 |
Δεν μπορούμε να έχουμε παράπονο για το πρώτο εξάμηνο του 2000. Μας χάρισε μερικά εξαιρετικά album ανάμεσα σε πολλά αδιάφορα και αποτέλεσε ένα από τα πιο "γεμάτα" μουσικά εξάμηνα των τελευταίων ετών, άσχετα με το αν άλλοι δίσκοι είδαν τα φώτα της δημοσιότητας, των πωλήσεων και των playlists.
Αρχή με τις αποσυνθετικές Krautrock διαθέσεις των Primal Scream και το γλυκό μείγμα εναλλακτικής country και soul των Lambchop, συνέχεια με το western σκηνικό των Calexico, αλλά και τους καταπληκτικούς Giant Sand, πέρασμα από το ατμοσφαιρικό αλλά και ξεσηκωτικό μείγμα drum n bass και bhangra των Asian Dub Foundation, συνέχεια με το σημαντικό κεφάλαιο της εναλλακτικής pop που λέγεται Elliott Smith, αλλά και τον ιδιότροπο κόσμο του κυρίου Smog, πριν πάμε στις ονειρικές pop συνθέσεις και τους παλιούς κινηματογραφικούς ήχους των Broadcast, στον υποβλητικό και εθιστικό ηλεκτρονικό κόσμο των Sofa Surfers, στις φιλτραρισμένες αφρικάνικες ρίζες του Femi Kuti, το δίσκο-καμάρι για το hip hop των Dead Prez, τη γλυκόπικρη αίσθηση της μουσικής των Grandaddy, και φυσικά το ΑΡΙΣΤΟΥΡΓΗΜΑ των Magnetic Fields για το οποίο ότι και να πει κανείς θα είναι λίγο (δυστυχώς το μόνο που μπορεί να πει κανείς είναι ότι ...αγνοείται ακόμα από τους ελληνικούς ραδιοφωνικούς σταθμούς). Και φυσικά ενδέχεται να μου διαφεύγουν και κάποια άλλα.
Μέσα σ'αυτά λοιπόν, βάλτε και το δίσκο που ο Τάκης Θανόπουλος μας πρότεινε ως το μελαγχολικό σύντροφο του καλοκαιριού -είχε προηγηθεί, βέβαια, και διθύραμβος του Ηλία Πυκνάδα στα singles, αλλά και μερικές πανέμορφες mini κυκλοφορίες που μας τράβηξαν την προσοχή.
Με παρελθόν που περιλαμβάνει εμφάνιση στο γνωστό και μη εξαιρετέο LP των Unkle, μαζί με άλλες σημαντικές προωπικότητες, όπως τον Thom Yorke, τον Richard Ashcroft και τον Ian Brown, αλλά και support εμφανίσεις στον -mr.Smog- Bill Callaghan και άλλους, ο Damon Gough (το αγόρι) έχει απλώς να αντιμετωπίσει την τελειομανία του, όσον αφορά στη μελωδία βέβαια και όχι την ηχογράφηση.
Πρόκειται για ένα album που αξίζει στο σύνολό του. Γεμάτο από φανταστικές folky pop διαδρομές και έναν αξιολάτρευτο εκλεκτικισμό στον οποίο όμως βασιλεύει η απλότητα, και φυσικά η κλασική αίσθηση.
Μερικοί -στα βρετανικά media- τον έχουν χαρακτηρίσει ως το Βρετανικό Beck. Θα λέγαμε ότι η μουσική του πλησιάζει πολύ σ'αυτήν των Nick Drake και Elliott Smith, και ίσως η lo-fi, αναλογική ηχογράφηση να φέρνει στο μυαλό τον Beck.
Εκείνο που είναι σίγουρο, πάντως, είναι ότι οι λάτρεις της απλότητας θα το αγαπήσουν. Η ακουστική κιθάρα, η τρομπέτα, cello και πολλά άλλα όργανα βοηθούν στη δημιουργία μιας απλής και γήινης μουσικής που σε τυλίγει ζεστά με τη βοήθεια της ατμόσφαιρας που αβίαστα χτίζεται παράλληλα.
Είμαι σίγουρος (και δεν χρειάζεται να τον ρωτήσω) ότι ο Πάνος Καραφωτιάς θα το έχει ήδη λιώσει. Αν όχι, αναμένω διάψευση στα επόμενα selections του!
Δε συμφωνείς; Γράψε το δικό σου review!
Copyright (C) 1996-2000 - Avopolis. All Rights
