Κάλιο αργά παρά ποτέ δεν λένε; Τρία ολόκληρα χρόνια ύστερα από το τέλος των ηχογραφήσεων του, το Old Ramon, το «χαμένο» έκτο album των Red House Painters, επιτέλους βρήκε τον δρόμο του προς τις προθήκες των δισκοπωλείων, και τα ηχεία των στερεοφωνικών μας. Και ύστερα από πολλές ακροάσεις του, δεν μπορούμε παρά να ελπίζουμε το επόμενο βήμα του group από το San Francisco να μην αργήσει τόσο πολύ.
Όλα αυτά τα χρόνια, από το Songs For A Blue Guitar του 1996, έως φέτος, το Old Ramon, αλλά και οι Red House Painters ως σχήμα, βρέθηκαν θύματα των δισκογραφικών εταιριών και ιδιαίτερα των συγχωνεύσεων που έλαβαν χώρα τα τελευταία χρόνια. Μέχρι λοιπόν να αναλάβει η αγαπητή Sub Pop να κυκλοφορήσει το Old Ramon, η ψυχή του group, o Mark Kozelek, δεν έκατσε με σταυρωμένα τα χέρια. Από μια σειρά προσωπικών projects, χαρακτηριστικά ήταν τα δύο albums-έκπληξη με διασκευές σε τραγούδια των AC/DC, έως την κινηματογραφική του εμφάνιση στο Almost Famous του Cameron Crowe (o μπασίστας των Stillwater), καταλαβαίνουμε ότι o Kozelek κάθε άλλο παρά τεμπέλης είναι. Αντίθετα μάλιστα, με την κυκλοφορία επιτέλους του Old Ramon, για άλλη μία φορά συνειδητοποιούμε την αξία του ως μουσικού και τραγουδοποιού.
To χαρακτηριστικό βέβαια του Old Ramon είναι ότι για πρώτη φορά ο Kozelek φαίνεται ότι άνοιξε λίγο τις κουρτίνες και άφησε κάποιες ηλιαχτίδες να φωτίσουν τον μικρόκοσμο των Red House Painters. Έχουμε λοιπόν να κάνουμε με το λιγότερο καταθληπτικό album του group, το οποίο ταυτόχρονα αποκτάει μία ιδιαίτερη θέση στην δισκογραφία του. Σίγουρα το πιο pop album, χωρίς βέβαια να χάνει την πανέμορφη ατμοσφαιρική διάθεση που συναντάει κανείς στις συνθέσεις του Kozelek. Παρατεταμένοι αλλά καθόλου κουραστικοί κύκλοι μουσικών θεμάτων οδηγούν σε μακρόσυρτες συνθέσεις, πιστές στην παράδοση των προηγούμενων κυκλοφοριών των Red House Painters, αφού ξεπερνάνε τα 6 λεπτά με αποκορύφωμα το σχεδόν 12λεπτο έπος River.
Tο feedback σε ιδιαίτερα χαμηλή ένταση κυριαρχεί και στοιχιώνει την έτσι κι αλλιώς ιδιαίτερη φωνή του Kozelek, o oποίος για άλλη μία φορά ακούγεται συναισθηματικός και ρομαντικός σε σημείο να σου προκαλεί τρόμο. Άλλοτε τραγουδώντας για την αγαπημένη του γάτα, και άλλοτε με μία άκρα μισανθρωπική διάθεση για τις διαπροσωπικές σχέσεις, ο Kozelek ακροβατεί ανάμεσα στο να θεωρηθεί συμπαθέστατο θύμα ή σαδιστικός θύτης. Ίσως για το δεύτερο ευθύνεται βέβαια αυτό το χαμόγελο που άρχισε να διαφαίνεται στο πρόσωπο του Kozelek ξαφνικά στο Old Ramon.
Δεν είμαι σίγουρος ακόμα αν το Old Ramon είναι το καλύτερο album των Red House Painters. Ξεπερνάει άραγε το ονειρικό μελαγχολικό κομψοτέχνημα του Ocean Beach που είχαν κυκλοφορήσει για την 4AD; Ίσως και ναι. Σίγουρα όμως μας κάνει να ελπίζουμε ότι τώρα πλέον που τα προβλήματα με τις δισκογραφικές εταιρίες έχουν λυθεί, θα μπορέσουμε να ακούσουμε σύντομα φρέσκες συνθέσεις τους, και αν κρίνω από τις διαθέσεις του Kozelek τον τελευταίο καιρό, παράδειγμα οι πρωτότυπες διασκευές του στους AC/DC, θα έχουν σίγουρα ακόμα πιο πολύ ενδιαφέρον.
