"Λες ότι φυλάω τη θλίψη μου για κάθε μέρα που βρίσκομαι εδώ... Ένα διαφορετικό χαμόγελο, ένα διαφορετικό δάκρυ"... Κυριακή πρωί με μια προβλέψιμη γαλήνια μοναξιά και τα soundtrack του καθενός να αραδιάζουν θολές μνήμες... Κι όμως, όταν ανοίγω τη συρταρωτή πόρτα για να μπει το έξωθεν φως, ο θόρυβος είναι παρόμοιος με αυτόν μιας καθημερινής μέρας -η διάθεση είναι αυτή που με παρασύρει να απολαύσω τη γλυκιά μελαγχολία. Εθισμένος ίσως στη μαγεία των γνώριμων ήχων...
Γνώριμοι είναι οι ήχοι στους οποίους αισθανόμαστε ασφαλείς. Μια ακουστική κιθάρα, μια απλή μαγευτική μελωδία, το παιχνίδι με τις λέξεις που μας ταξιδεύουν ή μας πονούν...
"Αre we halfway home or halfway gone? Ηalfway lit or halfway wrong? Αre we half a diamond? or cutglass fools? Am I half afraid? Οr half in love with you?"...
Το repeat συνήθως προσφέρει αυτή την παγίδα στους γνώριμους, μελαγχολικούς ήχους. Σε βάζει μέσα και κάθε stop επιτείνει τη μοναξιά...
Το ξέρω ότι για πολλούς από σας τέτοιοι δίσκοι είναι πολύτιμοι κι ας μη γράφτηκαν για να αλλάξουν τη μουσική. Μακάριοι όσοι γεννήθηκαν προικισμένοι με ένα σακούλι μαγευτικές μελωδίες και τις στρίμωξαν ανάμεσα σε ρομαντικές σκέψεις και εικόνες - μικρές χαρές ή λύπες που η μνήμη προσπερνά για άλλα πιο "σημαντικά" πράγματα...
"Τhe wires blur, the sun's in waitin', the bridge a snake, the river faded, metallic paint... Ηis name forgotten so quickly.. that's a revolution for you... hmmm... Was anybody ready?.....hmmm that's 20 minutes on a train... hmmm... and another 10 minutes waitin'"
Ηχογραφημένο από τον Ιούνιο του 1998 μέχρι τον Ιούλιο του 1999, το solo album του ήμισυ των Walkabouts, Chris Eckman -μέσα στην απλότητα του- ανήκει κατά την προσωπική γνώμη του γράφοντος στην παραπάνω κατηγορία και αποτελεί ένα από τα πιο σαγηνευτικά moody albums που θα ακούσετε φέτος. Διάχυτη η μελαγχολία και ο λυρισμός που το διαπνέει, έκδηλο το προσωπικό στοιχείο και η κάθαρση που προσπαθεί να επιβάλλει στον εαυτό του, μέσα από προσωπικά βιώματα και εικόνες που εξομολογείται στις χαλαρές, μπαλλαντιέρικες ή στις κλειστοφοβικές instrumental συνθέσεις του, όπως στο μαγευτικό "Rua Augusta" που περιλαμβάνει ήχους από τον ομώνυμο δρόμο της Λισσαβώνας, και στο υποβλητικό "Sohnos E Sombras" που αποτελεί ίσως τη πιο συγκινητική στιγμή του δίσκου μολονότι οι στίχοι του λείπουν. Λιτός, αλλά όχι τσιγγούνης, ο Chris συνδυάζει το ακουστικό με το ηλεκτρικό στοιχείο, την κιθάρα, το πιάνο, το όργανο, το βιολί, το τρομπόνι, με διάφανες παρεμβολές tapes και λουπών.
Το "A Janela" είναι ένα δώρο του Eckman για λίγους... Δυστυχώς, δεν μπορώ να σας το κάνω κι εγώ δώρο, μπορώ όμως να μοιραστώ τα συναισθήματά μου γι'αυτό...
"Τhey say what we start with is what we end up with... who are they anyway?"
