Στα 50 και κάτι δεν αλείφεται πλέον με βούτυρο για να κυληθεί έπειτα σε σπασμένο γυαλί. Παραμένει ο δεσπότης του punk χρόνια πριν την "ανακάλυψη" του punk σε όλες τις καρδιές των ροκάδων, αλλά ζητά κι αυτός με τη σειρά του την ευκαιρία να χαλαρώσει. Να αναπολήσει τις περασμένες σαρκικές απολαύσεις, γιατί πρέπει κάποτε να βρει το χρόνο να το κάνει κι αυτό. Να τραγουδήσει για τη θνησιμότητα, τη μοναξιά κυρίως.
Στο Avenue B, ο Iggy παραδίδει στους fans του μερικούς από τους πιο ειλικρινείς στίχους της καριέρας του. Απλό, αληθινό γράψιμο, γεμάτο συναίσθημα που άλλοτε μεταφέρεται στον ακροατή, άλλοτε αδυνατεί (η πρόθεση όμως υπάρχει).
Καμία σχέση όμως με την επιστροφή του Bowie. Ακριβώς επειδή οι στίχοι του είναι προσωπικοί, αληθινοί, ακόμα κι όταν επιχειρεί να περπατήσει σε πιο σοφιστικέ μονοπάτια, παραμένει ένας αμετανόητος έφηβος ή ακόμα καλύτερα ένας ξεκούτης πορνόγερος (εξαρτάται από που τον παρακολουθεί κανείς): "I wanna fuck her on the floor, among my books of ancient law" τραγουδάει στο Nazi Girlfriend. Δύο σ' ένα, για να μην ξεχνιόμαστε κι από που ήρθαμε, ε; Όταν μάλιστα ρίχνει και ένα ανόητο γέλιο στο "She Called Me Daddy" καταλαβαίνουμε ότι όλα είναι o.k.
Μουσικά τώρα το album κινείται σε χαμηλούς τόνους, με τα συναισθήματα ψιθυρίσματα να αποτελούν πλειοψηφία, και τα δυνατά κομμάτια τύπου Stooges ("Corruption") την εξαίρεση που επιβεβαιώνει τον κανόνα του Avenue B.
O ήχος όμως έχει σαφώς "ανοίξει" κάτι που αντιλαμβανόμαστε από τη δική του απάντησή στη λατινοκρατία των charts ("Ya Yo Habla Espaρol"). Oι jazz-rockers Medeski, Martin & Wood, τον έχουν βοηθήσει να "ξεχειλώσει" τον ήχο του, όπως και ο παραγωγός Don Was, του οποίου το βιογραφικό περιλαμβάνει συνεργασίες με ονόματα όπως ο Bob Dylan και ο Roy Orbison. Εκλεκτικά όργανα όπως hammond και tabla προσθέτουν στην απλή ομορφιά των περισσότερων κομματιών, παράγοντας ένα ενδιαφέρον ακουστικό αποτέλεσμα, κυρίως για τους παλιούς οπαδούς του. Γιατί νέους fans το βλέπω απίθανο να αποκτήσει. Ιδιαίτερα με ανεμικές συνθέσεις όπως Long Distance, Motorcycle & Facade που θα πρέπει να θεωρούν τους εαυτούς τους πολύ τυχερές που παίχτηκαν από τον κύριο James Newell Osterberg.
