Κάνοντας έναν απολογισμό για τη χρονιά που πέρασε, μπορούμε να πούμε ότι κυκλοφόρησαν πολλοί καλοί δίσκοι, πολύ λιγότεροι εξαιρετικοί και ελάχιστα αριστουργήματα. Μεταξύ των τελευταίων βρίσκεται σίγουρα το Nixon, το 69 Love Songs και έρχεται να κλείσει την τριάδα ακόμα ένας αμερικάνικος δίσκος από έναν ογκόλιθο της μουσικής. Βρισκόμαστε ήδη στο 2001, αλλά αυτό δε λέει τίποτε. Μέσα στον Ιανουάριο απέκτησα και εγώ το δίσκο και έκτοτε τον έχω ακούσει περί τις 100 φορές. Ότι διαβάσετε παρακάτω αποτελεί 100% αληθινές εντυπώσεις που σε καμία περίπτωση δεν θυσιάζονται στο βωμό του εντυπωσιασμού και της "παρελθοντολατρείας" μου. Χρόνια είχε να με αγγίξει έτσι ένας καινούργιος δίσκος. Βέβαια το "καινούργιος" χρίζει κάποιας περαιτέρω ανάλυσης γιατί, όπως θα διαπιστώσετε παρακάτω, το υλικό του Solitary Man δεν είναι και τόσο καινούργιο.
Βλέποντας λοιπόν κάποιος για πρώτη φορά το tracklisting του Solitary Man, διαπιστώνει γρήγορα γρήγορα κάποιες διασκευές πασίγνωστων τραγουδιών. Πιο συγκεκριμένα, τα πρώτα οκτώ κομμάτια δεν είναι του Johnny Cash, αλλά δυο σημαντικά στοιχεία τα κάνουν και γίνονται δικά του με τον τρόπο τους.
Πρώτον οι εξαιρετικές προσεγγίσεις και ερμηνείες και δεύτερον οι επιλογές αυτές καθεαυτές που είναι φυσικά του Cash. Προσέξτε. "I Won't Back Down" του Tom Petty, "Solitary Man" του Neil Diamond , "That Lucky Old Sun (Just Rolls Around Heaven All Day)" του Haven Gillespie, "One" του Adam Clayton (U2), "Nobody" του Egbert Williams, "I See Darkness" του Will Oldham, "The Mercy Seat" του Nick Cave και "Would You Lay With Me (In A Field Of Stone) του David Allan Coe. Aν μη τι άλλο, προκαλούν και μόνο από το ανάγνωσμα τους. Η προσέγγιση δε, που θα περίμενε ο μέσος ακροατής που έχει ακούσει έστω και λίγα από τα κλασσικά αριστουργήματα του Cash, δεν θα διαφέρει πολύ από αυτό που θα έχει στο μυαλό του. Εδώ που τα λέμε, δεν χρειάζονται και πολλά πράγματα. Μόνο η φωνή και η κιθάρα είναι υπεραρκετά.
Θα ήθελα λίγο να σταθώ στις διασκευές, μιας και αυτές θα είναι ο μόνος λόγος αγοράς του συγκεκριμένου δίσκου από το κοινό του Avopolis -αν τελικά γίνει κάποια αγορά. Το "Solitary Man", όπως το είχα ακούσει από τον Neil Diamond στα 60's, έχει χαραχθεί βαθιά στο κεφάλι μου, μένοντας έτσι κλασσικό. Η εκτέλεση του Cash, συνόδευεται από δύο κιθάρες και την κλασική βαθιά "αρρωστημένη" βαρύτονη φωνή που προσδίδει ένα ολοκαίνουργιο πέπλο δραματικότητας στους ήδη πικρούς και απαισιόδοξους στίχους. Παίρνοντας στοιχεία είτε από Leonard Cohen είτε από Lou Reed, ο Cash κάνει ολόδικο του το τραγούδι και χαρίζει απίστευτες στιγμές στον ακροατή.
