Fat Boy Slim - Halfway Between the Gutter and the Stars

Αφού ταρακούνησε τους music fans με το Better Living Through Chemistry και πέρασε σε μεγαλύτερα ακροατήρια με το You've Come a Long Way Babe, ο δαιμόνιος Fat Boy Slim επιστρέφει με το Halfway Between the Gutter and the Stars και αμφίβολες προθέσεις αυτήν την φορά. Και αυτό γιατί ούτε η σπιρτάδα του πρώτου δίσκου του διαφαίνεται εδώ, ούτε τα κολλητικά περάσματα του δεύτερου, παρά μόνο μια (φιλότιμη, δεν λεω) προσπάθεια δημιουργίας μιας dance διάθεσης. 

Σε αυτή την προοπτική (του χορού και της ανάλογης διάθεσης) επιστρατεύονται τα γνώριμα big beats και samples αλλά και η 'εύκολη' λύση του funk. Βέβαια όταν τα φωνητικά αναλαμβάνει η 'diva' Macy Gray τα πράγματα πάνε θαυμάσια και τα δυο κομμάτια Love Life και Demons είναι και τα κορυφαία του δίσκου. Αν σε αυτά συνυπολογίσουμε και το πανέξυπνο σαμπλάρισμα της φωνής του Jim Morrison (από το American Prayer) στο ήδη γνωστό σινγλάκι Sunset (Bird of Pray) έχουμε τους τρεις λόγους για να αγοράσει κάποιος αυτόν τον δίσκο.

Είναι αυτό αρκετό; Όχι βέβαια, γιατί κανείς δεν αγοράζει ένα δίσκο για 3 τραγούδια οπότε και θα πρέπει να δούμε αν το Halfway... έχει τίποτα άλλο να προσφέρει. Μια ματιά στα υπόλοιπα tracks του δίσκου είναι ελαφρώς απογουτευτική. Το Star 69 παραπέμπει στις acid στιγμές του Better Living Through Chemistry, ενώ τα Ya Mama και Mad Flava είναι τυπικά big beat κομμάτια στο γνώριμο στυλάκι του Fatboy Slim, που όμως θα αφήσουν αδιάφορους τους μη fans του είδους.

Το Retrox που ακολουθεί θα μπορούσε να είναι b-side σε κάποιο από τα singles του You've come a long way baby, όπως και το Drop the Hate. Κάπου ανάμεσα βάζει και ο Bootsy Collins το χεράκι του (στο Weapon of Choise) επισφραγίζοντας την funk οπτική του δίσκου, ενώ τον κύκλο των συμμετοχών κλείνει ο Roger Sanchez δίνοντας τις house πινελιές στο τελευταίο κομμάτι του δίσκου, Song for Shelter.

Κάπως έτσι τελειώνει και το album, αφήνοντάς μας με μια προβληματισμένη έκφραση στο πρόσωπο. Μήπως ο κύριως Cook αναμασάει λίγο την συνταγή που τον έκανε διάσημο; Η μήπως γενικά αυτό το αλλοπαρμένο sampling και ανακάτεμα των πάντων έχει φτάσει στα όρια του; Μάλλον το πρώτο, μια και δεν είχαμε και λίγες ενδιαφέρουσες κυκλοφορίες το τελευταίο εξάμηνο βασισμένες σε αυτήν την ηχητική τεχνική, όπως οι δίσκοι των Midfield General και του David Holmes. Δυστυχώς βέβαια ο Fatboy Slim αυτήν την φορά θα μείνει απέξω από το 'παιχνίδι' και ας ελπίσουμε ότι δεν έχασε ακόμα την φαντασία και τη δημιουργικότητα που χρειάζεται ώστε να επιστρέψει με κάτι πιο φρέσκο την επόμενη φορά.