Belle and Sebastian - Fold Your - Fold Your Hands Child, You Look Like a Peasant

Aυτό που γίνεται με τους Belle And Sebastian είναι πραγματικά απίστευτο. Είναι πέντε ημέρες τώρα που ακούω συνεχώς τον καινούργιο τους δίσκο και ακόμα δεν μπορώ να συνειδητοποιήσω την ιδέα ότι κάποια στιγμή αυτά τα παιδιά θα με απογοητεύσουν. Ως τώρα με τρεις δίσκους και πέντε E.P. (το τελευταίο θα το περιλάβει ο Πυκνάδας στην στήλη του) έχουν καταφέρει να κερδίσουν τόσους πολλούς οπαδούς (όπως το ακούτε, όχι απλά fans, αλλά οπαδούς) που είναι πρακτικά αδύνατον να μας κάνουν να πιστέψουμε πως δεν είναι ίσως το κορυφαίο indie-pop συγκρότημα του κόσμου.

Έτος 2000. Τέταρτος Long Playing δίσκος με όνομα σιδηρόδρομο : Fold your hands child, you walk like a peasant. Koινώς, “Μάζεψου παιδάκι μου, προχωράς σαν βλάχος”. Βουκολικός ο τίτλος αλλά σε καμία περίπτωση δεν πρόκειται να αποθαρρύνει τον πιθανό αγοραστή. Γιατί εδώ που τα λέμε, καλές οι άριστες κριτικές και η κοινή παραδοχή, αλλά οι ίδιοι οι B&S έχουν ανάγκη από πωλήσεις. Αυτή τους η τακτική φάνηκε ήδη από την κυκλοφορία του Legal Man στο οποίο περιέχονται μόνο τρία τραγούδια και όχι τέσσερα όπως στα παλαιότερα γιατί με τέσσερα και άνω κομμάτια το cd δεν θεωρείται single και δεν μπαίνει στο αντίστοιχο chart. Αυτός ο γελοιωδέστατος κανόνας εφαρμόστηκε για πρώτη φορά πριν ενάμιση χρόνο και σήμανε κατά κάποιο τρόπο τον θάνατο του E.P. Ας έχει. Προσωπικά και ένα τραγούδι να είχε εγώ θα το αγόραζα και επειδή έτσι σκέφτεται η πλειοψηφία των fans των Β&S (μία βόλτα στην mailing list τους θα σας πείσει), είμαι σίγουρος πως και ο δίσκος θα γίνει αντικείμενο λατρείας για χιλιάδες κόσμο.

Και εδώ περνάμε στο προκείμενο. Αντικείμενο λατρείας είπα? Ναι, ακριβώς έτσι και κάτι παραπάνω. Δηλώνω, αμετανόητος fan του group. Έχω τρία τους πόστερ σπίτι μου, τρία T-Shirts και τρεις κονκάρδες. Έχω τα άπαντα (εννοείται) από δισκογραφικές δουλειές και μαζεύω τα νέα τους ανελλιπώς. Όλα αυτά μαζί συνηγορούν στο γεγονός ότι ίσως αυτή η δισκοκριτική να μην είναι και τόσο δισκοκριτική με την ευρεία έννοια της λέξης. Πιο πολύ σε αποθέωση μου πάει. Υποκειμενικότητα ώς εκεί που δεν πάει αλλά με το ελαφρυντικό πάντα (κατά την ταπεινή μου γνώμη) πως τα αξίζουν όλα όσα τους αριθμώ.

Με 20 τραγούδια πήγε για πρώτη φορά στο studio των ηχογραφήσεων ο Stuart Murdoch και τελικά τα 11 από αυτά κατέληξαν στο “Fold your hands…”. Ένσταση νούμερο 1 : Aπαιτώ τα υπόλοιπα εννιά να κυκλοφορήσουν πάραυτα. Και συνεχίζω. Μην περιμένετε εκπλήξεις τραγικές. Από το δίσκο πάντα. Στο single θα βρείτε κάτι καινούργιο αλλά αυτό είναι άλλη ιστορία. Το θέμα είναι πως η καριέρα του συγκροτήματος έχει μία τόση εξελικτική πορεία που μόνο προς το καλύτερο μπορεί να αποσκοπεί. Και τι εννοούμε με αυτό? Προσέξτε.

Tigermilk : Θεμέλια ενός πολλά υποσχόμενου, αλλά απαισιόδοξου project. Ιf You’re Feeling Sinister : Κοίτα να δεις που χτίστηκε το ισόγειο χωρίς να το πάρουμε χαμπάρι. Να σου και 2-3 E.P.s να μεταφράζονται σε υπέροχα , άνετα και δροσερά δωματιάκα. The Boy With The Arab Strap : Ο αρχιτέκτονας τρελλάθηκε. Στα τρία φτάνουν τώρα τα πατώματα του οικοδομήματος των Σκωτσέζων. Fold Your Hands…. : Που είμαστε? Ακόμα δεν ξέρω. Ο καιρός θα δείξει. Πάντως για το ρετιρέ έχουμε ακόμα ευτυχώς πολύ δρόμο. Κάπως έτσι το βλέπω εγώ. Σαν ένα φιλόδοξο, φιλότιμο, εργατικό -και πάντα χωρίς να του λείπει το ταλέντο- κτίσμα που ενδέχεται να φιλοξενήσει χιλιάδες κόσμο στις ζεστές αγκαλιές του. Το μόνο που έχουν να κάνουν είναι να πάρουν το δίσκο.

