Το τέταρτο studio album των Σκωτσέζων Arab Strap ενδέχεται να δοκιμάσει στα όρια της μία από τις αρετές τις οποίες επιβάλλεται να έχετε ως καλοί ακροατές. Την υπομονή σας. Φυσικά με την καλή του έννοια. Το "Red Thread", βρίσκεται στη δισκοθήκη μου εδώ και δύο εβδομάδες, και ενώ είχα σκοπό να το παρουσιάσουμε λίγες μόνο ημέρες μετά την κυκλοφορία του, αυτό κατέστη αδύνατο, γιατί αυτοί οι "κερατάδες" οι Σκωτσέζοι έφτιαξαν ένα δίσκο που πρέπει να ακουστεί πολλές φορές για να ξεδιπλώσει τις αρετές του.
Προτού περάσουμε στα τραγούδια, είναι απαραίτητο να χειροκροτήσουμε την επιστροφή των Straps στην Chemikal Underground δύο χρόνια μετά από τη δοκιμή τους στην ισχυρή Go Beat! με το Elephant Shoe. Και αυτό, όχι τόσο γιατί επέφερε κάποια αλλαγή στον ήχο ή στην παραγωγή, αλλά γιατί οι δουλειές αυτές είναι τόσο προσωπικές και πρέπει να γίνονται με τη συμβολή ανθρώπων που υποστηρίζουν και αγαπούν αυτό που δημιουργούν. Σαν μία οικογενειακή, ζεστή ατμόσφαιρα.
Ακούγοντας το "The Read Thread", ερχόμαστε αντιμέτωποι για ακόμα μία φορά με αυτό το οποίο αναμέναμε. Οι μελωδίες, η παραγωγή και ο σκοτεινός ήχος των Straps είναι γνωστός για αρκετά χρόνια τώρα, και δεν ενδέχεται να αλλάξει. Η ικανότητα του Aidan Moffat να γράφει τραγούδια τα οποία ξεχωρίζουν είναι αναμφισβήτητη και χρόνο με το χρόνο εξελίσσεται με εξαιρετικούς ρυθμούς. Αυτή η ικανότητα βέβαια δεν εμφανίζεται τόσο στην μουσική (παραμένει ενδιαφέρουσα φυσικά, αλλά ενδέχεται να χαρακτηριστεί μονότονη), αλλά κυρίως στους στίχους. Στίχοι, οι οποίοι για τους μη αγγλόφωνους λαούς αποτελούν αίνιγμα μέχρι να ανοιχτεί το βιβλιαράκι του cd, αλλά μετά όλα μοιάζουν να ξεκαθαρίζουν. "It's best in the morning when we know it won't be rushed / so leave the curtains closed, and come back when you've brushed.", λέει ο Μoffat στο Αmor Veneris και σας δίνει μία ιδέα για την αντίληψη και την άποψη του για τις σχέσεις , το σεξ, τις γυναίκες, το όλο γενικά πολύπλοκο και πάντα διαθέσιμο για ανάλυση θέμα του έρωτα. Και φαίνεται να τον απασχολεί πολύ, γιατί η πλειοψηφία των κομματιών του δίσκου πάνω εκεί αναλώνεται. Δεν μας ενδιαφέρει αυτό. Αντίθετα μας αρέσει. Η μελωδία, βέβαια, και οι κιθάρες (οι οποίες έχουν διάφορες διαβαθμίσεις στην ένταση τους) κάνουν κάπως το κλίμα πιο μελοδραματικό και "μαύρο" δίνοντας του έτσι ποιητική ομορφιά.
Σκοπός βέβαια του Moffat δεν είναι τόσο να εξυμνήσει τον έρωτα αλλά να προβάλλει την παράνοια που τον περιβάλλει. Και αυτό το κάνει με πολύ σαρκασμό, πίκρα, προβολή της έλλειψης εμπιστοσύνης, οδυρμών και άλλων μέσων, τα οποία μπορείτε να φανταστείτε.
Ένα κομμάτι που σπάει αυτό τον κλοιό της μιζέριας και της μελαγχολίας, είναι το "Love Detective" το οποίο ενδέχεται να έχετε ακούσει και στο ραδιόφωνο, μιας και είναι το μόνο που έχει άμεσα αποτελέσματα στον ακροατή που θα το ακούσει π.χ. στη μέση μιας λεωφόρου μεσα στο αυτοκίνητο του με τα χίλια δυο προβλήματα στο κεφάλι του. Ο jazzy ρυθμός του και η αφηγηματική ερμηνεία του Moffat είναι τα στοιχεία που το διαφοροποιούν από τα υπόλοιπα. Ένα πραγματικά εξαιρετικό single.
Το "The Red Thread", ήταν ένας από τους αναμενόμενους δίσκους της χρονιάς και δεν απογοήτευσε. Από την άλλη ούτε μας ξετρέλλανε. Είναι μια δουλειά μέσα σε κάποια συγκεκριμένα πλαίσια που οι εκπλήξεις απουσιάζουν, και επίσης έχει το μειονέκτημα, ότι για να μπει στο στερεοφωνικό σας πρέπει να βρεθεί η συγκεκριμένη στιγμή της ημέρας. Για όλα όμως υπάρχει χρόνος ή τουλάχιστον έτσι θέλω να πιστεύω, το οποίο σημαίνει ότι ο δίσκος αυτός, μπορεί να εισχωρήσει στην δισκοθήκη σας με αναμενόμενα αλλά καθόλου ευκαταφρόνητα αποτελέσματα.
