Με κάθε νέο και υποσχόμενο ντεμπούτο που εξάγεται από την Bρετανία, έχουμε συνηθίσει, επηρεασμένοι ίσως και από τον τύπο της συγκεκριμένης χώρας, να αισθανόμαστε επιφυλακτικοί και να είμαστε προσεχτικοί. Και δεν είναι τυχαίο. Ουκ ολίγες φορές, έχουμε δει ντεμπούτα να λαμβάνουν άριστες κριτικές, να πωλούν εκατομύρια αντίτυπα και εντούτοις να πρόκειται για κάτι μέτριο και γνώριμο. Στην περίπτωση των Elbow, ότι και να διαβάσετε, να το πιστέψετε. Είναι αληθινή και προκαλεί έκπληξη η απίστευτη ωριμότητα του συγκεκριμένου ντεμπούτου, που θα μας κάνει να αρχίσουμε να αναθεωρούμε. Σε αυτήν την περίπτωση, Believe the “fucking” hype.
Aπό το πρώτο κιόλας τραγούδι, το “Any day now”, οι Elbow ξεδιπλώνουν μία υποτονική, πυκνή και μεστή προσωπικότητα, που τη διαπερνά μία αριστοτεχνική μελωδία παραγόμενη από μία άρτια δουλεμένη παραγωγή. Πολλοί θα σπεύσουν να το χαρακτηρίσουν prog-rock, αλλά ο όρος δεν είναι και τόσο δόκιμος. Η αλήθεια είναι ότι αρκετοί από τους 60’s και 70’s ήρωες της αγγλικής μπάντας βρίσκονται εδώ, και η παραγωγή όντως μετουσιώνει prog στοιχεία σε ήχους των 00’s, αλλά η τωρινή υπόσταση της μουσικής καταφέρνει και ξεφεύγει από ένα ριψοκίνδυνο πισωγύρισμα σε τετριμμένους ήχους. Η φωνή δε του Guy Garvey φέρνει πολύ σε αυτή του Peter Gabriel, που από μόνο του, μόνο θετικά μπορεί να το δει κάποιος. Το “Red” που ακολουθεί, και κυκλοφορεί και ως single, είναι και αυτό πλήρες, αναντίρρητα μεγάλης μελωδικής σύλληψης και μεγάλης καλλιτεχνικής αξίας. Εδώ όμως πρέπει να τονίσουμε κάποια βασικά στοιχεία για την μπάντα και το υλικό της, για να δικαιολογήσουμε λίγο και την υπεροχή των τραγουδιών.
Οι Elbow, λοιπόν υπάρχουν και ηχογραφούν από το 1998 και το Asleep in the back είναι όντως το ντεμπούτο, που έπρεπε να κυκλοφορήσει αν όχι τότε, τουλάχιστον 1 χρόνο μετά. Τί έγινε ; Επιχειρηματικές ανοησίες. Η Island, στην οποία είχαν υπογράψει οι Elbow, εξαγοράστηκε από την Universal, η οποία με τη σειρά της δεν διέκρινε κάποια πιθανή επιτυχία στο πρόσωπο τους (καλλιτεχνική ή εμπορική) και τους έβαλε στο ράφι διακόπτοντας τη συνεργασία. Δύο χρόνια μετά, οι Elbow υπογράφουν στη V2 και ξαναμιξάρουν ορισμένα ήδη υπάρχοντα τραγούδια καθώς και ηχογραφούν και κάποια καινούργια. Το αποτέλεσμα κυκλοφορεί φέτος και μοιάζει άρτιο. Θα βρείτε δηλαδή στο δίσκο υλικό τόσο φετινό όσο και 3 χρόνων παλαιό. Και ευτυχώς αυτή η χρονολογική διαφορά δεν αφαιρεί την συνοχή και το δέσιμο του δίσκου. Εξακολουθεί να μοιάζει αδιαίρετος.
Επιστροφή στα τραγούδια. Από τα 11 συνολικά που θα βρείτε, δεν είναι υπερβολικό να πούμε πως όλα τους είναι υπέροχα. Το “Powder Blue” για παράδειγμα θα θυμίσει τους παλιούς Radiohead να τζαμάρουν με τους Talk Talk. Οι τόνοι είναι πάντα χαμηλοί, αλλά μην φανταστείτε ακουστικές κιθάρες και «φολκίζοντα» φωνητικά. Στο βάθος το μπάσο και τα drums «γεμίζουν» το σύνολο χωρίς να αφήσουν δευτερόλεπτο ησυχίας και οι κιθάρες είναι μεν χαμηλωμένες σε σχέση με το πιάνο, αλλά έχουν καταλυτική λειτουργία.
Στο μαγευτικό εφτάλεπτο “Newborn” που ξεκινά με τον απίστευτο στίχο “I’ll be your corpse in your bathroom” συναντάμε ό,τι καλύτερο μας έδωσε φέτος βρεττανικό συγκρότημα αν και το συγκεκριμένο είναι ένα από τα παλιά τους τραγούδια όπως ανέφερα και πιο πριν. Στιχουργικά τώρα, βρισκόμαστε επίσης μπροστά σε ένα σοβαρό σύνολο από λογικά και σοβαρά ζητήματα όπως η φιλία (“Presuming Ed(Rest Easy)), η επιβολή του μέτρου στις ερωτικές καταχρήσεις (Don’t mix your drinks) και η κοινωνική φυλακή του καθωπρεπισμου και του συμβιβασμού (Coming Second). To τελείωμα γίνεται με το αισιόδοξο και νοσταλγικό “Scattered Black And Whites”.
Eίμαι ευτυχισμένος που οι Elbow δεν είναι ούτε Coldplay ούτε Doves. Αυτούς τους φτύνουν και τους αφήνουν να τρώνε τη σκόνη τους. Ο δίσκος είναι μαγευτικός, μελαγχολικά χαρωπός και αφήνει μία γλυκιά γεύση στα αυτιά και στην ψυχή. Quiet is the new loud, λένε οι Kings Of Convenience και οι Elbow το αποδέχονται, το τελειοποιούν και σας το προσφέρουν. Μην το χάσετε.
