 |
Μεγάλη Βρετανία του 2000. Το νέο εργατικό κόμμα του Tony Blair βρίσκεται στην εξουσία, ασκώντας την πολιτική των Συντηρητικών. Οι Συντηρητικοί χωρίς προσωπικότητα, χωρίς χαρισματικό αρχηγό, να φαίνονται ανίκανοι να βγάλουν την ταμπέλα του Δεξιού από πάνω τους, και χωρίς να ξέρουν πραγματικά αν το θέλουν, σε ένα σχεδόν απόλυτο δικομματισμό που δεν βγάζει πουθενά. Η κάποτε δυναμική φοιτητώσα νεολαία, τώρα πλέον πίνει μπύρες στην τοπική pub παρακολουθώντας rugby. Ο λαός αποχαυνωμένος, ασχολείται με τα τελευταία "σκάνδαλα" και "αποκαλύψεις" των κουτσομπολίστικων εφημερίδων, βολεμένος στον καναπέ της τηλεόρασης παρακολουθώντας τα talk show που του προσφέρονται, ευτυχισμένος από τη ζωή του αφού οι Αγγλικές ομάδες κυριαρχούν στο ποδόσφαιρο, παρακολουθώντας χωρίς ενοχές τις κόρες του, να μεθάνε, να έχουν χάσει κάθε ίχνος θηλυκότητας και να γίνονται μητέρες από τα δεκατέσσερά τους χρόνια. Αθώοι άνθρωποι φυλακίζονται και "αυτοκτονούν" στις φυλακές, σύμφωνα με την αστυνομία και ο λαός ασχολείται πανικόβλητος με το νέο κύμα μεταναστών που καταφθάνει στη νήσο - αυτή τη φορά Αλβανοί, Σέρβοι και Κούρδοι, οι οποίοι -αν είναι δυνατόν- ζητιανεύουν στους δρόμους των αγγλικών μεγαλουπόλεων.
Μέσα σε όλα αυτά οι πέντε Βρετανοί Ασιάτες δεύτερης γενιάς που αποτελούν τους Asian Dub Foundation, επιστρέφουν με το τρίτο τους επίσημο album. Μεταφέροντας μία βαριά πολιτική και κοινωνική ατζέντα, οι ADF κατάφεραν και γνώρισαν την αναγνώριση και τον σεβασμό όλων με το προηγούμενο album, το Rafi' s Revenge, συνεπικουρούμενο από εκπληκτικές ζωντανές εμφανίσεις που τους χάρισαν τον τίτλο του καλύτερου live Βρετανικού group. Και αν όλα αυτά συνέβησαν τότε, με το Community Music, οι ADF πρέπει να εκτοξευθούν στη ελίτ της παγκόσμιας μουσικής, αφού το νέο τους album είναι όχι μία, αλλά πολλές κλάσεις παραπάνω από το προηγούμενο.
Ο τόσο χαρακτηριστικός ήχος τους, είναι πολύ πιο πλούσιος, χρησιμοποιώντας ακόμα περισσότερα στοιχεία από την μουσική της πολιτισμικής τους παράδοσης, είτε σε μορφή ζωντανών οργάνων, είτε σε samples. Αυτά, αναμεμειγμένα με τον ηλεκτρονικό τους ήχο, και τα κιθαριστικά riffs του Chandrasonic, απογειώνονται. O μπασταρδεμένος ήχος των jungle beats με το bhangra, και της πιο ατμοσφαιρικής electronica με την Qawwali, την μυστικιστική μουσική των sufi, μπορεί να χαρακτηρισθεί το λιγότερο ως μία από τις πιο εμπνευσμένες κινήσεις των τελευταίων χρόνων, φέρνοντας ακόμα πιο κοντά την Δύση με την Ανατολή. Αν όμως η μουσική τους αποτελεί το σημείο που τους κάνει να διαφέρουν από την υπόλοιπη μάζα μουσικής που βγαίνει από τα Βρετανικά νησιά, τι μπορεί να πει κανείς για την φιλοσοφία και τους στίχους των Asian Dub Foundation.
Συνεχίζοντας από εκεί που σταμάτησαν με το Rafi' s Revenge, o Master D, ως κύρια πηγή των στίχων των ADF, εξαπολύει με καταιγιστικό ρυθμό τα βέλη του κατά όλων εκείνων που τους βρίσκουν αντίθετους, και ξεθάβοντας το τσεκούρι του πολέμου, μας προσκαλούν να τους συντροφεύσουμε στον άνισο αγώνα τους.
