Μερικά πράγματα δεν αλλάζουν. Εννοώ ότι απλώνοντας στο χέρι για να πάρεις από το ράφι ένα cd του Barry White γνωρίζεις την ίδια ώρα τι σε περιμένει.
Δεν ξέρω αν συμβαίνει το ίδιο και με σας. Υπάρχουν cd που μόλις πιάνω στα χέρια μου, τρέχω αμέσως σπίτι για να τα ακούσω - και τα λεπτά μοιάζουν με αιώνες. Υπάρχουν και άλλα βέβαια που ξέρω από πριν ότι δεν έχουν να μου προσφέρουν εκπλήξεις, και δεν αποκλείεται να ασχοληθώ με διάφορα, ακόμα και να διαβάσω την Ωρα για Σπορ, να κάνω κάποια τσιγάρα, να πάρω και κανά δυο τηλέφωνα, πρωτού ανοίξω το cd player μου.
Το "Staying Power", το πρώτο album του Barry μετα το πολυπλατινένιο "The Icon Is Love" του 1995, ανήκει στη δεύτερη κατηγορία - το δηλώνω ευθαρσώς.
Παίρνοντας τον τελευταίο δίσκο του 53χρονου τροβαδούρου ήξερα ότι θα ακούσω τις γνωστές ερωτικές μπαλλάντες που έχουν στοιχειώσει στον κουρασμένο ήχο των 70s και τον ίδιο να μιλάει για αργό, ρομαντικό sex που θα διαρκεί με την ίδια ένταση κάθε βράδυ, για τον "εραστή" που βιάζεται να ολοκληρώσει το δείπνο του για αρχίσει το "παιχνίδι" και άλλα παρεμφερή.
Στο "Staying Power" υπάρχει ο σήμα κατατεθέν R&B ήχος του, οι πλούσιες ενορχηστρώσεις, οι sexy στίχοι, οι βαρύτονες ερωτικές, ψιθυριστές ή μη εκκλήσεις.
Επειδή όμως ότι λάμπει δεν είναι χρυσός, κι επειδή, όσοι τουλάχιστον έχουν περάσει κάποιες ώρες συντροφιά με τη μουσική του Barry και (φυσικά) όχι μόνο, δεν μπορούν να τα βάλουν όλα σε ένα τσουβάλι, δεν μπορώ να πω ότι ο τελευταίος βρίσκεται σε ιδιαίτερη φόρμα.
Μόνη αξιοσημείωτη (ο Θεός να την κάνει βέβαια, τέλος πάντων) στιγμή είναι το ντουέτο με την Chaka Khan στο The Longer We Make Love με τη rock κιθάρα και τα αισθησιακά έγχορδα, ντουέτο που επαναλαμβάνεται σαν bonus track, με τη Lisa Stansfield αυτή τη φορά σε μια πιο χορευτική, αλλά ψιλοαδιάφορη εκτέλεση.
Χειρότερες, δε, στιγμές του album είναι οι δύο διασκευές. Η πρώτη αφορά στο hit των War, "Low Rider" από το 1975, το οποίο ο Barry προσπαθεί να το φέρει στα μέτρα του, αλλά είναι φανερό ότι δεν χωράει. Στη δεύτερη, στο κομμάτι των Sly & the Family Stone "Thank You", συμμετέχει μιξάροντας και ο Puff Daddy, μετατρέποντας το ψυχεδελικό funk tune σε ένα νυσταλέο, αργό, hip hop κομμάτι για... γερά νεύρα. Από τις χειρότερες στιγμές τις καριέρας του.
