Ο τίτλος του δεύτερου album των Kings Of Convenience έρχεται να μας υπενθυμίσει κάτι που σίγουρα έχετε αντιληφθεί ήδη. Έτσι βέβαια λένε αυτοί αλλά και μια πλειάδα άλλων groups κυρίως από την Μεγάλη Βρετανία τα οποία παραμέρισαν ηλεκτρικές κιθάρες, και δυνατές rock φόρμες, και πέρασαν στο προσκήνιο όμορφες ακουστικές κιθάρες, βιολιά και τσέλο και κυρίως τα φωνητικά. Και αν αυτό το ακουστικό κίνημα έχει ήδη μέσα σε λίγους μήνες αρχίσει να ξεφτίζει, με πολλούς να το κατηγορούν για παλαιομοδιτισμό και βαρετές φόρμουλες του παρελθόντος, οι δύο Νορβηγοί πιτσιρικάδες Erik Glambek Bψe και Erlend Ψye, μην νομίζετε ότι μπορώ να προφέρω τα επώνυμα τους βέβαια, που κρύβονται πίσω από τους Βασιλιάδες της Ευκολίας καταθέτουν το ίσως μανιφέστο αυτού του άτυπου κινήματος.
Παρά το νεαρό της ηλικίας τους, οι δύο Νορβηγοί φαίνεται ότι έχουν περάσει αμέτρητες ώρες δίπλα στο τζάκι του σπιτιού τους λιώνοντας τους δίσκους των Simon & Garfunkel και Nick Drake. Παράλληλα, τους φαντάζομαι να αρπάζουν τις κιθάρες τους και να γρατζουνάνε τα πρώτα ακόρντα και τους πρώτους δακτυλισμούς, μουρμουρίζοντας αυτοσχέδια στιχάκια της στιγμής. Κάπως έτσι πρέπει να είχε γεννηθεί και το ντεμπούτο album τους. Τώρα, με το Quiet Is The New Loud παρουσιάζονται πιο πολύ σίγουροι και με μια αξιοθαύμαστη ωριμότητα και μας καταθέτουν 12+2 μικρά διαμαντάκια, αρμονίας, μελωδικότητας και συγκροτημένης αισθητικής.
Κομψό σαν μια ταινία του Fellini και ανέμελο σαν ένα 15χρονο κορίτσι, το σύνολο των τραγουδιών του album, ασκεί μια διαφορετική γοητεία στον ακροατή. Οι ερωτικοί, ειρωνικοί και άλλοτε μεταμοντέρνοι στίχοι, όπως ακούγονται από τις απαλές και άριστα δεμένες μεταξύ τους, φωνές των δύο Νορβηγών, δεν νομίζω να αφήσουν κάποιον αδιάφορο, αν βέβαια βρει τον χρόνο να τους προσέξει, κάτι που δυστυχώς την εποχή μας γίνεται όλο και περισσότερο δύσκολο.
Μα κάποια χαρακτηριστικά ρυθμικά γυρίσματα, προσθήκη στα κατάλληλα σημεία εγχόρδων, με το cello να κυριαρχεί, διακριτικά πνευστά και κρουστά αλλά και με τους πρώτους ήχους πιάνου να κάνουν την εμφάνισή τους στα μισά του album, σε καμμία περίπτωση δεν πιστεύω κάποιος ευσυνείδητος ακροατής να το βρει μονότονο ή και κουραστικό. Αντίθετα, το Quiet Is The New Loud είναι άκρως ευχάριστα χαλαρωτικό, ταξιδιάρικο και με ένα χαμόγελο μόνιμα χαραγμένο στην ψυχή των ηχογραφήσεων.
Ένα κλασσικό album στις πρώτες ακροάσεις του; Ίσως ναι
