Ένα από τα πλέον χαρισματικά pop groups της βρετανικής σκηνής βρίσκεται πλέον στον 11ο δίσκο του, και μάλιστα με ιδιαίτερες τυμπανοκρουσίες περί του "κορυφαίου album", με αφορμή και τη συνάντηση με τον μεγάλο Brian Eno.
Το μοναδικό ίσως αρνητικό στην όλη υπόθεση είναι αυτές οι προσδοκίες που δημιουργούν οι τυμπανοκρουσίες: Χωρίς ιδιαίτερες εκπλήξεις, η μουσική των James διέπεται από τη γνωστή μελαγχολία -άντε και τις ατμοσφαιρικές και ηλεκτρονικές πινελιές του Eno- που αυτή τη φορά έχει την τιμητική της. Οπότε ας μην παρασυρόμεθα.
Περισσότερο down tempo από ποτέ, οι James παραδίδουν μαθήματα καλών singles με το ξεκίνημα. Το 'Space', παρά την περίεργη ομορφιά του και τις funk προεκτάσεις του, δεν παύει να αποτελεί ένα κλασικό James κομμάτι. Ελαφρώς πιασάρικες στιγμές, σαν τα 'Falling Down' και 'Gaudi' υπάρχουν, αλλά -για να μην απογοητευτούμε- μάλλον δεν θα πρεπει να αναζητήσουμε pop classics.
Η εικόνα που δίνει το album είναι αυτή της εσωστρέφειας και της καλοδουλεμένης pop μελωδίας, ακόμα και όταν αυτή πάσχει στη βάση της. Μοναδικό παράπονο είναι το περιστασιακό, αλλά εύκολο καταφύγιο σε MOR στιγμές και 80s rock αναφορές που διευκολύνουν το παίξιμο σε φεστιβαλικούς χώρους και στάδια.
Γνωρίζουμε ότι τα albums των James παρουσιάζουν αδυναμίες στο σύνολό τους (είπαμε: Είναι μπάντα των singles), αλλά αυτή τη φορά δεν υπάρχουν οι hit / πιασάρικες στιγμές που θα βρει κανείς εν αφθονία στο τελευταίο album των Travis και φαντάζομαι διάσπαρτες στους ήχους που κατακλύζουν τον αέρα μιας τυπικής βρετανικής πόλης. Υπάρχουν ήπιες (και πιο βραδυφλεγείς) pop μελωδίες που θα συντροφεύσουν κάποιες ήρεμες καλοκαιρινές μας μέρες.
Αν αναζητήσουμε κάτι παραπάνω, μάλλον θα απογοητευτούμε, καθώς η τελική διαπίστωση είναι ότι το "Pleased To Meet You" απέχει παρασάγγας από τις καλύτερες στιγμές τους...
