Το 2000 υπήρξε σίγουρα μία ιδιαίτερα αναζωογονητική χρονιά για το Αμερικάνικο rock. Μπορεί βέβαια το χαζοαμερικάνικο nu metal με μπροστάρη τον πρόεδρο της πολυεθνικής εταιρίας Limp Bizkit, Fred Durst, να κυριαρχεί στις οθόνες του MTV, αλλά είναι ξεκάθαρο πλέον στους περισσότερους ότι το είδος είναι όσο επαναστατικό και ριζοσπαστικό όσο και ο νέος πρόεδρος της χώρας τους. Αποφεύγοντας λοιπόν να κρατήσουμε το βλέμμα μας προς το αστραφτερό αλλά και τόσο ψεύτικο Los Angeles όλων αυτών των white boys, η χρονιά που τελειώνει μας ώθησε να στραφούμε προς την πολιτεία του Texas.
Από αυτή την μεγάλη πολιτεία του Νότου ακούσαμε φέτος τον πιο φρέσκο ήχο σκληρού rock, κάτι που οπωσδήποτε είχαμε ανάγκη. Την ίδια στιγμή που οι Rage Against The Machine φάνηκαν παγιδευμένοι σε ένα μουσικό υβρίδιο που καταντούσε γραφικό και χωρίς καμμία σημαντική εξέλιξη στον ήχο τους -γεγονός που ώθησε τον αξιολογότατο Zack de la Rocha να αναζητήσει τον δρόμο του έξω από το group- δύο groups από το Texas ηχογραφούσαν δύο από τα πιο ειλικρινή και cutting-edge albums της χρονιάς. Πρώτα ήταν οι φοβεροί And You Will Know Us By The Trail The Dead, οι οποίοι απασχόλησαν πολύ το Avopolis φέτος (ιδιαίτερα με τις συγκλονιστικές ζωντανές εμφανίσεις τους), και ύστερα η αποκάλυψη των At The Drive-In.
To Relationship Of Command έχει πέσει στα χέρια μου εδώ και αρκετό καιρό. Ηθελημένα ανέβαλα την παρουσίαση του στο Avopolis, διότι θέλησα να αποφύγω να παρασυρθώ από το όλο hype γύρω από το όνομά τους, δημιουργημένο από τον βρετανικό Τύπο (που συνήθως με επηρεάζει αρνητικά), αλλά και επειδή κατάλαβα ότι το Relationship Of Command είναι από εκείνα τα albums που όσο περισσότερες φορές το ακούς, τόσα περισσότερα πράγματα σου αποκαλύπτει.
Ορμώμενοι από το El Paso, οι πέντε At The Drive-In έφεραν στο προσκήνιο, εκτός από τις απίστευτες αφάνες που μοιράζονται ο τραγουδιστής και ο ένας κιθαρίστας, έναν ήχο που έμελλε να εξαφανιστεί. Το ωμό και τραχύ garage punk rock στα πρόσωπα των πέντε Τεξανών βρήκε τους καλύτερους πρεσβευτές τους. Ο Iggy Pop δίνει την ευχή του, συμμετέχει και στον δυναμίτη Rolodex Propaganda, οι Fugazi παρατηρούν ενθουσιασμένοι από μία γωνία, και οι MC5 θαυμάζουν τα πνευματικά εγγόνια τους.
Το Relationship of Command δεν είναι ένα πρωτόλειο album. Πάνω στο τρίτο album των At The Drive-In, το πρώτο για την Grand Royal, έχουν δουλέψει δύο από τους κορυφαίους παραγωγούς και τεχνικούς ήχου του Αμερικάνικου Rock. O Ross Robinson (o άνθρωπος που "δημιούργησε" το nu metal αλλά γρήγορα κατάλαβε το λάθος του), και ο Andy Wallace (τι να λέμε τώρα, απλά ότι Nirvana, Jeff Buckley, Rage Against The Machine και Ben Folds Five μεταξύ πολλών άλλων, του χρωστάνε πάρα πολλά για τον studio ήχο τους) έχουν κάνει μία εξαιρετική δουλειά, καταφέρνοντας να μεταφέρουν στο cd την ατίθαση ψυχή των At The Drive-In.
