τον κολλητό και έμπιστο φίλο του Scott Minor και στη συνέχεια από τον πολυτάλαντο Dave Fridmann είναι σημαντικότατη. Ο δεύτερος εκτός της εξαιρετικής συμπαραγωγής (μαζί με τον Linkous), που και που σηκώνει κάποιο όργανο (πότε μπάσο, πότε glockenspiel, πότε κάτι άλλο) και συμμετέχει ενεργά στην απόρροια του θαυμαστού μουσικού εξαγόμενου. Η παραγωγή είναι το δεύτερο στοιχείο μετά την ατμόσφαιρα που παρατηρήται στο δίσκο. Μεστή, σίγουρη, πολυδάπανη και γεμάτη έμπνευση. Απίστευτη δουλειά των δύο μουσικών, η οποία σπάνια συναντάται στις μέρες μας.
Τα τραγούδια από την άλλη, είναι ένα και ένα. Στο δεύτερο track, το Gold Day, το οποίο είναι και το πρώτο single, μετά την εισαγωγή του υπνωτικού mellotron, μπαίνει η μαγική φωνή του Linkous σε μία θαυμάσια μελωδία, η οποία σιγοντάρεται από την απαλή και χαμηλωμένη κοριτσίστικη φωνή της Nina Persson των Cardigans. Η Polly Jean συμμετέχει σε δύο τραγούδια εκ των οποίων το πρώτο είναι το Piano Fire το οποίο ακολουθεί το Gold Day. Kαλυπτόμενο πάντα από μία fuzzed-out κιθάρα (την οποία κρατά η P.J.), το Piano Fire είναι το πιο γρήγορο τραγούδι του δίσκου, γεγονός που δίνει την ευκαιρία στην Harvey να βροντοφωνάξει έστω και για λίγο μέσα σε έναν δίσκο ο οποίος διακρίνεται για τα lo-fi αισθητικά του ερεθίσματα. Οι τόνοι στην συνέχεια πέφτουν δραματικά και επανέρχονται στην χαλαρωτική τους καταγωγή με λυπητερά φωνητικά (Sea Of Teeth) και post-rock προσεγγίσεις (Αpple Bed). Στο δεύτερο τραγούδι δε, η Nina Persson επανέρχεται ενώ ο Linkous ακούγεται σαν τον Αidan Moffat των Arab Strap, αφού δε το drum machine δικαιολογεί τον συγκεκριμένο παραλληλισμό. Ίσως το καλύτερο κομμάτι του δίσκου.
Στο King Of Nails, τα όργανα αγριεύουν και ο ήχος σκληραίνει με ένα καταπληκτικό αποτέλεσμα. Αντίθετα στο Eyepennies, τη δεύτερη συνεργασία με την P.J., το γνώριμο ύφος της μελαγχολικής κατάπτωσης γίνεται εντονότερο σε ένα τραγούδι που το μπάσο κρατά ο Adrian Utley των Portishead. H Polly αυτή τη φορά είναι διακριτική και τραγουδά μαζί με τον Linkous ένα απίστευτο διαμάντι, το οποίο χαρακτηρίζεται από το δυνατό πιάνο το οποίο ενισχύει την δραματικότητα. Όσον αφορά βέβαια τη συμμετοχή του Tom Waits, δεν είχαμε αμφιβολία ότι θα παρέπεμπτε στα δικά του τραγούδια κυρίως λόγω του στυλ που τραγουδά και λόγω των διαφόρων πηγών ήχου που πλυμμηρίζουν τα ηχεία μας. Μεταλλικά αντικείμενα, τρένα, ανάποδα φωνητικά και samplers προσδίδουν στο κομμάτι μία avant-garde αισθητική και μας δίνουν το πιο δύσκολο αλλά συνάμα και το πιο ενδιαφέρον κομμάτι του δίσκου. Στο More Yellow Birds, που ακολουθεί ένα κλαψιάρικο βιολί συνοδεύει τα δυνατά drums και ένα περίεργο πληκτροφόρο όργανο και έτσι επιστρέφουμε και πάλι στα γνωστά καταθλιπτικά μονπάτια. Ένα γεγονός βέβαια που δεν έχουμε αναφέρει ως τώρα είναι η μαγική έμπνευση του Linkous όσον αφορά τους στίχους, οι οποίο αν και δεν περιέχονται στο cd, μετά από καμιά δεκαριά ακούσματα αρχίζουν και διαφαίνονται και προκαλούν μόνο θαυμασμό. Οι γνωστές αλλοπρόσαλλες παρομοιώσεις, οι εμμονές με τα ζώα και όλα τα γνωστά υπόλοιπα θέματα, προκύπτουν γλαφυρότατα από την πενα του Linkous. Tελειώνοντας με τα τραγούδια, δεν πρέπει να ξεχάσουμε το μαγικό Comfort Me με το υπέροχο και ντροπαλό moog και επίσης να επισημάνουμε την μυστική ύπαρξη ενός εφτάλεπτου επικού bonus track κρυμμένο μέσα στο τελευταίο τραγούδι.
Κάπου εδώ τελειώσαμε. Η αναμονή έλαβε τέλος και ένας πολυαναμένος δίσκος εκπλήρωσε άψογα και περήφανα τις ακριβές προσδοκίες μας. Η τεμπέλικη ομορφιά και η γλυκιά μελαγχολία του It’s a wonderful life, δε γνωρίζει εποχές και κλίματα, και εγγυάται απόλυτη ευτυχία στον ακροατή. Ο Mark Linkous με τον τρίτο του πλέον δίσκο ως Sparklehorse κερδίζει καθαρότατα μία θέση στους πιο παραγωγικούς και ποιοτικούς τραγουδοποιούς της Αμερικής και πλέον όλοι υποκλινόμαστε. Είναι μία υπέροχη ζωή, όπως λέει και ο τίτλος, και ο δίσκος μας το σιγουρεύει για τα καλά.
