Τέσσερα χρόνια ύστερα από τη γνωριμία μας με το (moody) Blue Moods, έρχεται ακόμα ένα πακέτο τραγουδιών που θα ακούγαμε τις πρωτες πρωινές ώρες με πολλά τσιγάρα, αλκοόλ και λίγα φώτα. Ενα λυπητερό γαϊτανάκι με απλές στη δομή τους συνθέσεις, μπολιασμένες αραιά και που με έγχορδα, πιάνο και όργανο. Και φυσικά με τη φωνή του John Haden, μια φωνή που σχεδόν τρέμει, σαν να επρόκειτο να εκφράσει απαγορευμένα αισθήματα - αυτά που όλοι μας τείνουμε να κρύβουμε.
Σε σχέση όμως με το ντεμπούτο τους υπάρχει μια ένσταση. Για κάποια αιτία η φωνή του Haden βρίσκεται πολύ πιο υψηλότερα αυτή τη φορά, πολύ πιο μπροστά στο όλο mix, αποσπώντας την προσοχή από τη μουσική και μεταφέροντάς την στους στίχους. Νομίζω ότι οι περισσότεροι από μας αγαπήσαμε τους Spain όχι τόσο γι' αυτά που έλεγε ο Haden αλλά στον τρόπο που το υπόλοιπο του mix τα παρουσίαζε. Με τη φωνή να καπελώνει τη μουσική, μη λειτουργώντας απλά ως ένα όργανο (όπως συνέβαινε στο ντεμπούτο) το "She Haunts My Dreams" αδυνατεί να στοιχειώσει πραγματικά τα όνειρα και την ψυχή μας στο βαθμό που τα κατάφερνε ο προκάτοχος.
Πέρα απ'αυτό βέβαια, αν σας αρέσουν κάποιοι από τους Red House Painters, Acetone, και Mazzy Star, τότε ανεπιφύλακτα σας συνιστώ να μυηθείτε και στη μουσική των Spain. Αρχίζοντας πρωτα από το ντεμπούτο και συνεχίζοντας με το παρόν album. Αν τα παραπάνω ονόματα δεν σας λένε και πολλά, πάλι ο κόσμος των Spain θα βρει κάτι για να σας αγγίξει. Είτε ψιθυρίζοντας ένα ρομαντικό θρήνο ("Before It All Went Wrong", το "Untitled #1" αυτού του album) είτε προκαλώντας την απόλαυση της κρυμμένης αγάπης ("Nobody Has To Know"), οι Spain επαναφέρουν μνήμες που νόμιζατε ή έλπιζατε να είχατε ξεχάσει από καιρό.
