«Ευχαρίστηση για πάντα». Ένα καινούργιο όνομα, ένα φρέσκο ντεμπούτο. Ή, πως η άποψη για ευχαρίστηση διαφέρει από άνθρωπο σε άνθρωπο. Διότι αν η τριμελής μπάντα από το San Fransisco θεωρεί ευχάριστα τα τραγούδια που γράφει, τότε έχουμε πρόβλημα. Και μεγάλο μάλιστα. Και πριν ακόμα τοποθετήσουμε το cd στο player, αν ρίξουμε μία βιαστική ματιά στο tracklisting, τότε τραγούδι με τίτλο “You and I were meant to drown”, δεν ενδέχεται να ξυπνήσει και τα πιο ευοίωνα αισθήματα μας. Ας είναι. Η μπάντα επέλεξε να παίξει με το μυαλό μας και αποφάσισε να μας ωθήσει σε περίεργα αλλά αγαπητά μονοπάτια. Με το σκληρό indie-rock που ξεχυλίζει από τα 10 τραγούδια, θα περάσουμε υπέροχα και ας προτιμούν όλοι οι υπόλοιποι ένεκα καλοκαιριού να λικνίζονται σε λάτιν και μάμπο ρυθμούς.
Οι Pleasure Forever δεν είναι πρωτάρηδες. Από το 1993 είτε με το όνομα The VSS και κατόπιν με το σικάτο Slaves ταρακουνούν την Αμερική, έρχονται στην Ευρώπη για μία underground βόλτα και καταλήγουν τελικά ως Pleasure Forever να υπογράφουν στην Subpop με σκοπό να μπουν σε πολλά σπίτια. Υπό το τελευταίο όνομα κυκλοφορούν και την πρώτη τους δουλειά για την εν λόγω εταιρία και κάνουν μία χαμηλών τόνων απόπειρα να μας θυμίσουν ότι το indie-goth-rock που παίζουν μπορεί πολύ όμορφα να παραχθεί χωρίς μπάσο παρά μόνο με την βοήθεια μιας κιθάρας, drums και ενός σπαρακτικού πιάνο. Αν σας έρχονται στο μυαλό οι Doors, τότε πλησιάζετε. Το μόνο που έχετε πλέον να κάνετε είναι να προσθέσετε μία δόση Alice Cooper και έναν κουβά από στίχους που θα μπορούσε να βγάλει ο Cave και να ανακατέψετε ζωηρά.
Τώρα βέβαια κατά πόσο χρειάζεστε έναν ακόμα δίσκο με διάχυτη την εμμονή για το θάνατο είναι άλλη ιστορία. Διότι το Pleasure Forever δεν είναι ένας τυπικός αμερικάνικος ροκ δίσκος. Περιέχει θλιμμένες ελεγείες, καλυμμένους οδυρμούς, αναπάντητα ερωτήματα και όλα αυτά μέσα σε έναν ασφυκτικό κλοιό του θορύβου της κιθάρας και των drums. Τα μέλη του group χρησιμοποιούν μία ρήση του Georges Bataille για να δικαιολογήσουν τόσο το ύφος τους όσο και τις απόψεις του : «Η ευχαρίστηση είναι τόσο κοντά στον όλεθρο, και γι’αυτό αναφερόμαστε στη στιγμή της κορύφωσης αυτής ως σαν ένα μικρό θάνατο». Σας κάλυψε ? Εμένα σίγουρα. Το ουσιώδες όμως της όλης υπόθεσης είναι αν και πόσο οι Pleasure Forever κατορθώνουν να μετατρέψουν τη μουσική τους σε ευχαρίστηση προς όλους εμάς, τους απλούς ακροατές. Η απάντηση βρίσκεται κάπου στη μέση. Τραγούδια όπως το εναρκτήριο “Goodnight” και το απαλό αλλά σκληρό “Magus Opus”, κουβαλούν αρκετό ενδιαφέρον ενώ κάποια άλλα θα δοκιμάσουν τα γούστα σας προκαλώντας εκ διαμέτρου αντίθετες απόψεις. Είτε τα λατρεύεις, είτε τα σιχαίνεσαι. Τέτοιου είδους αμφιλεγόμενοι δίσκοι χρειάζονται ασφαλώς χρόνο, αλλά το θέμα τους και η «μαυρίλα» τους αποτρέπουν τον μέσο rock’n’roll ακροατή από συνεχείς προσπάθειες.
