"God bless what a sensitive mess..."
...λέει κάπου ο Dave Grohl στο τρίτο album των Foo Fighters, ένα album που αναμέναμε με αρκετό ενδιαφέρον τον τελευταίο μήνα, και το οποίο όπως διαπιστώνω πράγματι απομακρύνεται ακόμα περισσότερο από το punk επιρροών rock του πρώτου album.
Mε τη βοήθεια του Adam Kaspar στην παραγωγή (Soundgarden, Pearl Jam), ο Dave δημιουργεί ένα πιο αέρινο, ευαίσθητο και μελωδικό album - με περισσότερα κοινά με τους Fountains of Wayne, κιθαριστικό rock με pop δομή.
Κομμάτια σαν το "Ain't It the Life" (με επιρροές από Alan Parsons Project), το κάτι-σαν-love-song "M.I.A.", αποκαλύπτουν την ευαίσθητη πλευρα του πρώην drummer των Nirvana, μαζί με το hit single "Learn to Fly" αλλά και τα "Aurora" (κοντά στο "Big Me" αλλά διπλάσιο σε διάρκεια) και "Next Year".
Παράλληλα δανείζεται ακόμα και στοιχεία από το κλασικό rock των 70s, π.χ. στο "Gimme Stitches" και στο "Generator" με τα Frampton-ίζοντα φωνητικά.
"...but things aren't always what they seem"
...λέει αμέσως μετά το στίχο που αναφέραμε στην αρχή.
Εξω από κολλήματα (π.χ. τι απέγινε ο ήχος του πρώτου album, δεν με απασχολεί και ιδιαίτερα) το album αυτό σε καμία στιγμή του δεν πρόκειται να σας ενθουσιάσει. Σίγουρα υπάρχουν κάποια - απλά - καλά alt-power-pop κομματάκια, αλλά δεν υπάρχει κάτι που να ενθουσιάζει, κάτι που δεν έχουμε ξανακούσει, κάτι αντάξιο του ταλέντου και των δυνατοτήτων του Grohl, βρε αδερφέ.... Ποντάραμε πολλά πάνω του... Προς το παρόν συνεχίζουμε ν' ακούμε το ντεμπούτο. Και το'χε φτιάξει μόνος του ο μπαγάσας...
