Τέσσερα πολύ καλά singles, πολυήμερες περιοδείες στην Μεγάλη Βρετανία, και προώθηση από τα βρετανικά περιοδικά και ραδιόφωνα. Ο “πολύς” Steve Lamacq του BBC Radio 1 έπαιζε και το κεφάλι του ότι το ντεμπούτο album των My Vitriol θα ήταν ένα από τα καλύτερα της χρονιάς. Όλα αυτά για ένα νέο group από το Λονδίνο, το οποίο είχε καταφέρει να κερδίσει πολλούς φίλους μέσα σε λίγο καιρό.
Ο λόγος για το κουαρτέτο των My Vitriol, για τους οποίους οι παλιότεροι αναγνώστες του Avopolis ίσως είχαν διαβάσει πολύ καλά λόγια και από εμάς, για τα τελευταία τους singles. Γεγονός είναι ότι και εγώ προσωπικά περίμενα με ανυπομονησία να ακούσω το πόνημα των My Vitriol. Όπως βλέπετε, έπεσε τελικά στα χέρια μου και ύστερα από αρκετές ακροάσεις, όσες μου επιτρέπει ο πιεσμένος τρόπος ζωής μας, έβγαλα τα συμπεράσματά μου.
Ας τα πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή. Το Finelines ξεκινάει από το ορχηστρικό, ατμοσφαιρικό Alpha Waves το οποίο λειτουργεί ως εισαγωγή για το σίγουρα καλύτερο τραγούδι της μπάντας, το Always:Your Way. To τελευταίο είναι και το κορυφαίο δείγμα της ικανότητας του νέου αυτού group να ηχογραφεί αξιολογότατα κιθαριστικά angst-rock (όπου angst, βλέπε το κλασσικό “πονάει ο καλλιτέχνης”) τραγούδια, από αυτά που λατρεύει τα τελευταία χρόνια η “εναλλακτική” νεολαία των Βρετανικών νησιών. Και άλλα τραγούδια στέκονται πολύ καλά, όπως τα Wait A Minute, και Pieces, όμως τελικά, όταν το cd player φτάνει αισίως στο 16ο τραγούδι του album, το Under The Wheels, σίγουρα ο ακροατής μένει με μια περίεργη γεύση.
Όσο και αν προσπαθεί ο τραγουδιστής και κιθαρίστας Som Wardner με την παρέα του να μας κρατήσει το ενδιαφέρον με τα μακρόσυρτα παραμορφωμένα κιθαριστικά riffs και τα επαναλαμβανόμενα drum beats, από ένα σημείο και έπειτα δεν μπορείς να αντισταθείς και να μην πατήσεις το skip. Ίσως σημαντικό ρόλο παίζει και η έλειψη έμπνευσης από κάποιο σημείο και έπειτα. Δεν είναι και λίγες οι φορές όπου για παράδειγμα ακούγοντας ένα από τα τελευταία tracks έχεις την εντύπωση ότι ξανάκουσες το ίδιο track στην αρχή του album.
Σε γενικές γραμμές, το ντεμπούτο των My Vitriol μοιάζει με ένα φαγητό που μαγειρεύτηκε με ελλειπή συστατικά, και που η καλή νοικοκυρά βιάστηκε να το βγάλει από το φούρνο γιατί ο άντρας γύρισε από τα δουλειά και πεινάει. Εκείνος μπορεί βέβαια μέσα στην μεσημεριανή λαιμαργία να φάει τα πάντα, εμείς όμως, λέμε ευγενικά, “ευχαριστώ, να’στε καλά κυρα-Κούλα, αλλά δεν θα πάρω”.
