Είναι από τις λίγες φορές που δυσκολεύομαι να βρω τρόπο να αρχίσω την κριτική μου.
High-profile παραγωγοί σαν τον David Morales χρησιμοποιήθηκαν, τα beats τους πέρασαν από ισχυρό update, κι όμως το 6ο studio album τους ηχεί σαν... σαν... σαν κακό αντίγραφο των Pet Shop Boys. Σαν κακόγουστο αντίγραφο του group που μας άφησε κλασικά pop tunes και albums πίσω στα 80s.
Κι έπειτα το Behaviour αναζητεί διαρκώς ταυτότητα. Προσθέτοντας latin στοιχεία ή σύγχρονα dance beats. Προσπαθώντας να ταιριάξει ηλεκτρονικά, disco ουσιαστικά μπιτάκια με σοφιστικέ pop μελωδίες και γλυκόπικρους στίχους.
Μια από τα ίδια και στο Nightlife. Αδιάφορα Go West αναμασήματα αλά Village People ("New York City Boy"), disco-pop κομμάτια που θα χωρούσαν κάλλιστα σε παλιά b-side τους ("I Don't Know What You Want But I Can't Give It Any More"), αλλά και ακόμα πιο ουδέτερα χαλαρά tracks συνθέτουν το τελευταίο τους album (το ντουέτο με την Kylie μπορεί να χρησιμοποιηθεί εναλλακτικά και σαν άσκηση υπομονής).
Κι αν δεν υπήρχε το "For Your Own Good" με τα pumping techno beats, και τα όμορφα synths, με R&B χρεια, το hip-hopping "Happiness Is An Option", άντε και το "Closer to Heaven" με το ορχηστρικό φινάλε του, τα πράγματα θα ήταν απελπιστικά αδιάφορα.
Είχα γράψει στα νέα παλιότερα μια δήλωση του Tennant που έλεγε ότι το Nightlife του θυμίζει "κάποια από τα album του Frank Sinatra από τα 80s... σαν μια σύγχρονη pop-dance έκδοση αυτών". Προσπάθησα πολύ αλλά το link αυτό δεν το βρήκα προσωπικά.
Αντίθετα βρήκα τους Pet Shop Boys για άλλη μια φορά αμήχανους, να αναζητούν ρόλο κάπου ανάμεσα σ' αυτά που μπορούν (έξυπνη disco-pop) και σ' αυτά που δεν μπορούν (house και γενικά σύγχρονοι dance ήχοι). Και επιπλέον ένα Neil Tennant να προσπαθεί να χωρέσει το falsetto του. Αυτό που λατρέψαμε στα 80s. Αυτό που δεν κολλάει στον ήχο του Rollo (Faithless) ή του Craig Armstrong. Το πιο εκνευριστικό όμως με τους Pet Shop Boys του τέλους της δεκαετίας είναι ότι ακούγονται απίστευτα αδιάφοροι, άψυχοι - μουσική που θα ακούγαμε στο background. Οτι χειρότερο δηλαδή...
ΥΓ. Το "You Only Tell Me You Love Me When You're Drunk" κερδίζει με διαφορά το βραβείο του πιο ηλίθιου τίτλου της χρονιάς.