Το "One" των U2 αποτελούσε πάντα για εμένα προσωπικά το αγαπημένο κομμάτι της Ιρλανδέζικης μπάντας, (που ομολογώ ότι ως σύνολο ποτέ δεν με συγκίνησε ιδιαίτερα, ούτε ακόμα και στα 80's). Η country κιθάρα του Cash "αμερικανίζει" το τραγούδι και το φτάνει σε τεράστια καλλιτεχνικά επίπεδα. Ούτως ή άλλως , το συγκεκριμένο κομμάτι δεν μπορείς να το αλλάξεις και πολύ. Μπορείς όμως να αλλάξεις το "Mercy Seat" του Cave που από τη σκοτεινή εκτέλεση του King Ink περνά σε άλλα στάδιαστα οποία αναδεικνύεται η πανέμορφη μελωδία του χωρίς να χρειαστούν πάνω από 2 ακούσματα. Το "I see darkness" του Will Oldham, αποδεικνύει πόσο ευφυής είναι ο τελευταίος ενώ το κομμάτι-άνοιγμα του δίσκου, γραμμένο από τον Tom Petty, είναι ακόμα μία απόδειξη της μεγάλης ικανότητας του να γράφει τραγούδια.
Στο δίσκο όμως δεν υπάρχουν μόνο διασκευές. Έξι ακόμα κομμάτια, όλα με την υπογραφή του Cash, συμπληρώνουν το tracklisting και έρχονται να μας θυμίσουν πόσο μεγάλος καλλιτέχνης είναι ο διάσημος αυτός Αμερικάνος. Όλα κινούνται στον κλασικό αμερικάνικο ήχο του Nότου και έχουν τεράστιο ενδιαφέρον. Αυτό ίσως σας είναι δύσκολο να το πιστέψετε, αλλά αλίμονο και αν ήταν εύκολο. Είναι η λαική μουσική της φτωχής και υποβαθμισμένης κουλτούρας του Nότου και είναι επόμενο να αποτελεί κάτι επίπονο για τα αυτιά ενός άλλου πολιτισμού. Καλλιτέχνες όπως ο Johnny Cash και ο Hank Williams, θεωρούνται 2 από τα σημαντικότερα πρόσωπα στο χώρο της μουσικής ιστορίας αλλά εντούτοις όσο κινούμαστε ανατολικότερα τόσο πιο δύσκολα πιστευτή γίνεται αυτή η πραγματικότητα. Δεν έχει τόσο να κάνει με τη μουσική (δεν την υποβαθμίζω) όσο με τους στίχους που είναι στην κυριολεξία αριστουργηματικοί. Στο τελευταίο κόμμάτι δε του Solitary Man (για να επιστρέψουμε) η μελωδία είναι φανταστική, σκληρή, σκοτεινή και πικρή. Όπως άλλωστε σε όλο το ρεπερτόριο του Cash, oι στίχοι ασχολούνται με το θάνατο, την αγάπη, την μιζέρια, την ανοχή και την πίστη.
Στο δίσκο συμμετέχουν μεγάλες μορφές του σύγχρονου αλλά και του παλαιότερου rock'n'roll. O Μerle Haggard, η Sheryl Crow, Marty Stewart, June Carter, Will Oldham, Tom Petty και μερικοί Heartbreakers βρίσκονται μέσα σε αυτό το αριστούργημα και ενισχύουν έτσι την καλλιτεχνική αξία του Solitary Man. Παράλληλα στα όργανα βρίσκονται οι Norman Blake (Teenage Funclub), Larry Perkins, Laura Cash και Benmont Tench. Πολλά έυσημα βέβαια αξίζουν και στον πασίγνωστο παραγωγό του δίσκο τον Rick Rubin.
Kλείνοντας τη σημερινή δισκοκριτική, η οποία τράβηξε πολλές παραγράφους για να δικαιολογήσουμε τον ακόλουθο βαθμό, θα ήθελα να προσθέσω πως αν και ο Johnny Cash βρίσκεται στην έβδομη δεκαετία της ζωής του, η μουσική του δεν είναι για ηλικιωμένους. Γι'αυτους φροντίζει ο Sting. Είναι μουσική διαχρονική, ουσίας, με απίστευτους στίχους και μέσα από τις διασκευές, φαίνεται και ένα άλλο πρόσωπο του Cash. Ένα πρόσωπο που φαίνεται ότι δε μένει στάσιμο και κινείται διαρκώς. Παράλληλα αυτή την εποχή κυκλοφορεί και μία τριπλή κασετίνα με τα καλύτερα του Cash, που επίσης είναι αριστουργηματική. Οι τολμηροί και ανοιχτοί σε νέους ήχους, παρακαλούνται να ενδώσουν στην αγορά. Θα μείνουν κατάπληκτοι. Όπως είπαμε και στην αρχή, ελάχιστα είναι πλέον τα αριστουργήματα που κυκλοφορούν. Θα χάσετε ένα από αυτά;
Δε συμφωνείς; Γράψε το δικό σου review!
Copyright (C) 1996-2000 - Avopolis. All Rights
