Το ντεμπούτο της Supa Dupa Fly, με τα φουτουριστικά χαμηλόστροφα breakbeats, τους R&B και hip-hop ρυθμούς του, τους ιδιαίτερους στίχους της, αλλά και την παραγωγή του Timbaland (που του έδωσε διεθνή αναγνώριση, δουλεύοντας έπειτα με τον Beck, τον Snoop Dogg και άλλους) ήταν μια αποκάλυψη για το χώρο της γυναικείας μαύρης μουσικής. Στο follow-up κάπως μας τα χάλασε, όντας μεν πιο edgy και ηχητικά, αλλά αναλωνόμενη στιχουργικά στη μάχη των δύο φύλων, με νοοτροπία ..."οι άντρες φταίνε για όλα".
Δύο χρόνια μετά η ίδια εμφανίζεται πιο relaxed, πιο θηλυκή και σέξυ και ...πιο κοντά στην εποχή της. Οι ατέλειωτοι καπνοί από μαριχουάνα έχουν δώσει τη θέση τους σε σκοτεινά, αλλά καθαρά club δωμάτια, με κύρια στοιχεία το χορό και τον αισθησιασμό.
Latin percussion, tablas, σύνθι και δουλεμένοι ρυθμοί στους οποίους καμιά φορά δυσκολεύεσαι να χορέψεις (αν και το σύνολο του album είναι dancefloor-friendly) δίνουν ένα ιδιαίτερο χρώμα στο τρίτο πόνημα της δεσποινίδας Elliott. Αν και ο κύριος άξονας είναι το R&B, το funk, τα mid tempo κομμάτια και το hip-hop, η Missy πετάγεται μέχρι τους clubbing ρυθμούς (στο "4 My People") και δείχνει να τα καταφέρνει εξίσου καλά. Αν και οι guests είναι ουκ ολίγοι (Redman, Ludacris, Busta Rhymes, Eve, Ginuwine και Method Man), ουσιαστικά αυτή και ο μόνιμος συνεργάτης της είναι που δίνουν το στίγμα του δίσκου, αφήνοντας τους guests σε ρόλο πραγματικού κομπάρσου.
Με καλύτερα δουλεμένους στίχους, καλύτερα beats από τον τελευταίο και πολυμορφία, το Miss E ... So Addictive είναι πολύ ανώτερο του προκατόχου του, αν και πάλι παρουσιάζει τα μειονεκτήματα των προηγούμενων: Λίγα πολύ καλά tunes και κάποια που αν έλειπαν κανείς δεν θα δυσανασχετούσε. Συμπερασματικά, όμως, πρόκειται ίσως για το καλύτερο album της και μια επιβράβευση της δουλειάς που έριξε για να ανανεωθεί η ίδια, μετά το "κόλλημα" του δεύτερου album που έδειχνε μια διάθεση να εξισωθεί με hip-hop καλλιτέχνες πολύ κατώτερους.
