Mansun - Little Kix

Κατά το σωτήριο έτος 1997 το αμφιλεγόμενο είδος που ονομάστηκε Britpop απεβίωνε. Τότε ακριβώς ο Paul Draper και το κουαρτέτο του από το Chester έκαναν την εμφάνισής του. Η χρονική αυτή στιγμή της κυκλοφορίας του Attack Of The Grey Lantern, του πρώτου album των Mansun, όπως αποδείχτηκε, υπήρξε καταλυτική για την μετέπειτα πορεία του group. Το album-έκπληξη εκείνης της χρονιάς, η μηχανή πετυχημένων αλλεπάληλων πετυχημένων singles, κατάφερε να ρίξει από το Νο1 του chart της πατρίδας τους το ομώνυμο album των Blur. Το album που υποτίθεται ότι τοποθετούσε το μάρμαρο πάνω από τον λάκο μέσα στο οποίο εναποτέθηκε το σχεδόν νεκρό κορμί της Bripop.

Και εάν ορισμένοι του Βρετανικού μουσικού τόπου βιάστηκαν να ονομάσουν τους Mansun ως τους νέους Μεσσίες της παραδοσιακής pop της πατρίδας τους, το επόμενο βήμα τους, το Six του 1998, έμελλε να τους απογοητεύσει. Έχοντας σκοπό να απομακρυνθούν όσο γίνεται περισσότερο από το “στίγμα” της μηχανής pop επιτυχιών, κυκλοφόρησαν ένα δύσκολο σχετικά, και αντι-ραδιοφωνικό στο συνολό του album, με έντονα prog-rock στοιχεία. Ένα album που δέχτηκε μύρια πυρά από τους Βρετανούς μουσικογραφιάδες, γεγονός βέβαια, που όπως πολλές φορές συμβαίνει, ήρθε σε σύγκρουση με το απλό μουσικό κοινό, αφού και άριστες εντυπώσεις άφησε ως καλλιτεχνική δημιουργία, και πολύ καλά σε πωλήσεις πήγε. Το σίγουρο πάντως ήταν, και σε αυτό συμφώνησαν όλοι, ότι οι Mansun άφησαν για τα καλά τις φωτεινές λεωφόρους της Britpop, για πιο σκοτεινά, δύσκολα αλλά, και μακριά μονοπάτια. Και ίσως σε κάποιο σημείο να παρασύρθηκαν και να έχασαν για λίγο και τον προσανατολισμό τους.

Με το Little Kix, o Paul Draper και η παρέα του φαίνονται να προσπαθούν να παρουσιάσουν ένα πιο δεμενο σύνολο τραγουδιών, μένοντας πάντα στα μονοπάτια που αρέσκονται, αλλά και ταυτόχρονα να πλησιάσουν ξανά τις pop μελωδίες του πρώτου album. Από μία άλλη πλευρά βέβαια.

Οι στίχοι του Draper πλέον έχουν γίνει πιο προσωπικοί, τα ηχητικά ξεσπάσματα λιγότερα, διατηρώντας μια σχεδόν ενιαία ατμόσφαιρα στις 11 συνθέσεις. H γνώριμη και χαρακτηριστική φαλσέτο φωνή του Draper δένεται με τα κιθαριστικά, μακρόσυρτα ηχοτρόπια του Dominique Chad, αλλά και τις απλοϊκές μελωδίες.

Είναι έντονα επηρεασμένοι από τον David Bowie, σε σημείο να φτάνουν στα αυτιά μας οι ευλογίες και διακριτικές καθοδηγήσεις του Thin White Duke της δεκαετίας του ’70. Αποτέλεσμα, σε αρκετά σημεία του album, δυστυχώς, ο ήχος των Mansun να χωλαίνει από νέες ιδέες, να φαντάζει αναχρονιστικός, κοιτάζοντας πιο πολύ στο παρελθόν της βρετανικής μουσικής παράδοσης, παρά στο παρoν ή στο μέλλον. Βέβαια, αυτό για κάποιους, αρκετούς πιστεύω, που δεν έχουν και σε ιδιαίτερα μεγάλη εκτίμηση την κατάσταση στα μουσικά πράγματα της πατρίδας του Draper, είναι καλό, παρά κακό γεγονός.