In The Woods - Three Times Seven - On A Pilgrimage

Υπό φυσιολογικές συνθήκες ένας δίσκος των In The Woods θα έπρεπε να σχολιαζόταν από το team του Avopolis.Metal. Αλλά οι συνθήκες δεν είναι τέτοιες. Και αυτό γιατί οι Νορβηγοί επέλεξαν στην τελευταία τους κυκλοφορία να τιμήσουν μία μουσική φάση τόσο αγαπητή σε έμενα προσωπικά όσο και γενικότερα στους νοσταλγούς των 60’s/Early-70’s.

Πιο συγκεκριμένα διαβάζοντας τους τίτλους στο cd, είδα τέσσερα τραγουδάκια τόσο προσφιλή που αμέσως η περιέργεια μου ανέβηκε στο ζενίθ. Η progressive ψυχεδέλεια στα τέλη των 60’s είναι το θέμα των In The Woods… και σαν μία πρώτη γεύση σας λέμε ότι τα κατάφεραν περίφημα.

Δεύτερο σημαντικό στοιχεία που με προιδέασε θετικά, εκτός της ανάγνωσης των τίτλων, ήταν επίσης το εξαιρετικό psychedelic gatefold χάρτινο cd που όπως έμαθα αργότερα αποτελεί και αυτό με τη σειρά του φόρο τιμής στα κλασσικά βινύλια της τότε προωτοφανούς μουσικής κίνησης.

Ας δούμε όμως ποια είναι αυτά τα τέσσερα τραγούδια και ας τα πάρουμε από την αρχή. Στο νούμερο 3 του cd συναντάμε το κλασσικό Epitaph των γνωστών progressive ηρώων King Crimson. To τραγούδι χάρη στην εξαιρετική του μελωδία έγινε μέγαλη επιτυχία και με το πέρασμα των χρόνων η απήχηση του μεγάλωνει. Άλλωστε ο δίσκος «In The Court Of The Crimson King’ που το περιείχε έχει πουλήσει εκατομύρια αντίτυπα. Στην περίπτωση των Ιn The Woods, διαπιστώνουμε έναν τεράστιο σεβασμό στην πρωτότυπη εκτέλεση, αλλά εμπλουτισμένη με ψυχεδελικά στοιχεία που μόνο καλό κάνουν. Να τολμήσω τη δήλωση? Την τολμώ. Από τις καλύτερες διασκευές που έχω ακούσει ποτέ μου.

Οι επόμενες δύο διασκευές που συναντούμε αρχίζουν και μπαίνουν βαθύτερα στην κλασσική έννοια της ψυχεδέλειας αφήνοντας πίσω τους όποια progressive στοιχεία συναντήσαμε ως τώρα. Και τα δύο είναι άρρηκτα συνδεδεμένα όσο και αν προέρχονται από διαφορετικούς συνθέτες. Το πρώτο με τίτλος «Let there be more light» προέρχεται από τον δεύτερο δίσκο των Pink Floyd «A Saucerful of secrets» και είναι σύνθεση του Waters. Το δεύτερο είναι το «If it’s in you» και μας έρχεται από την μετέπειτα σόλο καριέρα του μεγάλου Syd Barrett. Kαι τα δύο τραγούδια είναι υπέροχα. Το πρώτο είναι φυσικά πολύ πιο εύκολο στα αυτιά μιας και είχε βάλει το χεράκι του ο Waters, το δεύτερο όμως είναι κλασσικό trademark του πολυπαθή Syd. Αν η ψυχεδέλεια σας είναι ιδιαίτερα αγαπητή όσο και εμένα τότε θα το βρείτε και αυτό υπέροχο. Όσο φυσικά μπορεί να βρει κανείς υπέροχο το κατεστραμένο από τα ναρκωτικά εγκέφαλο του Syd Barrett. Αρκετοί σκληροπυρηνικοί fans των Floyd, τον μισούν. Για άλλους η ιστορία σταματά εκεί. Στη μέση εμφανίζονται οι In The Woods και τον εκθειάζουν αποδίδοντας τις τιμές τους. Τα καταφέρνουν μία χαρά.

Η τελευταία διασκευή με απογοήτευσε πάντως. Το «White Rabbit» των Jefferson Airplane είναι από τα πιο ιστορικά κομμάτια του Summer Of Love που χαρακτήρισε μία ολόκληρη γενιά. Ήταν ένα τραγούδι που ξεφευγε από όλες τις γνωστές συνταγές μέχρι το 1967 που γράφτηκε. Δεν είχε ρεφραίν, δεν είχε αλλαγές, δεν είχε καμία υποδομή για hit αλλά είχε την φωνάρα της πανέμορφης Grace Slick. Και αυτό του ήταν αρκετό. Οι σινεφίλ θα θυμούνται τον Benicio Del Toro μέσα στην μπανιέρα του ξενοδοχείου του Las Vegas, «λιώμα» από τις μεσκαλίνες και το LSD να παρακαλά τον Johnny Depp να του πετάξει το ηλεκτρικό κασετόφωνο μέσα στο νερό την ώρα που το «White Rabbit» κάνει το peak του. Η ταινία φυσικά είναι το «Fear And Loathing In Las Vegas» του Τerry Gilliam και αυτή η σκηνή πάνω κάτω τα λέει όλα. Το τραγούδι είναι ένα μύθος. Εδώ οι In The Woods όσο και αν προσπαθούν , δεν ανταπεξέρχονται στις υποχρεώσεις τους. Προσεγγίζουν τον μύθο με σεβασμό αλλά ίσως τελικά αυτή η προσέγγιση δεν έπρεπε να γίνει από την αρχή.

Τα υπόλοιπα τραγούδια του δίσκου, κινούνται στο γνωστό progressive folk-rock των Νορβηγών. Δεν είμαι σε θέση να τα κρίνω όπως θα μπορούσε να το κάνει κάποιος από το metal section του περιοδικού. Ας με συγχωρήσουν οι φανς του group για όποια παράλειψη έκανα όσον αφορά το group. Άλλωστε δεν ακούω metal. Κρατάω τις διασκευές και τις ακούω όποτε νιώθω ανάγκη για κάτι διαφορετικό.