Oι Tortoise, κυρίες, δεσποινίδες και κύριοι, μας τη φύλαγαν για τα καλά. Αυτή τη φορά έχουν προσθέσει και μελωδίες! Και για κάποιον που τους παρακολουθεί από την αρχή της καριέρας τους, από το ομώνυμο δηλαδή εξαιρετικό ντεμπούτο, κάτι τέτοιο είναι ασύλληπτο αλλά και φανταστικό μαζί. Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.
Το "Seneca" ανοίγει το δίσκο. Από τα εξίμισι λεπτά που διαρκεί, στα πρώτα τρία, βιώνουμε μία εισαγωγή με αρκετό θόρυβο, ασταμάτητα drums, μέχρι το 1:57, που τη θέση του εφιάλτη, παίρνει ένα up-tempo big beat μνημειώδες μείγμα από έγχορδα, διακριτικές κιθάρες, ταπεινά synthies, υποταγμένα όλα σε μία εξαιρετική μελωδία. Οι Tortoise μελωδικοί; Αυτοί που στο Millions Now Living Will Never Die, ξεκινούσαν το δίσκο με το 20άλεπτο Djed που κυριολεκτικά μας τρέλλαναν; Και όμως, ναι. Και ακόμη δεν έχετε ακούσει/διαβάσει τίποτα.
Ο ήχος των Tortoise ήταν πάντοτε δύσκολο να κατηγοριοποιηθεί. Έμπλεκε στοιχεία avant-garde, jazz, rock, post-rock, progressive, experimental και χίλια δυο ακόμα που έκανε έτσι την μπάντα από το Chicago μία πολυδιάστατη συμφωνία με το δικό της χαρακτήρα, ικανή να επιβιώσει πολύ άνετα στο mainstream χαμό της γενικότερης Αμερικάνικης κουλτούρας. Το "Eros", που είναι το δεύτερο τραγούδι του Standards, αποδεικνύει του λόγου το αληθές.
Στο "Benway", που ακολουθεί, ερχόμαστε αντιμέτωποι άλλη μία φορά μέσα από αυτό το τέταρτο LP της μπάντας με το μινιμαλιστικό ήχο που το έκανε επίσης διάσημο. Ηλεκτρονικά παραισθησιογόνα που ακούγονται αυστηρά υπό συνθήκες ανθυγιεινού υπογείου για να εξυπηρετήσουν το σκοπό τους. Μέχρι εδώ καλά. Αυτοί είναι οι Tortoise που ξέρουμε και λατρεύουμε. Στο μέσο όμως και αυτού του τραγουδιού, να σου και πάλι η μελωδία. Με εμφανή bossa-nova στοιχεία, γίνεται μία αστραπιαία εκδρομή στο lounge ήχο, που ευτυχώς δεν του λείπουν τα σκληροπυρηνικά -αλλά πάντα στο backround- ηλεκτρονικά μπλιμπλίκια. Εδώ που τα λέμε έπρεπε να το περιμέναμε. Διάφορα μέλη των Tortoise, πέρυσι, ακολούθησαν το Βραζιλιάνο θρύλο Tom Ze στην αμερικάνικη τουρνέ του. Ήταν δυνατό να λείπουν οι επιρροές; Ξυλόφωνο είναι αυτό που ακούω;
Η πραγματικότητα είναι πως ο John McEntire, ο Dan Bitney και η υπόλοιπη πολυτάλαντη παρέα από το Chicago ξεπέρασαν κατά πολύ τους εαυτούς τους. Σε ένα studio κατασκευασμένο από τον McEntire, και σε παραγωγή του ιδίου, έγραψαν και έπαιξαν μουσικές που τοποθετούν το Standards στην κορυφή της δισκογραφίας του group, κάνοντας και εμένα προσωπικά να απαρνηθώ το ντεμπούτο τους, που νόμιζα ότι ήταν το καλύτερο που θα μπορούσαν να παράγουν.
Στο "Firefly" βιώνουμε ένα emperimental διάλειμμα, που ο μόνος του σκοπός είναι να μας οδηγήσει στο φανταστικό "Six Pack". Εκεί, για ακόμα μία φορά, λαμβάνουμε ένα ακόμα bossa-nova vibe και έτσι το πέρασμα μας στο "Eden 2" γίνεται ακόμα πιο ομάλα. Γιατί αν δεν υπήρχε το Firefly, θα ήταν πραγματικά πολύ δύσκολο να καταλάβουμε ότι το "Eden 2" πειραματίζεται με το funk. Ναι, καλά ακούσατε. Οι Tortoise αποδεικνύουν ότι μπορούν να είναι και funky. Το αποκορύφωμα του δίσκου ακούει στο όνομα "Blackjack". Προσωπικά, το ότι ξεχωρίζω ένα τραγούδι σαν αποκορύφωμα είναι ένας απλός συμβιβασμός. Απλά υποθέτω ότι το συγκεκριμένο θα είναι αυτό που θα κατακλύσει τα ραδιόφωνα όταν κυκλοφορήσει ο δίσκος.
Τρεις κυκλοφορίες του 2001 θα πρέπει, προς το παρόν, να μπουν στο σπίτι σας standard. Το Standards, το πόνημα του Malkmus και η επιστροφή του Frank Black. Η αντεπίθεση από την Βρετανία αργεί, αλλά ποσώς με ενδιαφέρει. Με τέτοιες δισκάρες, η Αμερική δε φοβάται τίποτα. Οι Tortoise θα είναι στην πεντάδα μου. Μόλις το ακούσετε, θα το βάλετε και εσεις. Και επειδή είναι πολύ νωρίς ακόμα στη χρονιά που διανύουμε, ο βαθμός που ακολουθεί είναι κατά ολίγον ταπεινός και επιφυλακτικός. Θα μπορούσε να ήταν ακόμα πιο ψηλά.
