Tην τομή μεταξύ pop και blues που διαχειρίστηκε αυτόνομα στο άμεσο παρελθόν προσπαθεί να βρει ο Eric Clapton στο Reptile. Σιγοψιθυρίζει με soul, jazz και ενίοτε gospel διαθέσεις. Κινείται σε καθαρά blues μονοπάτια. Funkάρει όπου χρειάζεται. Στο ομώνυμο κομμάτι, μάλιστα, υπάρχει και η 'ισπανική' φλέβα... Είναι αλήθεια, γενικά, ότι σε σχέση με το πιο moody Pilgrim οι τόνοι ανεβαίνουν...
Δεν θα μπορούσε να πει κανείς ότι οι ήχοι του Eric Clapton είναι βουτηγμένοι στη μανιέρα. Μολονότι το χαρακτηριστικό του ύφος (κιθαριστικό και ερμηνείας) επισκιάζει τη θέλησή του να απαλλαχθεί από τα ανεξίτηλα σημάδια του χρόνου, ο Eric Clapton δείχνει ότι συνεχίζει έχει κάποιο λόγο ύπαρξης στο μουσικό στερέωμα, εφόσον μπορεί να τροφοδοτεί τους φίλους της μουσικής του με όμορφες συνθέσεις, που κουβαλούν μαζί τους, βέβαια, πρόχειρους στίχους: Travellin' Light και Broken Down είναι δύο πανέμορφα κομμάτια, όπως και το ομώνυμο, αλλά και η διασκευή στο Don't Let Me Be Lonely Tonight (James Taylor). Και αφήνω τελευταία την καταπληκτική διασκευή στο κομμάτι του Stevie Wonder, "Ain't Gonna Stand For It", η οποία αποτελεί και το highlight του δίσκου με το μοναδικό soul groove της.
Είναι δύσκολο πλέον να κερδίσει ο Eric νέους οπαδούς και ούτε νομίζω ότι το επιδιώκει και ο ίδιος. Απλά με συνεχείς ψιλοαλλαγές φροντίζει να κάνει το κέφι του, να κρατιέται ζωντανός και να κρατά σε εκγρήγορση ένα όχι και τόσο απαιτητικό από αυτόν -πλέον- κοινό. Και αυτό το κατάφερε και με το παραπάνω με το Reptile, έναν δίσκο που αξίζει να κυκλοφορεί κάτω από το όνομά του (σε αντίθεση με πολλές άλλες ανάλογες περιπτώσεις).
