Belle & Sebastian - Fold Your Hands Child, You Look Like a Peasant

Τι είναι αυτό που μας αρέσει στους Belle & Sebastian; Γιατί ένα συγκρότημα που αναπαράγει τον ήχο από μπαλάντες του Paul Simon ή ακόμα θυμίζει στις πιο μελαγχολικές στιγμές του τον μεγάλο Nick Drake να μας απασχολεί στο 2000; Γιατί ο παλαιομοδίτικος ήχος των δυο προηγούμενων δίσκων τους να ακούγεται τόσο υπέροχα στα αυτιά μας;

Ίσως να μας λείπει η απλή, λιτή αλλά και τόσο πραγματική χροιά στη σύγχρονη μουσική. Ίσως να μας αρέσει η εφηβική αθωότητα και ο πρωτόλειος ρομαντισμός που εκπέμπουν οι στίχοι τους. Ίσως να μας αγγίζουν οι υπέροχες μονοχρωμίες στα εξώφυλλα των δίσκων τους και να μας ενθουσίαζε η προοπτική να ήμασταν μέρος του κοινού σε μια από τις εμφανίσεις τους σε μικρά cafe, θέατρα και ανάλογους χώρους. Ίσως βλέπαμε στάσιμα τα ράφια της δισκοθήκης μας που ήταν αφιερωμένα στους Television Personalities, τους Felt, τους Field Mice και τους Heavenly και οι Belle & Sebastian ήταν ο καλύτερος τρόπος να τα γεμίσουμε.

Ίσως να μην υπάρχει σαφής απάντηση τελικά…

Ποια είναι όμως η πραγματικότητα του 'Fold your hands child, you walk like a peasant'; Η απέριττη και πραγματική χροιά της μουσικής έχει μεταλλαχθεί σε μια εκλεκτική μεν αλλά τόσο απρόσωπα αψεγάδιαστη μορφή που αδυνατεί να συγκινήσει όπως παλιότερα. Οι στίχοι δεν μπορούν να πείσουν για την αθωότητα τους ( "It was the best sex that she ever had" στο The Model). Δεν μπορούμε να τους δούμε live πλέον παρά μόνο σε μεγάλα στάδια. Το ράφι της δισκοθήκης μας για το οποίο τους προορίζαμε έχει σχεδόν γεμίσει από τις υπέροχες κυκλοφορίες των Broadcast.

Ίσως και πάλι να μην υπάρχει σαφής απάντηση…

Πρόσφατα ο Stuart Murdoch τα έβαλε με τους Primal Scream και την πολιτικοποιημένη στάση τους απορρίπτοντας μάλιστα και την τελευταία μουσική τους στροφή. Ανάφερε μάλιστα το πόσο σπουδαίο ήταν το 'Velocity Girl' των Primals δείχνοντας την πλήρη αδιαφορία για τους τελευταίους δίσκους τους. Ίσως αυτού του είδους οι αντιδικίες να μην είχαν καμιά σημασία αν το 'fold your hands…' δεν ερχόταν να επιβεβαιώσει, μουσικά πλέον, αυτού του είδους τις αντιλήψεις.

Εν τέλει θα ήταν λάθος να μην αναφέρουμε τις αξιόλογες μελωδικές στιγμές του δίσκου όπως το υπέροχο 'Don't Leave The Light On Baby' ή τα μαγευτικά διπλά φωνητικά στο Beyond The Sunrise
και του 'Waiting For The Moon To Rise' όπου η παρουσία της Isobel είναι καταλυτική. Λίγες στιγμές όμως θα αποτυπωθούν στη μνήμη μας αυτή τη φορά.