"Συγγνώμη φίλε, τι μουσική ακούς?" , "Ε,ε,χμ..ροκ κυρίως, γιατί?". "Όταν λες ροκ, τι εννοείς, ποιά συγκροτήματα?". "Ε, να, Beatles, Βeach Boys, και άλλα". "Χα, φύγε από δω ρε παλιοφλούφλη"...
Ο παραπάνω διάλογος, εν έτι 2000 φαντάζει αστείος. Πριν όμως από 10 ή 15 χρόνια, ήταν μία λυπηρή πραγματικότητα. Μέχρι τότε ακόμα και οι Beatles με το ροκ, ήταν δύο έννοιες άσχετες μεταξύ τους. Να μην συζητήσουμε λοιπόν για τους Beach Boys -ούτε για αστείο.
Τα τελευταία όμως 5-6 χρόνια τα πράγματα φαίνεται πως αλλάζουν. Κάθε αλλαγή για καλό δε λένε? Ε, λοιπόν τούτη εδώ η αλλαγή βάζει επιτέλους τα πράγματα στη θέση τους. Πριν από δέκα χρόνια οι Άγγλοι άκουγαν Pet Sounds και γέλαγαν. Τώρα το βάζουν στην κορυφή της κάθε λίστας που φτιάχνουν, και δεν εννοώ φυσικά το κοινό του Select και του Q. H αναγνώριση για την μουσική ιδιοφυία που ακούει στο όνομα Brian Wilson έχει εγκαθιδρυθεί και στέκει γερά. Το tribute λοιπόν που θα σας παρουσιάσουμε σήμερα δεν είναι παρά ένα αναμενόμενο γεγονός στα μουσικά δρώμενα και ειλικρινά δεν περίμενα πως θα γινόταν με τέτοιο ιδανικό και κατάλληλο τρόπο.
Τα tributes, γενικότερα, είναι μία μαύρη σελίδα στην ιστορία της δισκογραφίας. Φιλότιμες και ειλικρινείς ιδέες πολλές φορές αποτυγχάνουν και δημιουργούν το αντίθετο αποτέλεσμα από το επιθυμητό -που δεν είναι άλλο από το να υμνήσουν τον καλλιτέχνη. Παραδείγματα τέτοια άπειρα και καθόλου κολακευτικά. Το τελευταίο π.χ. tribute στον Dylan είναι επιεικώς απαράδεκτο και αυτό στον Tim Buckley δεν ενθουσίασε και κανένα. Όταν όμως άκουσα το Caroline Now! βρήκα πως πρέπει να γίνονται πραγματικά τα tributes.
Tο Caroline Now! δεν είναι μία δουλειά πρόχειρη και αστεία. Βρισκόταν στο στάδιο της παραγωγής 3 χρόνια πριν κυκλοφορήσει και προηγήθηκε σκληρή δουλειά για να βγεί το τελικό αποτέλεσμα. Αλλά δεν είναι μόνο αυτό που ενθουσιάζει. Προσθέστε το γεγονός ότι αρκετά indie συγκροτήματα ερμηνεύουν τα αξεπέραστα διαμάντια και επίσης το γεγονός ότι δεν επιλέχθηκαν προφανή hits των Beach Boys, αλλά δεύτερα, μέχρι και ακυκλοφόρητα κομμάτια για να ολοκληρωθεί η συλλογή. Το αποτέλεσμα, αγγίζει τα 78 λεπτά μέσα από 24 τραγούδια που προσεγγίζουν το παντοτεινό όνειρο του Wilson, όπως αυτός το είχε εκδηλώσει 34 χρόνια πριν. Ποιό είναι αυτό? Να κάνει τον κόσμο να χαμογελά και να αισθάνεται όμορφα.
Το cd κυκλοφορεί από τη Γερμανική Marina και είναι μία δουλειά που ακόμα και από το artwork και το packaging φαντάζει ιδανική. Υπέροχες φωτογραφίες, τεράστιο 28-σέλιδο βιβλιαράκι, όλες οι σημειώσεις που χρειάζεστε για τα κομμάτια και ως κερασάκι μια συνέντευξη με τον αρχιμάστορα Brian Wilson που δόθηκε τον Απρίλιο του 2000.
Πέρα όμως από όλα αυτά τα διαδικαστικά, η ουσία είναι πως δισκοκριτική με την ευρεία έννοια της λέξεως δεν μπορεί να γίνει. Τα τραγούδια είναι γνωστά (τα περισσότερα), οι καλλιτέχνες έχουν το δικό τους όμορφο κοινό και η ιστορία καθώς και η εμμονή με τον Wilson για κάθε ακροατή ξεχωριστά, είναι αυτό που θα ωθήσει κάποιον στην αγορά.
Οι καλλιτέχνες, για να περάσουμε έτσι στα του cd, είναι γνωστοί φαν του ιδιοφυιούς Beach Boy και ο καθένας, ξεχωριστά και ταπεινά, αποδίδει τις τιμές του.
Ο Alex Chilton, πάλαι ποτέ Box Top, διασκεύαζει πανέμορφα το "I Wanna Pick You Up" που μας έρχεται από τον δίσκο με τίτλο "The Beach Boys Love You". O Stevie Jackson των Βelle & Sebastian τραγουδά το "Good Time", πάλι από τον ίδιο δίσκο με μία εξαιρετική ομορφιά με ακουστικές κιθάρες.
Οι High Llamas ήταν αδύνατο να λείπουν. Οι ίδιοι έχουν δηλώσει χιλιάδες φορές πως ο ήρωας τους είναι ο Wilson και εδώ προσφέρουν μία διασκευή στο "Anna Lee, The Healer" που προήλθε από ένα ταξίδι του Carl Wilson στις Ινδίες. Το "Stevie", όπως επέλεξαν να το παίξουν οι Saint Etienne, προκύπτει αριστουργηματικά ώριμο και ίσως είναι το καλύτερο του δίσκου.
Ο Norman Blake (Τeenage Funclub) τραγουδά το "Only With You", ενώ ο Eugene Kelly το υπέροχο "Lady". Αν μου επιτραπεί να κάνω μόνο και μία ένσταση, αυτή θα πάει στο αμερικάνικο group Τhe Aluminum Group. Ωραία τα μπλιμπλίκια, αλλά το "Caroline, No" (προσωπικά, θεωρώ ότι είναι το καλύτερο κομμάτι του Pet Sounds) μάλλον καταστράφηκε.
Στο cd θα βρείτε και άλλους. Chip Taylor (Troggs), Peter Thomas Sound Orchestra, Katrina Mitchell & Bill Wells, The Free Design, Eric Matthews και τον απολαυστικό Kim Fowley να κλείνει το cd μεταξύ άλλων.
Κλείνοντας, θα ήθελα να σταθώ στο σχετικά δύσκολο σημείο της αποστολής μου σήμερα. Θα ήθελα πάρα πολύ να παίρνατε όλοι αυτό το δισκάκι και να το λατρεύατε. Είναι αδύνατο βέβαια, για να μην κοροιδευόμαστε. Αλλά, τελικά δεν είναι και τόσο ευκολοχώνευτο για κάποιον να πάρει να ακούσει τραγούδια που δεν έχει καν ακούσει στις original εκτελέσεις τους. Γι'αυτό όπως λένε και οι Hefner, "Buy more Beach Boys records". Θα βρείτε την ευτυχία...
Δε συμφωνείς; Γράψε το δικό σου review!
Copyright (C) 1996-2000 - Avopolis. All Rights
