Πριν από καιρό συζητούσα με έναν φίλο, ο οποίος στο τέλος κατέληξε στον εξής ορισμό: «Μία σύγχρονη μουσική σύνθεση μπορεί να θεωρηθεί Τέχνη μόνο όταν τα αυτιά των πολλών δεν μπορούν να την αντέξουν». Αν και είχα και τις διατηρώ ακόμα τις ενστάσεις μου, η τελευταία δισκογραφική δουλειά του Steve Fisk για την SubPop, θα μπορούσε άνετα να είχε αναφερθεί από τον φίλο ως ένα τέτοιο παράδειγμα μουσικής σύνθεσης.
Μία από τις πιο σεβαστές μορφές της Αμερικάνικης underground μουσικής σκηνής της Δυτικής Ακτής, ο Steve Fisk είτε με τις solo δουλειές του, είτε με τα κατα καιρούς groups του, τους Pell Mell και τους Pigeonhed, είτε με τις ικανότητες του ως rock παραγωγός - Screaming Trees, Soundgarden και Beat Happening τις γνωρίζουν καλύτερα από όλους – έχει δημιουργήσει έναν cult μύθο γύρω από το όνομα του, το οποίο περιτριγυρίζεται από πολύ μυστήριο . Με το 999 Levels of Undo κάθε άλλο παρά καθαρίζει το τοπίο.
Παίζοντας με τον ηλεκτρονικό ήχο και φλερτάροντας επίμονα με την Avant-Garde, το 999 Levels of Undo, είναι σίγουρα πολλά μίλια μακριά από την μουσική που ίσως ακούτε στο αυτοκίνητο και που γεμίζουν συναυλιακές αίθουσες. Δύσκολες, αλλά μαγευτικές αν τις ακούσεις με την κατάλληλη διάθεση, οι οχτώ συνθέσεις που περιέχονται στο album, είναι όλες μικρά διαμαντάκια, με δεκάδες ιδιοφυείς ιδέες. Mellotrons, Optigans, και samplers πρωταγωνιστούν, σχηματίζοντας ένα μουσικό κράμα που αρνείται πεισματικά να μπει στα καλούπια της βιομηχανίας.
Στο πρώτο track My Head Popped, το σκληρό techno beat σβήνει με ένα πιανιστικό saloon solo, παράλληλα με τα παραμορφωμένα φωνητικά, ενώ στο L’estancia, μπαίνει για λίγο στα χωράφια του drum ‘n bass, χωρίς όμως να ξαποστάσει. Προηγουμένως, ο lo fi rap πειραματισμός συνοδεύεται από στακάτους ήχους και την κιθάρα του Kim Thayil των Soundgarden, ενώ αλλού όπως στο The Backward Song, ακούγεται η αρχική μουσική σύνθεση παιγμένη ανάποδα μαζί με την απαγγελία του ποιητή Richard Denner σε ένα επίπεδο και σε ένα δεύτερο αρκετές επαναλαμβανόμενες λούπες και synth ήχοι.
Οι δυσκολοχώνευτες και μακριά από τις κοινότυπες μουσικές φόρμες συνθέσεις του Frisk, αν και πιθανότατα θα απομακρίνουν πάρα πολλούς ακροατές με το πρώτο άκουσμα, σίγουρα ανήκουν σε εκείνες τις λίγες που δεν αναμασούν το παρελθόν αλλά αντίθετα ανοίγουν νέους, δυσκολοδιάβατους και επώδυνους, δρόμους.
