"I've always wanted to sing like a dude", μας λέει η μεγάλη blues κυρία Etta James... 45 χρόνια καριέρας κλείνει η βασίλισσα των blues, και αυτή τη φορά, με τη βοήθεια των γιων της, Donto και Sametto που συμμετείχαν στη μπάντα της και έκαναν και την παραγωγή, ερμηνεύει μια ντουζίνα νέων και κλασικών blues-pop κομματιών που έχουν γραφτεί από ..άντρες (εκτός ενός).
Δίνει το δικό της στίγμα στο Rhymes του Al Green, στα Try A Little Tenderness και Hawg For Ya του Otis Redding και το Come Back Baby του Ray Charles και μεταλλάσσει τα Miss You (Rolling Stones) και Hound Dog (Elvis Presley) σε αργές, αισθησιακές και ενδιαφέρουσες εκδόσεις, στις οποίες όμως η φωνή της δεν χτυπά το maximum των δυνατοτήτων της, γιατί απλά αλλού είναι "μανούλα". Σε εκδόσεις που χάνουν μπροστά στα αυθεντικά, βρίσκουμε και τα Gotta Serve Somebody (Bob Dylan) και Born On The Bayou (Creedence Clearwater Revival), αλλά εδώ σταματούν οι όποιες κοιλιές (όσο μπορεί να ειπωθεί αυτό για μια θρυλική φωνή που σε ανατριχιάζει και σε αυτή την ηλικία).
Εκπληκτική η jazzy έκδοση στο Let's Straighten It Out που ανοίγει με την εισαγωγή-δικό της τρόπο σκέψης: "You see men have a tendency to take women for granted, but I believe a woman feels things deeper than a man, and I believe that a woman loves stronger than a man". Καταπληκτικό επίσης και το ντουέτο "You're Gonna Make Me Cry" με τον Mike Finnigan.
Επιθετικότητα και ρομαντική αίσθηση, ευαισθησία και δυναμισμός, στοιχεία που την έκαναν αγαπητή σε ένα ακροατήριο αντρικό και έδωσαν στα blues την θυλική και ευαίσθητη πνοή που είχαν ανάγκη. Πλέον, και με τη φωνή της σε φόρμα για τη μεγάλη ηλικία της, ξεσκουριάζει τα αυτιά μας, αν μη τι άλλο σαγηνευτικά, και δείχνει να το ευχαριστιέται. Άλλωστε την ανάγκη της επιβεβαίωσης δεν την έχει, ίσως την είχε πάρα πολλά χρόνια πριν, πριν μάθει ότι επηρέασε πάρα πολλούς καλλιτέχνες, από την Tina Turner ως την Janis Joplin…
