Οι King Biscuit Time είναι το side project του Steve Mason, του τραγουδιστή των Beta Band. Ωπ! Σας κίνησα το ενδιαφέρον ε; Τι δουλειά όμως έχει ένα side project όμως σε μια μπάντα που ούτως ή άλλως είναι αρκούντως πειραματική και ελεύθερη σε πνεύμα και στυλ; Από ότι φαίνεται ο Steve Mason παραέχει ανήσυχο πνεύμα και θέλησε να παρουσιάσει μια ακόμα beta έκδοση της Beta Band.
Ακολουθεί μάλιστα και παρόμοια τακτική. Κυκλοφορεί αρχικά με τους King Biscuit Time 2 EP, το King Biscuit Time's Sings Nelly Foggits Blues in "Me and the Pharoahs", και το No Style EP με 4 τραγούδια έκαστο. Στη συνέχεια ακολουθεί η εν λόγω κυκλοφορία που περιλαμβάνει τα κομμάτια και από τα δυο EP, κάτι αντίστοιχο με το 3 EP των Beta Band με τη διαφορά όμως ότι εδώ η συνολική διάρκεια με τα βίας ξεπερνά τα 25 λεπτά.
Η πολυσυλλεκτικότητα των ήχων και των στυλ των Beta Band εξακολουθεί να υφίσταται και στους KBS (πως θα μπορούσε να γινόταν διαφορετικά άλλωστε) όπως και το πάντρεμα των οργανικών και ηλεκτρονικών ήχων σε μια τακτική νέο-ψυχεδέλειας ευκόλως αναγνωρίσιμη από το εξώφυλλο κιόλας του No Style.
Μουσικά το No Style, περιδιαβαίνει ανέμελα από πολλά και διάφορα μονοπάτια, όπως το λεπτό drum’n’bass του I Walked The Earth, μέχρι το ανέμελο αλα-Television Personalities lo-fi του Time To Get Up. Βέβαια τα κομμάτια τις περισσότερες φορές μοιάζουν με αποσπασματικές πειραματικές ηχογραφήσεις και δεν καταφέρνουν να συγκροτήσουν ολοκληρωμένα τραγούδια, με εξαίρεση ίσως το Fatheriver, το πιο συμβατικό (και ίσως πιο ενδιαφέρον) από τα 8 κομμάτια, το οποίο κάλλιστα θα μπορούσε να είναι σε ένα δίσκο των Beta Band. H φωνή του Steve Mason, άλλοτε απόμακρη (I Walked The Earth) και άλλοτε εύθραυστη και μελαγχολική (Little White) στέκεται στο επίκεντρο και είναι αυτή που δίνει το στίγμα των KBS.
Σαν πρώτη προσπάθεια το No Style δεν είναι καθόλου άσχημο, αν και με δυσκολία θα συγκινήσει τους μη Beta Band fans. Όσοι βέβαια λάτρεψαν το 3EP είναι σίγουρο ότι δε θα απογοητευτούν και από το No Style.
