Το πρόβλημα με τους Semisonic είναι ότι από την αρχή ο αγώνας είναι σούπα. Πασούλες στο χώρο του κέντρου (αμερικάνικο κολλεγιακό rock στο αδιάφορό του), πίσω στον τερματοφύλακα (πιανομπαλλάντα), άντε κανά σκληρό φάουλ (όταν η κιθάρα ψιλοξυπνάει) για να ξυπνάμε και να ρίχουμε κανένα γαμοσταυρίδι, αλλά ουσιαστικά θέαμα και σκορ, όλα στο 0.
Τι συμβαίνει λοιπόν με τους Semisonic; Μάλλον έτυχε να τους βγουν κανά δυο μπαλιές σε προηγούμενα ματς (τα γνωστά hit singles) τους έκατσε και ένα τεράστιο κοινό όχι ξεκάρφωτο (άλλωστε οι ίδιοι επέλεξαν με το Feeling Strangely Fine να περάσουν σε ένα mainstream κοινό αφήνοντας πίσω τις indie rock ανησυχίες τους) και μάλλον ψιλοαγχώθηκαν και κρατούν τα νώτα τους φυλαγμένα, ουσιαστικά χωρίς να υπάρχει λόγος. Πήγαν, δηλαδή, στα σίγουρα.
Και να σου οι στίχοι power-μπαλλάντας των 80s (που είσαι Jon Bon Jovi αγόρι μου να δεις τι σου κλέβουν) "I can try to please you / Get down on my knees for you / Go outside and freeze for you / Swim the high seas for you" (και όχι δεν αρχίζει με το "I'll be there for you"), να σου το 'κλασικό' γράψιμο, αλλά χωρίς το ταλέντο όσων των δοκιμάζουν επιτυχώς, να σου ο γλυκανάλατος pop ήχος γεμάτος πλήκτρα και με την κιθαρίτσα από πίσω, και γενικώς ένα λούστρο για να καλύψει την ανυπαρξία υλικού και τα χασμουρητά.
Κάποια κομμάτια, όπως το single ‘Chemistry’ και το ‘One True Love’ απλώς ξεχωρίζουν, ενώ πραγματικά hits, πως το 'Closing Time' και το 'Secret Smile' δεν υπάρχουν. Υπάρχει, βέβαια, μια ωδή στη μαλακία: το ’Get A Grip’ (I got a grip on myself / and it feels so good)... Αυτό θα πει πραγματικά progressive group. Φέρνει το πρόβλημα (βαρεμάρα), αλλά έχει και τη λύση (μαλακία)…
