Σίγουρα υπάρχουν πολλά βρετανικά groups που απολαμβάνουν το γνωστό hype από τον Τύπο της χώρας τους, και επίσης σίγουρα κάποια από αυτά δίνουν κάποιες υποσχέσεις, άσχετα αν οι υποσχέσεις που δίνουν δεν συγκρίνονται με αυτές που εκλαμβάνει ο δεύτερος. Φανταστείτε λοιπόν τι μπορεί να συμβεί όταν ένα group βγάζει ένα καταπληκτικό δίσκο για ντεμπούτο και ...αυτό ήταν -δηλαδή ο μουσικός Τύπος δεν προλαβαίνει να θέσει επί του πρακτέου τη ρήση "δεύτερο album = ξόφλησε = πάμε γι'αλλους σωτήρες". Δεν θα ήταν δυνατό λοιπόν να μη λυσσάξει και να κάνει συγκρίσεις με διάφορες ανάλογες μουσικές προσωπικότητες που άφησαν ελάχιστα δείγματα.
Πέραν όμως αυτού, οι La's ήταν πράγματι μια πολύ αξιόλογη μπάντα, και ακόμη περισσότερο ο ιδιότροπος frontman της, Lee ένας (ταλαντούχος) περφεξιονιστής στα όρια της υπερβολής -αν δεν τα ξεπέρασε. Η ηχογράφηση του album το οποίο εξετάζουμε τώρα και το οποίο επανακυκλοφορεί μια δεκαετία μετά την αρχική του έκδοση (με κάποια ανάξια λόγου bonus tracks) κράτησε αιώνες, 3,5 χρόνια, μετά από τέσσερις συνολικά ηχογραφήσεις. Και αν η εταιρία του, η Go! Discs δεν τον πίεζε, ίσως το πάλευε ακόμα... Μάλιστα, όταν το άκουσε ολοκληρωμένο, αναφώνησε το "Shit, it's the worst, I hate it!". Αυτή ήταν, ως γνωστόν, και η μοναδική κυκλοφορία των La's και ίσως και η τελευταία αν δεν προλάβει να εκδόσει το follow-up ο αγαπητός τους frontman πριν το θάνατό του.
Από την αρχή ως το τέλος το album αυτό εκπέμπει μια φωντεινή pop ομορφιά. Είναι και η λαμπερή και χαρακτηριστική παραγωγή του Steve Lillywhite, αλλά και το όλο μετά Mad-chester κλίμα της βρετανικής κιθαριστικής pop που έκανε τότε την αρχή δειλά-δειλά πριν πάρει αργότερα τα πάνω της. Είναι αυτό που λέμε συχνά, ότι μερικοί τραγουδοποιοί, απλώς έχουν το χάρισμα: Μαγευτική η απλότητα στις κιθαριστικές γραμμές, καλοφτιαγμένες μελωδίες, κομμάτια σαν τα 'Timeless Melody', 'Way Out', 'I Can't Sleep' και φυσικά το 'There She Goes' που δεν χάνουν στο χρόνο, αλλά ακούγονται σαν να γράφτηκαν σήμερα. Ειδικά το τελευταίο είναι πλέον classic και άλλωστε έχει διασκευαστεί από τον Robbie Williams και τους Boo Radleys, ως τις 'θεοσεβούμενες' Sixpence None The Richer που σοκαρίστηκαν οι γυναίκες όταν έμαθαν ότι πρόκειται για τραγούδι που μιλάει για την ηρωϊνη... Όσο για τις προσθήκες, μάλλον δεν έχουν κάποιο ιδιαίτερο νόημα πέρα από τα να δώσουν την αφορμή για να ξαναθυμηθούμε το εν λόγω album: Μια νέα έκδοση του 'IOU', ένα live του 'Over' στο Liverpool και πάει λέγοντας...
Κοιτάζοντας τη μουσική πορεία της βρετανικής pop θα δούμε σημαδάκια σε πολλούς μετέπειτα επιτυχημένους εμπορικά καλλιτέχνες. Από τους Oasis, Shack και Travis, φτάνοντας στον Badly Drawn Boy... Βέβαια, ούτε οι La's ανακάλυψαν τον τροχό, αλλά έδωσαν κάπως πρώιμα το στίγμα της brit-pop των 90s, ενώνοντας ηχητικά τις δύο δεκαετίες (εκ των συνθηκών) και προσφέροντας αξιόλογες ιδέες.
Όσο για τη συνέχεια της μπάντας, τα πράγματα είναι λίγο πολύ γνωστά. Εκείνο τον καιρό και ο Lee, αλλά και ο John Power είχαν γράψει κάποια νέα κομμάτια, όπως τα 'Follow me down' και 'Alright' τα οποία οι La's έπαιζαν live και προόριζαν για το δεύτερο album που όμως δεν βγήκε ποτέ... Τα κομμάτια του John ξαναβγήκαν στην επιφάνεια αργότερα, για τη μετέπειτα μπάντα του, τους Cast.
Μετά την κυκλοφορία του album ακολούθησαν κάποια άλλα singles, εκτός του προηγηθέντος "There She Goes" και όλοι ήταν έτοιμοι για την επόμενη ηχογράφηση μετά και τις διθυραμβικές κριτικές των περιοδικών και την αποδοχή του album από το κοινό. Όμως ο Lee είχε άλλη άποψη. Ήθελε 8 χρόνια περιθώριο, πριν την κυκλοφορία του επόμενου, κάτι που εξόργισε τον John Power που έφυγε για να φτιάξει τους Cast. Και οι υπόλοιποι "την έκαναν" σιγά-σιγά, με ελαφρά πηδηματάκια, αφήνοντας μόνο τον frontman να βγάλει τα κάστανα από τη φωτιά. Φήμες λένε ότι συνέχισε μόνος του τις ηχογραφήσεις...
Κανείς όμως δεν ξέρει πραγματικά τι συνέβη... Τον ίδιο τον ξανασυναντήσαμε στο μουσικό προσκήνιο το 1995, όταν μια νέα, συναρπαστική μπάντα με το όνομα Oasis έπαιζε live και support έπαιζαν οι La's. Με νέα μπάντα ο Lee έπαιξε νέα κομμάτια αλλά και αυτά του πρώτου album και αυτή ήταν και η τελευταία δημόσια -μουσικώς- εμφάνισή του...
Ο drummer Chris Sharrock εντάχθηκε αργότερα στους Lightning Seeds, ενώ τώρα ανήκει στη μπάντα του ...Robbie Williams, ενώ ο ίδιος ο τραγουδιστής και συνθέτης του group είναι πλέον παντρεμένος, με τέσσερα παιδάκια και μια φυσιολογική ζωή, και μοιάζει όχι και τόσο πρόθυμος να επιστρέψει. Αυτό βέβαια δε σημαίνει ότι η εταιρία του έπαψε να εκμεταλλεύεται τα πονήματά του...
