Kαιρός ήταν λοιπόν να ακούσουμε τα κομμάτια που θεωρεί ο Michael ότι θα πρέπει να μας συντροφεύσουν στην ηρωϊκή έξοδο από τον ευλογημένο αιώνα που ακόμα επιμένουμε να διανύουμε.
Κομμάτια που στο παρελθόν ερμήνευσαν ονόματα όπως ο Frank Sinatra, ο Nat King Cole, ο Bing Crosby και άλλοι μεγάλοι τροβαδούροι, απολαμβάνουν ειδικής μεταχείρησης από τον George Michael, στο πρώτο του album με διασκευές, και πρώτο solo με άλλο παραγωγό.
Με τη βοήθεια του παραγωγού Phil Ramone (Sinatra, Billy Joel) απλώνει ένα χαλαρό, ορχηστρικό, παλιομοδίτικο πέπλο πάνω από πασίγνωστες εκτελέσεις. Με μπαλλαντιέρικες διαθέσεις αλλά και με πολλά strings και παραφορτωμένα με ορχηστρικά μέρη τα κομμάτια μπορεί να μη σε νυστάζουν αλλά σπάνια (εως καθόλου) προκαλούν το ενδιαφέρον.
Με εξαίρεση το εναρκτήριο "Brother Can You Spare A Dime", όλα τα υπόλοιπα μοιάζουν με αδιάφορες, ατμοσφαιρικές μεν, αλλά χωρίς ψυχή εκτελέσεις κομματιών που οι πρώτες τους ερμηνείες ήταν στην πλειοψηφία τους συγκλονιστικές. Και με εκτελέσεις σαν αυτές του Miss Sarajevo των Passengers (όπου με ευλάβεια αναμένουμε την είσοδο του Pavarotti, η οποία δεν έρχεται ποτέ), αναρωτιέται κανείς, προς τι ο κόπος...
