Επιστροφή για τον Puff Daddy, με άλλη μια γερή δόση hip hop με R&B και τις απαραίτητες rock πινελιές. Επιστροφή, και πριν καλά καλά προλάβεις να καθήσεις στην καρέκλα σου, πετάγεται ένα sample δελτίου ειδήσεων - προφανώς - από τη νύχτα της δολοφονίας του φίλου του, B.I.G. "Αμαν, Παναγιά μου, πααααααλι";
Προσπερνάω και ακούω ολόκληρο το album. Κάτι έχει αλλάξει. Τα πάντα, από τους guests, ως το στυλ των κομματιών κρύβουν ένα μύνημα. Μετά από τόσο κράξιμο, σα να θέλει να επανασυνδεθεί με την hardcore rap κοινότητα. Τον μάθαμε από sample-heavy hits και μάλιστα με προφανείς πηγές. Αυτή τη φορά οι πηγές είναι - τις περισσότερες φορές - λιγότερο προφανείς. Ο ήχος είναι ελαφρά διαφορετικός. Περισσότερο κοφτερός, λιγότερο "στρογγυλοποιημένος". "Παίζουν" κάμποσα gangsta κομμάτια ("Pain" και "Reverse" - το δεύτερο με Busta Rhymes, Shyne και άλλους). Hardcore rap, στα "Gangsta Shit" και "PE 2000" (μπρρρρρρρ... που είσαι Chuck D.).
Βέβαια δεν απουσιάζουν οι χαμηλές στιγμές όπως το "Satisfy You", μια ρομαντική μπαλλάντα γεμάτη με το τρεμόπαιγμα των τόνων του R Kelly. Δεν λείπουν pop κομματάκια σαν το "You're My Best Friend", και χορευτικά tracks όπως το "Angels With Dirty Faces" (?!).
Συνολικά όμως πρόκειται για ένα "street" album, με λιγότερο χιούμορ απ'ότι στο 7 φορές πλατινένιο No Way Out, με κάμποσους καλεσμένους (Jay Z, Timbaland, Ma$e, Bizzy Bone, Busta Rhymes, R. Kelly, L'il Kim και άλλους), κάποια (ολίγα) καλά beats και hooks, αλλά... Αλλά... Αυτή τη ψευτο-gangsta ροή δεν την μπορώ καθόλου... Ο άνθρωπος μπορεί να είναι άσος στις business και άρχοντας στο studio αλλά - πως να το κάνουμε - δεν είναι rapper. Δίπλα σε guest rappers του μεγέθους των Redman, L'il Kim, Bizzy Bone, μοιάζει απίστευτα ερασιτέχνης (ή ατάλαντος)
Y.Γ. Τρελό, ε; Τι γυρεύει εδώ ο Nas, του οποίου το video για το "Hate Me Now" είχε περάσει από γεννεές 14 τον Puffy...
