Belle And Sebastian - Lazy Line Painter Jane - The Three E.P.'s

H κυκλοφορία του box των Belle And Sebastian, για να πω την αλήθεια με παρεξένεψε λιγάκι. Η μόνη χρηστικότητα της εν λόγω κυκλοφορίας βρίσκεται στο γεγονός ότι είναι όλα μαζεμένα και αυτόματα χωρίς να είναι αναγκαία η έρευνα σε δισκοπωλεία. Πότε όμως αυτό πτόησε κάποιον από εμάς για να το κάνει τώρα?

Η πραγματικότητα είναι ότι τα τρία E.P.’s τα οποία συγκεντρώνει το Lazy Line Painter Jane βρίσκονται αρκετά εύκολα στην χώρα μας (για Αθήνα μιλώ πάντα) και ακόμη πιο εύκολα από το επίσημο web site του συγκροτήματος σε πολύ καλές τιμές.

Από την άλλη, οι B&S χαίρουν τόσης μεγάλης εκτίμησης και - σχετικά πάντα - δημοσιότητας, που τελικά καλό θα κάνει αυτή η κυκλοφορία κυρίως σε άτομα τα οποία τους αγνοούν. Λίγο δύσκολο βέβαια αυτό το τελευταίο, μιας και Brit Award παρέλαβαν πέρσι και χρυσό έγινε το The Boy With The Arab Strap στην Μ. Βρεττανία, οπότε αφήνει λίγους στην δυσμενή κατηγορία των αδαών.

Στην ουσία όμως. Τι περιέχει το LLPJ ? Τα τρία πρώτα Ε-Ξ-Α-Ι-Ρ-Ε-Τ-Ι-Κ-Α e.p.’s της καλύτερης ίσως σύγχρονης μπάντας της Σκωτίας. “Dog On Wheels” , “3.. 6.. 9.. Seconds Of Light” και το ομώνυμο “Lazy Line Painter Jane”.

Το πρώτο αποτελεί την πρώτη επίσημη κυκλοφορία που έκανε ποτέ η μπάντα σε δισκογραφική στα 1997. Το συγκεκριμένο E.P. είναι και το καλύτερο εκ των τριών συγκεντρώνοντας τρεις πραγματικούς δυναμίτες που χαρακτηρίζουν ολοφάνερα την πολυπλοκότητα και την άνεση του frontman του group, Stuart Murdoch. To ομώνυμο τραγούδι, το “String Bean Jean” και το “The State I Am In” είναι τρία τραγούδια που όχι μόνο αποτελούν ένα φανταστικό σύνολο για μία μόνο κυκλοφορία, αλλά άμεσα σχεδόν προστίθενται σε μία υποτιθέμενη home-made ανθολογία όλων των τραγουδιών που ενδέχεται να ηχογραφήσει η μπάντα. Το “The State I am In” μάλιστα είχε ξαναηχογραφηθεί για τις αναγκες του Tigermilk και αυτό που βρίσκεται εδώ αποτελεί ένα demo της εκτέλεσης που είχε στο μυαλό του ο Stuart. Ποιο είναι καλύτερο? Αφήστε το καλύτερα. Δεν έχει και ιδιαίτερο νόημα.

Στο “3.. 6.. 9.. Seconds Of Light E.P” βρίσκεται ένα από τα αγαπημένα hit των indie μαγαζιών στην Αθήνα. Το “Le Pastie De La Bourgeosie” είναι ένα τραγούδι που παίζεται κατά κόρον στα bar της πρωτεύουσας, και όχι άδικα μιας και αποτελεί έναν μίνι χορευτικό δυναμίτη που αναγκάζει και τον πιο δύσπιστο στο να λικνιστεί κατάλληλα. Είναι μάλιστα ένα από τα τραγούδια που ο Stuart τριγύρναγε με την κιθάρα του και έπαιζε σε όποιο πάρτυ τον καλούσαν πολύ πριν γίνουν γνωστοί οι B&S. To μελαγχολικά “χαρούμενο” “A Century of Fakers” ανοίγει αυτό το δεύτερο E.P. , κομμάτι το οποίο διακρίνει ένα υπέροχα γοητευτικό ρεφραίν στο οποίο συμμετέχει όλη η αρσενική πλευρά της μπάντας χορωδιακά. Αντίθετα, σε πιο καταθλιπτικούς τόνους κινούνται τα υπόλοιπα δύο κομμάτια που συμπληρώνουν το “3..6..9…..”, τα “Beautiful” και “Put the book back on the shelf”. Oι επιρροές του group είναι διάχυτες σε όλο το δεύτερο E.P. αλλά δεν θα τις αναφέρουμε. Βαρεθήκαμε. Και το μόνο σίγουρο είναι ότι όλος ο κόσμος αντιλαμβάνεται από που έχουν επηρεαστεί οι B&S. Τώρα είναι καιρός να ασχολούμαστε με καινούργια συγκροτήματα που αυτά με τη σειρά τους έχουν επηρεαστεί από τους Σκωτσέζους δεξιοτέχνες της μελαγχολίας.

Και περνάμε στο “Lazy Line Painter Jane”. Εδώ έχουμε την αγαπητή Monica Queen να κάνει guest φωνητικά στο ομώνυμο κομμάτι παρέα με τον Stuart. Η ιστορία του τραγουδιού? Πικρή. Τα μηνύματα του όμως ξεκάθαρα. “Boo to the business world” υπογράφει ο Murdoch δηλώνοντας έτσι την αποστασιοποίηση του από τις σύγχρονες ανάγκες της καταναλωτικής κοινωνίας. Στο τέλος το κομμάτι βαδίζει προς ένα απίστευτα δυνατό σόλο διαφοροποιώντας έτσι την ουσία του από τις υπόλοιπες συνθέσεις του συγκροτήματος. Λατρεμένο και αυτό. Όχι όμως ότι και τα υπόλοιπα κομμάτια πάνε πίσω. Στο “Photo Jenny” είναι ένα υptempo όμορφο κομματάκι το οποίο καταφέρνει και αυτό να σε συνεπάρει με το γλαφυρότατο του ρεφραίν. Αντίθετα στο “You made me forget my dreams” οι τόνοι πέφτουν κατακόρυφα και έχουμε ένα αργό μελαγχολικό πόνημα του Stuart, στο οποίο κανείς διακρίνει την απόγνωση του συνθέτη σε όλα τα γεγονότα της ζωής του. Άλλωστε το είχε πει και ο ίδιος, ότι δηλαδή την έμπνευση του για τα τραγούδια την αντλεί από την μιζέρια του, από τον μουντό μελαγχολικό Σκωτσέζικο καιρό και από τις δυσκολίες που μπορεί να έχει η ζωή σε οποιαδήποτε κατάσταση και να βρίσκεται κάποιος. Το κλείσιμο του cd το κάνει το “A Century Of Elvis” το οποίο είναι μία instrumental εκτέλεση του “A Century Of Fakers” που συναντάμε στο “3.. 6.. 9.. Seconds Of Light Ε.P.”, το οποίο συνοδεύεται από τον μονόλογο του Stuart David , μπασίστα του group.