Calexico - Hot Rail

To τρίτο επίσημο album των Calexico (μετά τα Spoke και The Black Light) ήταν για τους Έλληνες fans ένα πολυαναμενόμενο event για να κοπάσει η έλλειψη που βίωναν για τους υπέροχους ήχους των Aμερικάνων. Το Hot Rail κυκλοφόρησε στις 8 Μαϊου στην Ευρώπη σε cd και βινύλιο από την City Slang και ήρθε για να μας προσφέρει και πάλι ανεπανάληπτες στιγμές και φυσικά να μας προετοιμάσει το έδαφος για την βραδιά που μας υποσχέθηκαν στο Ρόδον.

Ένα πράγμα που δεν περιμένουμε ποτέ από τους Calexico είναι οι εκπλήξεις. Και για ποιo λόγο άλλωστε. Το ύφος τους που τοποθετείται κάτω από το λήμμα Americana – δεν ξέρω για εσάς αλλά εμένα κάτι μου κάνει αυτός ο όρος – είναι σήμα κατατεθέν και περιέργως ιδιαίτερα αγαπητό στην χώρα μας. Είναι από αυτά τα ανεξήγητα γεγονότα που συμβαίνουν εδώ και πολλά χρόνια στην πατρίδα μας που κάποιοι ξένοι θα το χαρακτήριζαν cult και underground. Με μικρή αν όχι ανύπαρκτη επιτυχία οι Calexico έχουν πραγματικά ξετρελλαθεί από το γεγονός που συμβαίνει εδώ και μεταφράζεται σε μεγάλες – αναλογικά με τον πληθυσμό – πωλήσεις των δίσκων τους. Εμείς απλά χαμογελούμε.

Τι έχουμε στο Hot Rail? Μία από τα ίδια. Ένα soundtrack που ψάχνει απεγνωσμένα να βρει μία ταινία για να την κοσμήσει. Μία ταινία που θα εξελίσσεται στα νότια της Αμερικής και θα είναι αναμφισβήτητα ένα road-movie με ίντριγκες, δολοφονίες, έρωτες και πολυ ζέστη. Μία ταινία που ο πρωταγωνιστής θα είναι σίγουρα ένας περιπλανώμενος Mariachi που ψάχνει να βρει και εγώ δεν ξέρω τι. Το μόνο που ξέρω είναι ότι ο επόμενος σκηνοθέτης που θα απευθυνθεί στους Calexico για να γυρίσει μία αναλόγου ύφους ταινία θα έχει καλύψει σίγουρα ένα μεγάλο μέρος της επιτυχίας της.

Από όλο όμως αυτό το Western σκηνικό μοιάζει να ξεφεύγει το πρώτο single που επέλεξε η μπάντα για να κυκλοφορήσει. To “The Ballad Of Cable Hogue” διαφέρει παρασάγγας από τα υπόλοιπα tracks του δίσκου αφού η Marianne Dissard που συμμετέχει προσδίδει στο κομμάτι μία αρχοντική και πιο ανατολική διάσταση. Το μυαλό του ακροατή πηγαίνει αμέσως σε παρόμοιες καταστάσεις όπως τις είχαν εκφράσει στα 60’s οι Serge Gainsbourg είτε μαζί με την Βrigitte Bardot είτε με την Jane Birkin και φυσικά στον Lee Hazlewood με την Nancy Sinatra. Oι αρετές του τραγουδιού είναι ξεκάθαρες και οι συνεχείς αλλάγες στα vocals μας πισωγυρίζει σε πιο ξένοιαστες εποχές.

Πέρα όμως από το “Ballad...” η καταστάση που επικρατεί είναι λίγο πολύ γνωστή. Η διαδοχή μεταξύ μικρών instrumental tracks και “κανονικών” τραγουδιών είναι για ακόμα μία φορά και θαρρείς πως αποτελούν ως σύνολο το B-Side του Black Light. H εισαγωγή με το “El Picador” σε βάζει αμέσως στο κλίμα και το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να αφεθείς και να παραδοθείς στους γλυκούς και μελετημένους ήχους των Calexico. Mόνο ο χρόνος θα δείξει κατά τη γνώμη μου κατά πόσο είναι το Hot Rail καλύτερο από το Black Light. Και αυτό το λέω γιατί με τα πρώτα ακούσματα η κατάσταση δεν είναι και τόσο ξεκάθαρη. Σαφώς υπάρχουν πιο blues και jazz στοιχεία που ίσως παραξενέψουν διάφορους μη εξοικειωμένους ακροατές και η ποσότητα των instrumental είναι αρκετά μεγάλη που ίσως δυσκολέψει όλους αυτούς που δεν θα μπουν στο trip του δίσκου με την πρώτη.

Μετά το “Hit-άκι” του δίσκου που αναφέραμε πριν, το “Tres Avisos” αποτελεί κατά τη γνώμη μου το highlight του δίσκου. Δυνατά πνευστά, πανέμορφη μελωδική ακουστική κιθάρα και ένα break που αντί να βάλει τα πράγματα σε μία τάξη τα μπερδεύει προετοιμάζοντας έτσι το έδαφος για το εξαιρετικό κλείσιμο του. Τα δύο Untitled (Το ΙΙ και το ΙΙΙ) είναι φυσικά αλληλένδετα και είναι απολύτως σαγηνευτικά αλλά με μοναδικό σκοπό κάθε φορά. Να προετοιμάσουν το επόμενο τραγούδι που είναι είτε το “Sonic Wind” είτε το “Drenched”.