Μία ιστορία μόνος του ο Dr. Alex Patterson, το κυρίως μυαλό πίσω από τους The Orb. Τι μπορεί να πρωτοπεί και να πρωτογράψει κάποιος για αυτή τη σημαντικότατη μορφή της σύγχρονης μουσικής; Ότι αν δεν ήταν εκείνος να πειραματίζεται στην κρεβατοκάμαρά του πίσω τα σκοτεινά χρόνια της δεκαετίας του 80 ίσως ποτέ δεν θα ανακαλύπταμε αυτό που ονομάστηκε Ambient και στη συνέχεια Chill Out; Ότι μας πρόσφερε ένα από τα επιδραστικότερα και χιλιοακουσμένα αλλά και ταυτόχρονα αναλοίωτα από το χρόνο κομμάτια των τελευταίων είκοσι χρόνων, το αγαπημένο Little Fluffy Clouds; Το ότι είναι υπεύθυνος σε πολύ μεγάλο βαθμό για τον ήχο του ίσως σημαντικότερου βρετανικού crossover album ever, το Screamedelica; Ότι τελικά για μια μεγάλη μερίδα μουσικόφιλων υπήρξε ο άνθρωπος και το group που τους έκανε να στραφούν προς την ηλεκτρονική μουσική;
Σίγουρα λοιπόν ο Dr. Alex Patterson έχει κερδίσει τον απεριόριστο σεβασμό μου. Όμως, ακούγοντας κάτω από τις ιδανικότερες συνθήκες το νέο album των The Orb δεν μπορώ παρά να συνειδητοποιήσω ότι ο μάγος όχι πλέον γέρασε και έχει ξεχάσει κάποια από τα ξόρκια του. Ίσως φταίνε και τα δεκάδες προβλήματα που αντιμετώπισε ο Patterson έως ότου κυκλοφορήσει το Cydonia. Έξι από τα δώδεκα τραγούδια που περιέχονται τελικά στο album είναι έτοιμα από το 1998 και ήταν μέρος μιας πρώτης έκδοσης του album, η οποία βέβαια ποτέ δεν βρήκε τη θέση της στα ράφια των δισκοπωλείων. Προβλήματα προσωπικά του Patterson, με το group, και την δισκογραφική του εταιρία, ανάγκαζαν την καθυστέρηση της κυκλοφορίας. Τρία χρόνια λοιπόν αργότερα, άλλα τραγούδια προσθέθηκαν και άλλα αφαιρέθηκαν, κάνοντας το Cydonia ένα μείγμα συνθέσεων και ιδεών του Patterson τριών και τεσσάρων χρόνων.
Ίσως αυτός να είναι και ένας από τους λόγους που το Cydonia δεν μπορεί να κερδίσει τον ακροατή. Υπάρχει μία όχι και τόσο ξεκάθαρη κατεύθυνση του album, βασισμένο κυρίως βέβαια στον ambient ήχο αλλά με προσμείξεις πιο techno στοιχείων, με δείγμα από drum’n’ bass αλλά και πιο μινομαλιστικές ηλεκτρονικές φόρμες, οι οποίες δεν φαίνεται να του «βγαίνουν» ως ένα δεμένο σύνολο. Τα φωνητικά της Ιαπωνέζας Aki και της Nina Walsh αποτελούν κάποιες ευχάριστες στιγμές αλλά στο σύνολο του το Cydonia δεν φαίνεται ικανό να σταθεί επάξια δίπλα στα σύγχρονα αστέρια της ηλεκτρονικής σκηνής, είτε αυτά έρχονται από την πιο left-field και πειραματική electronica των Amon Tobin και Mike Paradinas, είτε από πιο καθιερωμένα και «εμπορικά» ονόματα σαν τους Orbital.
Ακούγοντας την νέα δουλειά των The Orb δεν μπορείς παρά να διακρίνεις μια ανικανότητα του σπουδαίου Patterson να έθει σε πραγματική επαφή και να πάρει τα ανάλογα θετικά ερεθίσματα από τον σύγχρονο ηλεκτρονικό ήχο, όπως αυτός έχει εξελιχθεί τα τελευταία πέντε χρόνια, με αποτέλεσμα το Cydonia να ακούγεται λίγο ξεπερασμένο αν όχι αναχρονιστικό.
