Ως sampling δαίμονες, το ντουέτο του keyboardίστα Alejandro Rosso με τον κιθαρίστα Jonas, δεν άργησε και πολύ για να υποπέσει στην αντίληψη του Beck, ο οποίος κατόπιν τους βοήθησε με τη γνώμη του να υπογράψουν συμβόλαιο στην Capitol λίγα χρόνια πριν. Οι Plastilina Mosh κυκλοφόρησαν το ντεμπούτο τους με τίτλο Aquamosh, το 1998, το οποίο, αν και απέσπασε καλές κριτικές, εμπορικά πάτωσε, κι έτσι από την αγκαλιά της Capitol -που δεν τους έδωσε δεύτερη ευκαιρία- βρέθηκαν στην Astralwerks.
Χαλαρά κι ωραία, λοιπόν, ξεμπερδέψαμε από τα ιστορικά για να πάμε στην ουσία της νέας τους κυκλοφορίας, που είναι κάπως πιο πολύπλοκη, καθώς ο ήχος τους δανείζεται εξίσου στοιχεία από τη χορευτική μουσική των Daft Punk, το rock, και δεν αρνείται τις λατινικές αναφορές. Κι αυτή τη φορά μάλιστα, η disco και το 70s sex funk έχουν την τιμητική τους, χωρίς να λείπουν και οι αναφορές στους Beastie Boys με ολίγον από kitsch.
Αν είστε έτοιμοι για τον εμετό από τον πιθανολογούμενο αχταρμά, να σας συγκρατήσω λιγάκι, γιατί όντως το groove που εκπέμπει το Juan Manuel είναι μοναδικό. Οι Plastilina Mosh φαίνεται ότι δεν είναι τυχαίοι. Μπορεί κάποιες στιγμές να μην τους "βγαίνει", κάποιες άλλες να δίνουν περισσότερη σημασία στο πως και όχι στο τι, αλλά ορισμένες φορές τα καταφέρνουν περίφημα.
Πανέμορφο το jazzy instrumental "Graceland" με tablas και ακορντεόν, αλλά και το υποθάλπον funk groove, εντελώς αλλού το electro/hip-hop single "Monster Truck", σε Saturday Night Fever σκηνές το "Human Disco Ball", με το funk να προσπαθεί να ενώσει όλα αυτά μαζί και εν μέρει να τα καταφέρνει, με τη βοήθεια όμως και των Money Mark (όχι τυχαία λοιπόν ακόμα και η άμεση ηχητική αναφορά στους Beasties σε ένα κομμάτι) και Chris Allison (Beta Band) που βοηθούν σε φαντασία.
Σίγουρα ένας δίσκος ξεχωριστός ακόμα κι αν περιέχει κάποιες αδύναμες στιγμές.
Δε συμφωνείς; Γράψε το δικό σου review!
Copyright (C) 1996-2000 - Avopolis. All Rights
