Λατρεύω να ακούω ντεμπούτο albums νέων όχι και τόσο γνωστών groups. Μου αρέσει να τοποθετώ το cd ή το βινύλιο στα αντίστοιχα μηχανήματα και να μην γνωρίζω τι ακριβώς θα ακούσω. Δεν είναι λίγες εκείνες οι φορές που ξαφνιάζομαι ευχάριστα, που κολλάω για μέρες και μιλάω στην παρέα μου, ο όρος τους «πρίζω» ταιριάζει ίσως καλύτερα στην περίπτωση, για κάποιο νέο group στην τάδε ανεξάρτητη αμερικάνικη εταιρία των οποίων το πρώτο τους album μου έκανε τρομερή εντύπωση. Μήπως έχω γίνει προβλέψιμος; Μήπως τώρα που άκουσα το πρώτο album των Arlo από το Los Angeles θα επανέρχομαι συνέχεια σε αυτό, και θα παρατήσω για λίγο τις ακροάσεις ορισμένων albums του Nusrat Fateh Ali Khan (άσχετο) που μου έλειπαν και που έπεσαν στα χέρια μου πρόσφατα; Αμφίβολο...
Αμφίβολο διότι ο ήχος των Arlo ανήκει στο είδος που χαρακτηρίζουμε ανώδυνο, προβλέψιμο και σίγουρα μέτριο. 35 λεπτά διαρκεί το Up High In The Night και ακόμα και ύστερα από αρκετές ακροάσεις δεν είμαι σε θέση να θυμάμαι κάποια χαρακτηριστική στιγμή του album. Αδυνατώ να θυμηθώ μία μελωδία, ένα riff, ένα στίχο. Και όμως ενώ το άκουγα όλα μου φαινόντουσαν γνώριμα. Και το πόδι μου το κούνησα, και σιγοτραγούδησα για λίγο τους στίχους. Ίσως φταίει και ο ήχος τους γι’αυτό. Λίγο από Smithereens, λίγο από Ramones, λίγο από Καλιφορνέζικο punk, δυστυχώς το όνομα των Offspring έρχεται πρώτα στο μυαλό, και με τους Nirvana ως λογικό εικόνισμα. Απολύτως φυσιολογικές, ευχάριστες αλλά και καθόλου πρωτότυπες επιρροές δηλαδή.
Και κάτι άλλο θα θυμάμαι από τους Arlo. Το εξαμελές group με τους δύο drummer, τους δύο μπασίστες και τα άλλα δύο μέλη, κιθαρίστες και μπασίστες ταυτόχρονα. Πως γίνεται βέβαια να ακούγονται όλες οι συνθέσεις σαν να είναι παιγμένες από παραδοσιακό τρίο είναι μία άλλη συζήτηση.
