Σεπτέμβριος 1999. Εριξα μια ματιά στο ημερολόγιο για να το επιβεβαιώσω... Είχε μόλις προηγηθεί το άκουσμα του Euphoria. Περίεργο. Κάποιο λάθος έχει γίνει. Κάποια φάρσα... Κάτι... Τι στο διάολο, πλάκα μας κάνουν;
Σχιζοφρενιάσατε; Το ίδιο κι εγώ. Γιατί δεν μπορεί, θέλει μεγάλο θράσος για να βγάλεις ένα album 100% 80s στο κλείσιμο της δεκαετίας του 90. Ξέρετε, ένα δίσκο με τις γνωστές pop μελωδίες ντυμένες με γλυκιές hard rock κιθάρες, παραφορτωμένη παραγωγή και bombastic φωνητικά για να φυτεύουν βαθιά τα γλυκά πιασάρικα ρεφρεν στο μυαλό σου.
To "Euphoria" θα μπορούσε να λέγεται "Hysteria" ή "Pyromania" - και γιατί είναι σχεδόν ισάξιο, και γιατί όλο το στυλάκι του είναι βγαλμένο από εκείνες τις stadium rock εποχές. Τότε που πούλαγαν εκατομμύρια δίσκους για πλάκα (43 εκατομμύρια δεν είναι και λίγα, ε;) και γέμιζαν τεράστια στάδια επίσης για πλάκα.
Και η στροφή στο modern rock που έκαναν με το Slang το 1996; Ε, δεν τους πήγαινε έτσι κι αλλιώς. Εκαστος στο είδος του και ο Λουμίδης στους καφέδες. Επιστροφή λοιπόν στα παλιά. Ετσι γουστάρουν κι αυτοί, γουστάρει και ο κόσμος που ζει με τις εφηβικές αναμνήσεις. Ιδίως αυτός που βρέθηκε τότε στην κατάλληλη ηλικία.
Και αν εξαιρέσουμε κάποιες απροκάλυπτα glam στιγμές, όπως το Gary Glitter-ίζον "Back in Your Face" και το sci-fi glam rock του "21st Century Sha La La La Girl", εδώ υπάρχουν όλα τα - γνωστά - καλά: Μελωδικό hard rock με τις γνωστές φωνητικές αρμονίες και τους κιθαρίστες Phil Collen και Vivian Campbell να επιδίδονται σε σολιές, αλλά και power μπαλλάντες σαν τα "Goodbye" και "To Be Alive" - κατάλληλες για αναπτήρες στα live και για μπλουζ στα party (Love Bites κτλ).
Και από κοντά ο κύριος "Mutt" Lange από τα παλιά (συμμετέχει σε 3 τραγούδια), που πλέον είναι γνωστός από τα country hits της γυναίκας του Shania Twain.
Δεν μπορώ να πω ότι δεν ευχαριστήθηκα το άκουσμα του Euphoria. Θυμήθηκα διάφορα. Βέβαια μη με ρωτήσετε αν μπόρεσα να το ξανακούσω. Οι Def Leppard έκαναν την αρχή κι από κει και πέρα ανέλαβαν οι σκέψεις. Τη δουλειά τους δηλαδή την έκαναν...
Αλλωστε οι περισσότεροι από μας βρισκόμαστε αυτή τη στιγμή αλλού. Προχωράει η μουσική, προχωράμε μαζί της, και ανακαλύπτουμε διαρκώς νέα πράγματα, ταξιδεύουμε σε νέους χώρους. Που και που κοντοστεκόμαστε για να θυμηθούμε τα παλιά. Καλό είναι αυτό, αρκεί να μην κολλάμε για πολύ...
Οσο για το βαθμό; Πάνω κάτω πιστεύω καταλάβατε αν ο συγκεκριμένος δίσκος σας κάνει ή όχι. Οπότε ότι ακολουθεί είναι μάλλον... για τυπικούς λόγους!
