Ο Gram Parsons είναι ένα από τα πιο σεβαστά μουσικά πρόσωπα του αιώνα μας. Επηρέασε μπάντες όπως οι Byrds και οι Rolling Stones, εισάγοντας την rock στην country ή την country στο rock, δημιουργώντας το ιδιαίτερο υβρίδιο με τους άσημους International Submarine Band, έπειτα παίζοντας με τους Byrds και συνεισφέροντας τα μέγιστα στο "Sweethearts of the Rodeo" του 1968 και στη συνέχεια παίζοντας με την πρώτη του ημι-επιτυχημένη μπάντα, "The Flying Burrito Brothers" που σχημάτισε με τον σύντροφο country-rocker Chris Hillman. Το ντεμπούτο τους είναι κυριολεκτικά ένα αριστούργημα και οφείλει να το έχει κάθε απαιτητική δισκοθήκη.
Τα δύο του solo albums "GP" και "Grievous Angel" είναι επίσης αριστουργήματα του είδους. Οι αρμονίες του με την μικρή τότε Emmylou Harris (που στο παρόν album εμφανίζεται σε διάφορα σε σημεία, με τους Pretenders, τον Beck, και τη Sheryl Crow) στο "Grievous Angel" είναι υπέροχες όσο και κλασικές.
Πριν όμως το album κυκλοφορήσει, ο Parsons πέθανε (το 1973 και σε ηλικία μόλις 26 ετών) κι έτσι άνοιξε ο δρόμος για την αναγνώριση του έργου του από το κοινό.
Γιατί πολλοί μουσικοί, και δήλωναν και εξακολουθούν να δηλώνουν πόσο επηρεάστηκαν από τη μουσική του. Eagles, Poco, Wilco, Rolling Stones, Uncle Tupelo, έχουν δηλώσει ευθαρσώς την επιδραση του έργου του Gram σε πτυχές του ήχου τους αλλά και στη rock μουσική γενικότερα. Καλλιτέχνες, από τον Elvis Costello ως τους Beck, Crissy Hynde και Sheryl Crow είναι άλλος λιγότερο, άλλος περισσότερο, επηρεασμένοι από τον Gram.
Μιλάμε λοιπόν για ένα tribute σε ένα μεγάλο καλλιτέχνη, που επιπρόσθετα έχει και μια φωνή που μπορεί να σκίσει την καρδιά σου. Μελαγχολική, θλιμμένη, παθιασμένη, απλή και ανεξέλεγχτη. Δύσκολο να μπει στα εσώψυχα τόσων ανθρώπων ένα κομμάτι του Parsons χωρίς το βασικό συστατικό της: τα ιδιαίτερα φωνητικά. Στην εκδοση, για παράδειγμα, του "Sin City" από τον Beck και την Emmylou Harris, η φωνή του Beck μένει πιστή στα γυμνά, μη λουστραρισμένα φωνητικά του Parsons, και τελικά αυτός είναι και ο μοναδικός λόγος που σε κερδίζει (τώρα αυτό είναι καλό ή κακό;)
Οι περισσότεροι καλλιτέχνες εδώ, από φόβο ή υπερβολικό σεβασμό (καθώς πολλοί από αυτούς ανήκουν στην ανωτέρω κατηγορία των "επηρεασμένων") μένουν πιστοί στην αρχική έκδοση και προσφέρουν ελάχιστα στο κομμάτι που αναλαμβάνουν.
Λίγοι καταφέρνουν να προσθέσουν κάτι σ' αυτό που τους αναλογεί: Το "Ooh, Las Vegas" γίνεται στα χέρια των Cowboy Junkies (Margo Timmins) πιο αιθέριο, οι Sheryl Crow και Emmylou Harris μετατρέπουν το "Juanita" σε ένα γλυκό και αξιαγάπητο tune, οι Wilco ροκάρουν στο "One Hundred Years From Now" των Byrds, και το "Sleepless Nights", πλάθεται στα φωνητικά μέτρα - σιγοτραγουδίσματα του Elvis Costello.
Από την άλλη, το ντουέτο Evan Dando/Juliana Hatfield στο "$1,000 Wedding" απλά χάνει τη δύναμη και την οξύτητα του original από το album "Grievous Angel", η έκδοση των Mavericks στο "Hot Burrito #1" μπορεί να είναι καλοφτιαγμένη, αλλά ούτε κατά διάνοια δεν πλησιάζει το αυθεντικό πάθος του Parson, ενώ το "Hickory Wind" δεν είναι τόσο ένας ορμητικός άνεμος, όσο ένα βαρετό αεράκι. Και ανάμεσά τους, υπάρχουν διασκευές που δεν προσθέτουν, ούτε αφαιρούν τίποτα.
Στους μη μυημένους και τους περίεργους δεν θα συνιστούσα αυτό το album, αλλά οπωσδήποτε τις original δουλειές. Αντίθετα, οι γνώστες θα ανακαλύψουν τους εαυτούς τους να κονστοστέκονται σε κάθε κομμάτι για να ανακαλύψουν το μέγεθος της επιρροής του Gram σε επιτυχημένους καλλιτέχνες του σήμερα. Είναι ένα ενδιαφέρον παιχνίδι, που συνιστά ίσως το μοναδικό λόγο για να αποκτήσει κανείς το album αυτό.