Το εναρκτήριο λάκτισμα του “Fold Your Hands….” γίνεται με το καλύτερο τραγούδι του δίσκου, “I Fought In A War”. Το ότι σε δύο εβδομάδες θα υποστηρίζω ότι άλλο είναι το δυνατότερο κομμάτι του δίσκου, δεν έχει καμία σχέση, απλά δηλώνει ότι δεν μπορώ να κατασταλλάξω πουθενά όταν έχει να κάνει με αυτό το συγκρότημα. Το κομμάτι αρχίζει με μία ακουστική κιθάρα να ψελλίζει κάτι νότες, ενώ ο Stuart να ξεδιπλώνει τους ακόμα μία φορά πνευματώδεις και εύστοχους στίχους του. Σιγά σιγά, η κιθάρα ξεθαρρεύει και ως εκ θαύματος με μία μόνο νότα δίνει το εναυσμα στο μπάσο, στα drums και σε μία ηλεκτρική ξαδέρφη της να μπούν στο χορό. Η μελωδία όμως είναι το κάτι άλλο. Γνησίοτατο trademark πλέον του Murdoch, το συγκεκριμένο ύφος είναι τόσο αγαπητό που όταν πλέον μπει το βιολί και η τρομπέτα, οι ισορροπίες έχουν διαμελιστεί. Ευχαριστούμε κύριοι Simon και Garfunkel που γράψατε τo Parsley, Sage, Rosemary & Thyme.

Η συνέχεια είναι πιο pop. Το “The Model” με γρήγορο tempo και χαρούμενη, ίσως παιδική, χροιά, (απαραίτητη όσο το καλοκαιράκι) κάνει πιο αισθητή την παρουσία του. Δεν ξέρω αν το σκωτσέζικο καλοκαίρι έχει έστω και δύο από τις δικές μας μέρες, αλλά θα έπαιρνα όρκο, πως όταν το έγραφε ο Stuart είχε στο μυαλό του ταξίδια με ιστιοπλοικό στο βόρειο Ιόνιο με καλή παρέα και άφθονη διάθεση.

Στο “Waiting For The Moon To Rise” έχουμε την γλυκούλα Isobel Campbell να μας χαρίζει ένα τόσο υπέροχο όσο και εύθραστο κομμάτι που αν τολμήσεις να το αγγίξεις θα θρυμματιστεί σε χίλια κομμάτια. Πανάλαφρη κιθάρα, μαγευτικό βιολί και vocals επεξεργασμένα να ακούγονται απόμακρα με ένα στοιχειώδες echo, είναι στοιχεία που καθιστούν το τραγούδι ιδανικό για ένα home-soundtrack σε περίπτωση που νομίζετε ότι η ζωή σας είναι μία ατελείωτη φάρσα (με την καλή έννοια) του Hollywood.

To “Don’t Leave The Light On Baby” που ακολουθεί είναι σαν να έχουμε τον Nick Drake και τον Booker T. Jones μόνους σε ένα νησί με μόνο μουσικά όργανα και ναρκωτικά. Δεν χρειάζεται πιστεύω να πω τίποτε άλλο. Οι δύο θρύλοι τα λένε όλα.

Το “The Wrong Girl” όμως είναι Belle & Sebastian original, αν φυσικά θεωρείτε ότι η καινοτομία στην μουσική σήμερα δεν είναι ουτοπία, όπως τη θεωρώ εγώ εν μέρει. Το τραγούδι αυτό το είχαμε ξανακούσει σε unplugged version όταν οι B&S είχαν πάει στη Γαλλία για λογαριασμό του Radio France και ηχογράφησαν τα δικά τους θρυλικά πλέον Black Sessions. Aπό τότε το είχαμε αγαπήσει και σήμερα που το ακούμε ολοκληρωμένο, “πριζομένο” και με σοβαρή παραγωγή απλά νιώθουμε υπέροχα. Και αυτό το όργανο που ακούγεται στο βάθος βάθος είναι πραγματικά μία προσθήκη σημαντικότατη όσο και επιβεβλημένη στο μέλλον.

Η συνέχεια είναι στην κυριολεξία δική σας. Αυτό για δύο λόγους. Πρώτον έχοντας συνηθίσει να γράφω ανεξέλεγκτα πολυ στο .time of the season έχω ξεφύγει επικίνδυνα και δεύτερον και σημαντικότερον είναι υπέροχο να ανακαλύπτεις μόνος σου χωρίς να έχεις την παραμικρή ιδέα και προκατάληψη όλα τα τραγούδια μίας αγαπημένης μπάντας.