Friends of Dean Martinez - A Place In The Sun

Δεν ξέρω κατά πόσο υπάρχουν άλλοι δυστυχείς εκεί έξω που έκαναν το ίδιο λάθος με εμένα όσον αφορά στον καινούργιο δίσκο των Friends of Dean Martinez. Συγκεκριμένα, το A Place In The Sun, ενώ αποτελεί την τέταρτη δισκογραφική δουλειά της μπάντας, για μένα είναι μόλις η δεύτερη που μπαίνει σπίτι μου και περίμενα ο άμοιρος να έχω μία εμπειρία εξίσου δυνατή όσο και η πρώτη. Η πρώτη, είναι φυσικά το ντεμπούτο των Friends.. που είχε κυκλοφορήσει στα 1995 από την Sub Pop και είχε τίτλο The Shadow Of Your Smile. Τότε, στη σύνθεση του group βρίσκονταν οι Joey Burns, John Convertino (λέγε με Calexico), ο Howe Gelb (λέγε με Giant Sand) και όπως καταλαβαίνετε, ο ήχος ήταν ο κλασσικός (americana τον λένε μερικοί) μαγευτικός instrumental ήχος του Tucson της Arizona, που τόσο πολύ τον έχουμε εκθειάσει τα τελευταία χρόνια. 

Για να μην παρεξηγηθούμε όμως, η αρχική μου ένσταση πηγάζει από το γεγονός της τεράστιας αλλαγής του ήχου και φυσικά στην απομάκρυνση όλων εκείνων των μουσικών που διαπρέπουν τώρα είτε στους Calexico είτε στους Giant Sand. Και όχι τόσο στην αλλαγή αυτή καθεαυτή, αλλά στη δική μου ελλιπή ενημερώση. Έπρεπε φυσικά να το καταλάβω από την ταμπέλα και μόνο. Knitting Factory Records. Κλασσική Νεουρκόζικη εταιρία που έχει να επιδείξει αρκετούς εξαιρετικούς δίσκους.

Κατόπιν εορτής, το A Place In The Sun, αν και ξεφεύγει από την αναμενόμενη (κατ'εμέ) συνταγή, αφήνει μόνο υπέροχα συναίσθηματα. Η αλλαγή στον ήχο τελικά αποδεικνύεται σωτήρια, και ο Bill Elm, ο μόνος που έχει απομείνει από την πρώτη σύνθεση του group, έχει φτιάξει ένα σύνολο εξίσου δυνατό και μαγευτικό με αυτό των προσδοκιών μου. Ένα 100% instrumental διαμάντι που θα μείνει στην αφάνεια, θα μπει σε λίγα σπίτια, αλλά θα συγκινήσει κάθε μουσικόφιλο που μέσα από τα cd's και τους δίσκους του αναζητεί ταξίδια, όμορφες ονειροπολήσεις και μαγευτικές ακουστικές εμπειρίες. 

Πριν όμως όλοι εσείς που έχετε λιώσει το Black Light και το Hot Rail τρέξετε στα καταστήματα για τον συγκεκριμένο δίσκο, περιμένετε μία στιγμή ακόμα. 

Ο Bill Elm, μπορεί να έμεινε μόνος του με την κλασσική steel κιθάρα του, αλλά έφερε ένα ολόκληρο φορτηγό από καινούργια όργανα, παραμορφωτές, synthies και άλλου είδους νεωτερισμούς, που έφτιαξε ένα σύνολο όχι και τόσο εύκολο στα αυτιά του mainstream κοινού. Ξεκινώντας από το εφιαλτικό ομώνυμο τραγούδι που ανοίγει το cd, το οποίο τραβιέται στα 9 λεπτά, παίρνετε αμέσως μία ιδέα για το που βαδίζει ο Elm. Μονοπάτια που δηλώνουν ξεκάθαρα ότι του αρέσουν οι Mogwai, oι Godspeed και άλλοι post-rock ογκόλιθοι. Πρέπει να μπει το τρίτο τραγούδι με τίτλο Siempre Que, για να μπορέσετε να πείτε με σιγουριά ότι: "E! Αυτό μοιάζει με Calexico!". Και αυτό όμως δεν ενδέχεται να διαρκέσει αρκετά. Ευτυχώς. Μπουχτίσαμε πια.

Τo When You're Gone μοιάζει με ακίνδυνο αγχολυτικό, που παραπέμπει σε ταινία του Jarmusch. Κρατά τις ισορροπίες και πιθανόν κοιμίζει. Και τι έγινε... Το Summertime που ακολουθεί δεν θα αφήσει κανένα ασυγκίνητο. Δεν είμαι από αυτούς που κατηγορούν τον κάθε καλλιτέχνη που επιλέγει να διασκευάσει το κλασσικό αριστούργημα του Gerswhin. Ίσα ίσα, που το θεωρώ πάντα μία πρόκληση. Ο Bill Elm και οι υπόλοιποι Friends έκαναν μία φανταστική δουλειά. Ατμοσφαρικό εξάλεπτο summertime με ήχο της ερήμου και ψυχεδελικές επιρροές κάνουν την 305230η διασκευή του τραγουδιού να μοιάζει ισάξια της original. Το ξέρω, βαρύγδουπη δήλωση, αλλά έχω την εντύπωση πως του αξίζει.

Τα υπόλοιπα τραγούδια, συνεχίζουν την μάταια (;) καλλιτεχνική αναζήτηση του Elm στα χωράφια που έμπλεξε. Είναι όλα όμορφα, αλλά όπως θα έχετε αντιληφθεί μέχρι τώρα, έχουν τη δική τους στιγμή. Δεν μπορείς όποια ώρα της ημέρας δηλαδή να ακούσεις το A Place In The Sun. Έχει και αυτό όμως την αξία του.