 |
To 'χει η μοίρα ή καλύτερα ο προορισμός αυτών των soundtrack ή απλά η εξυπηρέτηση κάποιων αναγκών, που αποτελεί όπως φαίνεται τον πρωταρχικό τους στόχο;
Και μόνο από το concept θα έχετε μπει στο κλίμα του ήχου. Αν όχι, θα κάνω τον κόπο να το πράξω εγώ. Οι εικόνες διαδέχονται απίστευτα γρήγορα η μία την άλλη, το φανάρι ανάβει κόκκινο, τα γκάζια σε full φόρμα και τα ντεσιμπέλ με τα τέμπο χορεύουν σε υψηλούς ρυθμούς.
Δυστυχώς όμως, ένα κατά παραγγελία μουσικό δημιούργημα -όπου όλοι σχεδόν απλά εκτελούν κατανγκαστικά έργα- είναι αδύνατο να χρησιμεύσει σε κάτι άλλο, πέρα από την ηχητική (δεν θα το έλεγα μουσική) ένδυση κάποιων σκηνών -ούτε καν ως υποκινητή headbanging δεν θα μου έκανε.
Εκτός από τους Limp Bizkit που τα καταφέρνουν πολύ καλά στη δική τους έκδοχή του "Mission: Impossible" ως "Take a Look Around", όλο το υπόλοιπο album είναι απίστευτα προβλέψιμο και κουραστικό.
Οι Metallica, δυστυχώς στην πρώτη εμφάνισή τους σε film soundtrack παραδίδουν ένα από τα πιο ανέμπνευστα κομμάτια της καριέρας τους, με χιλιοπαιγμένα και απλοϊκά riffs που θα προσέφερε μια μπάντα της σειράς.
Οι Buckcherry με το "Alone" μας θυμίζουν γιατί δε μπορούν να γίνουν Guns 'n' Roses, οι Foo Fighters και ο Brian May κάτι προσπαθούν να πουν στο γνωστό κομμάτι τωμ Pink Floyd "Have a Cigar" αλλά η μαγιά απλά δεν κολλάει, Tori Amos και (κυρίως) Chris Cornell περνούν απαρατήρητοι.
Με τους Butthole Surfers κάτι πάει να γίνει στο "They Came In", αλλά μπροστά στη σαβούρα του υπόλοιπου υλικού τα προσεγμένα κομμάτια υπερεκτιμώνται.
To album κινείται σε ένα uptempo κλίμα γκαζιού, αδιάφορου (εώς χειρίστου είδους) rap-metal (όχι ως είδος φυσικά, αλλά με τον διεκπεραιωτικό τρόπο που το κάνουν εδώ), heavy και industrial αποχρώσεων και με μια πινελιά από μπαγιάτικο εναλλακτικό rock. Καλό για σουβέρ.
Δε συμφωνείς; Γράψε το δικό σου
