Σκάνε σαν βόμβα τα άτιμα και αν δεν παραφυλάς στη γωνία, κινδυνεύεις να τα χάσεις. Εκτός του ότι συνήθως είναι ανέλπιστα ώριμα και συγκινητικά ολοκληρωμένα αποτελούν ίσως την πιο χαρμόσυνη είδηση ολόκληρης της χρονιάς, γεγονός που σε καθιστά πιο αισιόδοξο και λιγότερο κινδυνολόγο. Μιλάω φυσικά για τα διάφορα lo-fi αμερικάνικα ντεμπούτα και μη, που κατά καιρούς εμφανίζονται μπροστά μας ως δια μαγείας (ας είναι καλά οι φίλοι μας στην απέναντι όχθη, γιατί εμείς θα καθυστερούσαμε πολύ να πάρουμε πρέφα) και παραγκωνίζουν άλλες πιο «σημαντικές» και πολυδιαφημισμένες κυκλοφορίες. Αυτό ακριβώς είναι και το “Mutilate Us” των AM/FM, ο πρώτος Long-Playing δίσκος της μπάντας που στο ενεργητικό της ως τώρα είχε ένα μόνο ΕP με τον απίθανο τίτλο “Audiot”.
H πρώτη ακρόαση του Mutilate Us έφερε στο νου τις συγκινήσεις που βιώσαμε όταν ακούσαμε για πρώτη φορά τους Mercury Rev, Grandaddy, Kingsbury Manx, The Magnetic Fields, αλλά, προσοχή, όχι για τη μουσική τους, αλλά για την σημαντικότητα τους όπως αυτή διαμορφώθηκε στο μέλλον. Αν πρέπει να εντάξουμε μουσικά τους AM/FM, τότε σκεφτείτε το εξής. Φανταστείτε ένα τεράστιο stage στο οποίο δεσπόζουν στο κέντρο οι Pavement (φαντασία είναι αυτή, κάνει re-union), και αριστερά-δεξιά έχουμε τους Grandaddy, τους Kingsbury Manx και σε cameo εμφάνιση τους Guided By Voices, οι οποίοι κλέβουν τα ηλεκτρονικά καλούδια των Grandaddy και κάθονται στη γωνία. Αν τώρα όλοι αυτοί αρχίζουν να «τζαμάρουν» τότε μπορείτε να καταλάβετε τον ήχο των AM/FM. Ακούγεται υπέροχο και πιστέψτε με έτσι είναι. Με καταπληκτική παραγωγή και πλούσιες ενορχηστρώσεις, τα τραγούδια και οι μελωδίες κλέβουν καρδιές και ανοίγεται ο δρόμος για άλλη μία περίοπτη θέση στην κορυφή του αμερικάνικου indie-rock.
H πληθώρα βέβαια τόσων καλλιτεχνών ως επιρροές, δυσκολεύει την κατηγοριοποίηση των AM/FM και αυτό ενισχύεται ακόμα περισσότερο από το δίσκο. Ίσως τελικά το όνομα του group να έχει διπλή σημασία και η «αποστολή» που ανέλαβαν να φέρουν εις πέρας οι Brian Sokel και Michael Parsell να είναι πιο σημαντική και ακατόρθωτη από όσο αρχικά φαίνεται. Σε κάποιες άλλες κριτικές του δίσκου, διάβασα πως οι AM/FM θέλουν να κάνουν ένα ανεπίσημο tribute στα 75 χρόνια της μουσικής ιστορίας και γι’αυτό ίσως εξηγείται και η πολυφωνία του δίσκου. Εντούτοις, μία τέτοια πρόταση είναι σε γενικά πλαίσια αφελής και υπεραισιόδοξη. Ναι μεν οι AM/FM με την διασκευή που επιχείρησαν στο κλασικό “Disney Girls” των Beach Boys έδωσαν το συγκεκριμένο στίγμα, αλλά πέραν τούτου, ας είναι καλά οι Pavement. Με την διασκευή δεν καθάρισα ακόμα. Εκτός του ότι πρόκειται για μία από τις καλύτερες συνθέσεις που έβγαλαν οι Beach Boys, έχει στην ιστορία του, μία από τις καλύτερες δεύτερες εκτελέσεις από τον Art Garfunkel, ο οποίος με την μαγική φωνή του είχε απογειώσει το κομμάτι. Οι AM/FΜ δεν πτοούνται όμως και κάνουν μία Elliott Smith προσέγγιση φτιάχνοντας ένα θαυμάσιο αναγεννημένο έπος ντυμένο μόνο από δύο κιθάρες και ένα κουδούνι ποδηλάτου.
Όσον αφορά τα δικά τους τραγούδια, η κατάσταση είναι απλή και συνάμα χαώδης. Όλα είναι φανταστικά. Το αποκορύφωμα ακούει στο όνομα “Leanne, The Seasons Persist” το οποίο μέσα σε εξήμισι λεπτά , κλεισμένο σε μία εμπνευσμένη Σπεκτορική παραγωγή, αναδεικνύει την καλύτερη ποπ μελωδία που ακούσαμε φέτος. Τα “When Larry and Gary Get Married”, “Yours Recklessly”, “A Best Man (Put My Girlfriend on Fire)”, “Mutilate Us” είναι επίσης highlights και με την βοήθεια ορισμένων μονόλεπτων και δίλεπτων περασμάτων, έχουμε ένα σύνολο όχι απλά αξιοπρεπές, αλλά εγγυημένο για ασταμάτητες συγκινήσεις.
Οφείλω να ομολογήσω ότι εξεπλάγην με το άκουσμα του Mutilate Us. Όλοι εσείς που λατρέψατε πέρυσι το ντεμπούτο των Kingsbury Manx, θα εκστασιαστείτε άλλη μία φορά. Ο δίσκος είναι για όλους. Δεν κρύβει πολύπλοκες συνθέσεις, έχει βαριά κληρονομιά και μας θυμίζει ότι η θλίψη για την διάλυση των Pavement πρέπει αυτή τη φορά να τερματιστεί μια και καλή.