Τους έχουν, αποτυχημένα, αποκαλέσει τους νέους Public Enemy. Η διαφορά με αυτό το σπουδαίο rap group είναι ότι οι Asian Dub Foundation σε κανένα σημείο δεν πέφτουν στις παγίδες που έπεσαν ο Chuck D και η παρέα του (αντίθετος ρατσισμός, αντισημιτισμός, μισογυνισμός). Δεν υπάρχει κανένα αρνητικό στοιχείο στην φιλοσοφία τους, για το οποίο μπορεί κανείς να τους κατηγορήσει.
Στόχοι τους, η πολιτική κατάσταση της σημερινής Βρετανίας (Real Great Britain), o καπιταλισμός και η παγκοσμιοποίηση (Crash), το θάψιμο της έρευνας της υπόθεσης της ρατσιστικής δολοφονίας από αστυνομικούς του μαύρου Βρετανού Stephen Lawrence (Officer XXX). Μας περιγράφουν τη ζωή μέσα από τα μάτια τους (New Way New Life), μας αναλύουν τα καλά της ζωής σε κομμούνες και κολεκτίβες (Collective Mode), αποτίουν φόρο τιμής στον μεγάλο πνευματικό πατέρα τους Nusrat Fateh Ali Khan, του οποίου η φωνή συγκινεί αφάνταστα σε ένα remix ενός παλιού τραγουδιού του ίδιου (Taa Deem) το οποίο είχε κυκλοφορήσει και το 1997 στην εκπληκτική συλλογή Star Rise (όπου σύγχρονοι μουσικοί του Asian Underground επιχείρησαν με επιτυχία remixes σε τραγούδια του Ali Khan), και στη συνέχεια μας καλούν να πολεμήσουμε στο πλάι τους για την αλλαγή, την επανάσταση (Memory War, Rebel Warrior).
Θα μου πείτε αυτά μας ενδιαφέρουν εμάς ως Έλληνες; Τι σχέση μπορεί να έχουμε εμείς με τη ζωή πέντε νεαρών Ασιατών που ζουν στη Μεγάλη Βρετανία;
Ελλάδα του 2000. Το νέο Πα.Σο.Κ του Κώστα Σημίτη στην εξουσία, ασκώντας την πολιτική της Νέας Δημοκρατίας. Η Νέα Δημοκρατία χωρίς προσωπικότητα, χωρίς χαρισματικό αρχηγό, να φαίνεται ανίκανη να βγάλει την ταμπέλα της Δεξιάς από πάνω της, και χωρίς να ξέρει πραγματικά αν το θέλει, σε ένα σχεδόν απόλυτο δικομματισμό που δεν βγάζει πουθενά. Η κάποτε δυναμική φοιτητώσα νεολάια, τώρα πλέον πίνει φραπεδάκια στη τοπική καφετέρια, παρακολουθώντας το (σε πτώση) Χρηματιστήριο. Ο λαός αποχαυνωμένος, ασχολείται με τα τελευταία "σκάνδαλα" και τις "αποκαλύψεις" των κουτσομπολίστικων περιοδικών, βολεμένος στον καναπέ της τηλεόρασης, παρακολουθώντας τα talk show που του προσφέρονται, ευτυχισμένος από τη ζωή του, αφού οι Ελληνικές ομάδες κυριαρχούν στο basket, παρακολουθώντας χωρίς ενοχές τις κόρες του, να μεθάνε και να χρησιμοποιούν την θηλυκότητά τους με άσχημο τρόπο, χορεύοντας τσιφτετέλια πάνω στα τραπέζια από τα δέκα τους χρόνια. Αθώοι άνθρωποι φυλακίζονται και "αυτοκτονούν" στις φυλακές, κατά την αστυνομία, και ο λαός ασχολείται πανικόβλητος με το νέο κύμα μεταναστών που φτάνει στη χώρα, αυτή τη φορά από το Πακιστάν, το Μπαγκλαντές, και τα Βαλκάνια, οι οποίοι -αν είναι δυνατόν- ζητιανεύουν στα φανάρια των δρόμων των ελληνικών μεγαλουπόλεων.
Σας θύμισε κάτι;