Όπως και στην περίπτωση των ...Trail Of Dead, ο κινητήριος μοχλός πίσω από τη ύπαρξη των At The Drive-In, είναι ένας νεανικός ενθουσιασμός, μία "fuck off" αντιμετώπιση των πάντων, και πάνω από όλα μία πραγματικά γνήσια αγάπη για το καλό rock'n'roll. Όταν πρόσφατα σχετικά παρακολούθησα στο show του Jools Holland στην αγγλική τηλεόραση τους At The Drive-In να ερμηνεύουν ζωντανά το καταιγιστικό One Armed Scissors, διασκέδασα πάρα πολύ βλέποντας τα βλέμματα τρόμου και τις αντιδράσεις απέχθειας από το μεγαλύτερο μέρος του κοινού, αλλά και από τους Van Morrison και Robbie Williams, οι οποίοι ήταν επίσης παρόντες στο studio.
Τέτοια γεγονότα είναι εκείνα που βοηθούν το rock να ανανεωθεί και να ζήσει. Διότι το rock δεν ζει επ'ουδενί μέσα από τις λέξεις που γράφω αυτή τη στιγμή, ούτε μέσα στα "βαθυστόχαστα" κείμενα του όποιου κορυφαίου επαγγελματία μουσικογραφιά, ούτε βέβαια και μέσα στις δισκογραφικές κινήσεις οποιουδήποτε "κορυφαίου" stadium rock group. To rock θα ζει όσο θα υπάρχει έστω και ένας πιτσιρικάς σε κάποιο σημείο του πλανήτη ο οποίος θα διακόπτει την νάρκη στην οποία τον έχουν ρίξει, συνερπαμένος από κάτι πρωτόγνωρο για τα δικά του αυτιά, το οποίο θα τον ωθήσει να πιάσει μία κιθάρα, μια πεταλιέρα και εναν ενισχυτή και να γρατζουνήσει και εκείνος τις νότες που άκουσε. Νότες που θα τρομάξουν τους γονείς του, θα παραξενεύσουν τον περιγυρό του, αλλά που την ίδια στιγμή θα τον φέρουν κοντά με άλλους ανθρώπους που σκέφτονται με τον ίδιο τρόπο με αυτόν. Ανθρώπους με μία άλλη, διαφορετική, άποψη για τη ζωή.
Οι At the Drive-In μαζί με άλλους συνοδοιπόρους τους φαίνονται οι μόνοι αξιόλογοι ικανοί που μπορούν να φτάσουν στα αυτιά της πιτσιρικαρίας, να τα εκτινάξουν και σιγά σιγά να τραβήξουν προς τα rock 'n' roll χωρικά ύδατα κάποιο εκλεκτό μέρος της, στης οποίας τις πλάτες θα πέσει το βάρος της ευθύνης να διατηρήσει το είδος και να το ανανεώσει.
Από την άλλη πλευρά βέβαια, σίγουρα τα πιο έμπειρα αυτιά θα αναγνωρίσουν τις επηρροές του group, θα τους θεωρήσουν λίγο γραφικούς και αναχρονιστικούς και ίσως παραξενευθούν για κάποια ηλεκτρονικά πειράματα, τα οποία τα αποδίδω περισσότερο στο δίδυμο Robinsson/Wallace, παρά στο group. Όπως και να το κάνουμε όμως, μία τέτοια αρνητική κριτική στάση, όσο και εάν έχει μια κάποια σχετική βάση, θα ήταν άδικη για ένα group που το rock σίγουρα χρειάζεται σήμερα.
Δε συμφωνείς; Γράψε το δικό σου review!
Copyright (C) 1996-2000 - Avopolis. All Rights
