Όταν πριν από 14 χρόνια, οι Silos ανακυρήσσονταν “Best New American Band” από το περιοδικό Rolling Stone, θα περίμενε κανείς μία εξαιρετική ανοδική πορεία τόσο καλλιτεχνικά όσο και εμπορικά. Ευτυχώς για εμάς και ίσως δυστυχώς για τους ίδιους, η ανοδική πορεία επιτεύχθηκε μόνο κατά το πρώτο ήμισυ. Με το “Laser Beam Next Door” οι Silos έχουν επτά (7) δίσκους στο ενεργητικό τους και το λιγότερο που μπορεί να ειπωθεί γι’αυτούς είναι ότι έχουν αρκετό ενδιαφέρον. Το προηγούμενο δε album με τίτλο “Heater” (1999) ήταν εξαιρετικό. Εν έτη 2001, οι Silos έμειναν τρεις ως σύνθεση αλλά δεν πτοούνται. Με ένα υλικό που δοκιμάζεται “on the road” για 2 χρόνια, επανέρχονται για να ικανοποιήσουν τόσο τους θαυμαστές τους όσο και τους υποψήφιους φρέσκους ακροατές.
Το alternative rock των Silos, όπως χαρακτηρίζουν πολλοί Αμερικάνοι τη μουσική τους, δεν είναι τελικά και τόσο alternative. Δεν είναι φερειππείν Pavement. Και επειδή ο όρος alternative πλέον έχει χάσει την πρώτη και αυθεντική του έννοια εμείς απλά θα πούμε ότι το rock’n’roll των Silos κινείται στα παραδοσιακά ροκ κλισέ όσο άσχημο και αν ακούγεται αυτό. Οι επιρροές από country είναι παρούσες και είναι αυτές που ξεχωρίζουν τον ήχο των Silos, από αυτόν μιας μπάντας που λατρεύει τους Rolling Stones. Eκτός όμως των παππούδων , μεγάλη επιρροή στην μπάντα έχουν ασκήσει και οι R.E.M. και αυτό είναι ασφαλώς θετικό.
Όσον αφορά τώρα τα τραγούδια, αυτά ενδέχεται να ικανοποιήσουν όσους δουν το δίσκο ως απλά ένα rock’n’roll κατασκεύασμα χωρίς ιδαιίτερες απαιτήσεις. Η ηγετική μορφή του group, ο Walter Salas-Humara, εκτός του ότι έχει γράψει όλα τα τραγούδια, επιμελείται και της παραγωγής. Με απλά κιθαριστικά riffs, με σοβαρά και δυνατά μπάσα και μία καταπληκτική φωνή, η μπάντα προβάλλει τις rock’n’roll ανησυχίες της μέσα από 11 τραγούδια συνολικής διάρκειας 36 λεπτών. Η μικρή διάρκεια βέβαια δεν ανοίγει κάποιες συγκεκριμένες οδούς διαμαρτυρίας. Ο Salas-Humara δεν επικεντρώνεται τόσο στην δημιουργία κάποιου συνόλου, αλλά δίνει έμφαση στα τραγούδια ως αυτόνομες μονάδες. Είναι και αυτός ένας τρόπος. Το εναρκτήριο “Satisfied” είναι ένας «Rolling Stones» δυναμίτης, ενώ η συνέχεια με το “Drunken Moon” είναι εξαιρετική με ένα hammond μπροστά που ταξιδεύει πάνω σε μία θαυμάσια μελωδία. Στο “Where ya been” αν εξαιρέσουμε ότι το ρεφραίν κατακλέβει το αντίστοιχο ρεφραίν του “I’m a believer” είναι και αυτό ένα όμορφο rock’n’roll τραγούδι. Τα “Sangre Y Langrimas” και “Disfrute” ερμηνεύονται στα ισπανικά και αλλά δεν χάνουν κάτι το σημαντικό σε σχέση με τα υπόλοιπα.
Σε γενικές γραμμές, οι Silos, θα καταφέρουν να πάρουν για άλλη μία φορά καλούτσικες κριτικές, αλλά στο γενικό απολογισμό, έχω την αίσθηση ότι θα παραμερισθούν. Παρουσιάζουν όμορφα τραγουδάκια αλλά ως εκεί. Οι Silos, δεν έχουν χάσει τη γοητεία του ανεξάρτητου ροκ συγκροτήματος και αυτό το εκτιμούμε, αλλά η μουσική μοιάζει να έχει σταματήσει και να μην εξελίσσεται. Μία original φιλότιμη rock’n’roll προσπάθεια. Όσοι πιστοί....
