 |
Me I’m doing pretty good as of now
I am not so sure when I got here or how
Sun melting the fake smile away
I think, you know, I’ll be okay...
Η στροφή αυτή από το Grace Kelly Blues, το τραγούδι που ανοίγει το τρίτο album των Eels, αποτελεί και την ειλικρινέστερη δήλωση του Ε, της ψυχής του group. Ενός ανθρώπου που σε διάστημα δύο χρόνων χτυπήθηκε από πολλές και σημαντικές οικογενειακές τραγωδίες. Ο αντίκτυπος που είχαν πάνω του αυτά τα γεγονότα έγιναν εμφανή στο προηγούμενο album, Electro-Shock Blues. Ένα σκοτεινό και πεσιμιστικό album από στιχουργικής απόψεως, το οποίο όμως δεν έχανε το χαμόγελο, και το χιούμορ - έστω και μαύρο - αλλά και το χαρούμενο vibe από πλευράς μουσικής.
Οι ζωντανές εμφανίσεις τους εκείνη την περίοδο είχαν μία εντελώς διεστραμμένη ατμόσφαιρα, με τα τρία, τότε Χέλια, να ξεγλιστράνε από την αναμενόμενη σκοτεινή και μελωδική ατμόσφαιρα σε μία άλλη, πιο “διασκεδαστική” και ανώδυνη για το κοινό.
Σε αυτό το τρίτο album, o E ομολογεί ότι ήρθε καιρός να βγάλει το ψεύτικο χαμόγελο, να αντιμετωπίσει τα γεγονότα και να τα ξεπεράσει. Το αποτέλεσμα είναι τα πιο αισιόδοξα και πιο κοντά στις χαρές της ζωής, τραγούδια του.
Οι δύο πλέον Eels, μετά την αποχώρηση του Tommy, μαζί με την βοήθεια του Peter Buck των REM και του Grant Lee Phillips, των Grant Lee Buffalo, ηχογράφησαν κατά τη διάρκεια της περσινής άνοιξης αυτό που σήμερα έχουμε στα χέρια μας ως Daisies Of The Galaxy. Και φαίνεται ότι η εποχή της ηχογράφησης, αλλά και της κυκλοφορίας του album, ένα χρόνο μετά, είναι και αυτή που το χαρακτηρίζει. Αν θεωρήσουμε ότι το ωμό ντεμπούτο Beautiful Freak είναι το Φθινόπωρο, αφού παρά τα πολλά σκοτεινά στοιχεία ήταν και αρκετά παιχνιδιάρικο με χαλαρή χιουμοριστική διάθεση, και το Electro-Shock Blues ήταν ο Χειμώνας, το Daisies Of The Galaxy είναι μάλλον το album της Άνοιξης.
Ο Ε αφήνει πίσω του τα προβλήματα (δεν τα ξεχνάει εντελώς όμως), θυμάται μόνο τα ευχάριστα του παρελθόντος όπως φαίνεται στο Selective Memory, στο pop διαμαντάκι I Like Byrds, και στο απλοϊκό αλλά και ειρωνικό It’s A Motherfucker.
Κοιτάει μπροστά, αισιόδοξα, παρά το ότι γνωρίζει ότι έφτασε στο χείλος της καταστροφής (Tiger In My Tank), διότι παρά τα όσα πέρασε δεν παύει η ζωή να είναι ωραία (Mr. E’s Beautiful Blues). Και βέβαια υπάρχει και ο έρωτας, τον οποίο φαίνεται να έχει χάσει και να επιζητά, όπως μας αποκαλύπτει στο, πανέμορφο από κάθε άποψη, Jeannie’s Diary.
Το Daisies Of The Galaxy παρ’ όλα τα κάποια επιμέρους εξαιρετικά στοιχεία, που σπάνια βρίσκουμε σε albums τα τελευταία χρόνια, τις πανέμορφες συνθέσεις (όχι πολύ απλές αλλά ούτε και πολύπλοκες), ύστερα από πολλές ακροάσεις μάλλον δεν ικανοποιεί εξίσου.
Πιστεύω ότι ο Κύριος Ε είναι ικανός για πολύ σπουδαιότερα πράγματα. Η ξεχωριστή, ανεπιτήδευτη βραχνή φωνή του, η προσωπικότητα του, οι δυνατότητες του στις ζωντανές εμφανίσεις, το απεριόριστο χιούμορ και ειρωνική διάθεση δεν παύουν να μας κάνουν να πιστεύουμε ότι αυτός ο μουσικός έχει τα προσόντα για ακόμα πιο εκπληκτικές δισκογραφικές δουλειές. Δεν έχουμε πλέον να κάνουμε τίποτα άλλο παρά να περιμένουμε με αγωνία το επόμενο βήμα, το καλοκαίρι του Mr. Ε.
Live Review του Τάσου Βογιατζή από το Manchester Academy!
Δε συμφωνείς; Γράψε το δικό σου review!
Copyright (C) 1996-2000 - Avopolis. All Rights
